Wanneer passie blom. Madelie Human

net een maand gee. As ek nie aangedring het nie, sou ons vandag nog moes begin rondval om ’n plek te kry. Buitendien, een maand of drie maande gaan geen verskil maak aan die feit dat ons nie ’n ander plek kan bekostig nie.”

      “Ons sal buitendien dadelik moet begin soek, Jaan. Jy weet daar is heelwat winkels beskikbaar in die winkelsentrums hier rond, maar teen pryse wat ons nie naastenby kan bekostig nie.”

      “Weet ek dit nie! En waar de hel gaan ek met my orgideë heen?”

      “Waarheen moet hy met syne gaan terwyl joune nog hier is? Die nuwe eienaar van sy ou plaas sal sy blomme sekerlik ook nie vir altyd dáár laat bly nie.”

      “Wel, dis sy probleem,” hou Janie haar ongevoelig. “Ai, maar dit was so gerieflik hier, reg langs die stoor, al die kliënte van die plaas wat by ons ook inval . . . Wat gaan ons doen?”

      Janie voel hoe haar moed al laer sak en verwens weer ’n keer vir Ryno Bruwer. The Daisy Chain se dae van voorspoed is getel.

      3

      “Verdomde Kupido,” brom Janie terwyl sy die dose met die gewraakte pers en groen orgideë, waarvoor sy nou vir ’n derde keer terug blommestoor toe moes loop, in The Daisy Chain se werkkamer neersit. “Jy’t my nou ’n klomp moeilikheid op die hals gehaal met die verkeerde mansmens wat jy so onnodig op my pad gestuur het.”

      “Kupido? Waarvan praat jy, Janie? Dis mos nog lank nie Valentynsdag nie.” Janie ruk soos sy skrik toe Thea agter die rak vol blomvase uitkom. Sy het nie besef iemand kan haar hoor nie. As Thea van haar skrywery aan Kupido moet uitvind, sal sy die einde daarvan nooit hoor nie.

      “Sommer niks.” Janie haal die kartonhouer se deksel af en snak na asem. Bo-op in die boks is die heel mooiste orgidee wat sy nog ooit gesien het. “Dis sowaar ’n Pana­mint!” Sy lig die blom byna eerbiedig uit die doos en hou dit versigtig vas aan die buisie voedingstof waarin orgideë vervoer word.

      “ ’n Panamint? Maar dit was mos nie deel van ons bestelling nie. Ons kan sulke duur blomme g’n bekostig nie.” Thea staan nader en bekyk die rare blomspesie met groot oë.

      Janie loer in die boks in en lig die verpakkingsmate­riaal op. “Dit lyk my die res is wel ons bestelling. Dis net . . . wag, hier is ’n kaartjie by . . .” Stadig lig sy die kaartjie en snak vir ’n tweede maal na haar asem.

      “ ’n Klein blykie om te sê hoe jammer ek is oor die feit dat julle nou moet trek, veral oor jy ’n ander tuiste vir jou orgideë sal moet soek, Janie. Wil jy my versameling seldsame orgideë sien? Ek kom haal jou Vrydagaand om seweuur, dan gaan wys ek jou. Miskien kan ons sommer iewers iets eet ook. Ria het my beduie waar jy bly. Ryno,” lees sy prewelend.

      “Verwaande mansmens. Hy’t sowaar gedink ek sou vir sy oeroue slenter val. Hy’s nie eens oorspronklik nie.” Verontwaardiging laat Janie byna verstik. “Wil jy dalk my wonderlike versameling seldsame blomme sien?” koggel sy met ’n singerige stem.

      “Slenter? Jy weet goed daardie enkele blom kos ’n fortuintjie. Dis nou ás mens dit ooit in die hande kan kry. Hoekom is dit by ons bestelling? Wat sê die kaartjie nog?” ryg Thea die vrae uit en loer oor Janie se skouer na die kaartjie. “Uiteet? Oe la laaaa . . .! Dit klink my alte veel na ’n date.”

      “Is dit sy manier van om verskoning vra? Hoe kan ’n simpel blom en ’n bord kos nou vergoed vir die feit dat ons die winkel gaan verloor en ek sak en pak met al my orgideë moet trek?”

      “Ag, nee wat, man. Jy’s al weer onnodig agterdogtig. Alle mans is nie soos jou pa nie. Die man het die volste reg om te besluit hy wil ons nie hier op sy plaas laat voortgaan nie. Ons het mos geweet ons is op geleende tyd hier. Gaan jy na sy versameling kyk?”

      “Natuurlik nie. Hy kan met sy seldsame orgideë en al in sy seldsame peetjie in vlieg.”

      “Janie, Janie, Janie . . . dis geen wonder jou liefdeslewe is slegs ’n vae herinnering uit jou studentedae nie. Jy laat wonderlike geleenthede soos dié deur jou vingers glip. Jy’s kastig baie seker watter soort man jy wil hê, maar vermy mansmense soos die pes. Jy druk jou kop in die sand soos ’n volstruis en dink as jy maak of jy iets nie sien nie, sal dit weggaan. Soos jy aangaan, is Ryno ’n bylmoordenaar of iets en vir my lyk hy baie skaflik. Sag op die oog ook en heeltemal redelik. Hy het ons drie maande kans gegee om ’n ander plek te soek.”

      “Maar so-o nié die man wat ek vir Kupido gevra het nie. Baie dankie, maar nee dankie. Vat jy gerus maar hierdie seldsame blom vir jou en gaan kyk na sy versameling uitsonderlik wonderlike orgideespesies. As hierdie man Kupido se idee is van die regte man vir my, kan hy gerus weer ’n keer dink.” Janie druk die buisie met die blom in Thea se hande.

      “Askies?” Thea kyk haar skielik skerp aan. “Rewind net ’n bietjie . . . Kupido? Wat is dit met jou en Kupido vandag? Is jy koorsig?” Tongklikkend druk Thea met die agterkant van haar hand teen Janie se voorkop.

      Janie druk haar vriendin se hand weg. “Ag hel, hoekom het jy my tog gehoor? Ek kan ook niks vir jou geheim hou nie.”

      “Watse geheim?”

      “As jy dan nou moet weet . . . Kupido gaan my help soek na die regte man.”

      “Kupido gaan jou help man soek? Wag, wag, wag. Hierdie storie vra vir lekker sterk boeretroos. Sit jy. Ek skakel vir ons die ketel aan, dan vertel jy vir jou tante Thea alles. Kom praat met my, maatjie. Jy weet jy mag niks vir my wegsteek nie. Ons het op laerskool mos gesweer ons sal altyd als met mekaar deel.”

      Thea druk die orgidee se buis versigtig in ’n blok oase om dit staande te hou sodat die blare nie beskadig nie en tap die ketel vol water in die kombuishoekie van hul werkkamer. Janie kan sommer sien sy maak haar reg vir ’n lekker sessie van derms uitryg. Háár derms, natuurlik.

      Ai tog.

      “Jy gaan vir my lag.” Hoe op aarde kan sy vir die koelkop Thea vertel dat sy iets so pateties aanvang soos om aan ’n denkbeeldige liefdesimbool briewe te skryf?

      “Janie Venter, mannehater, op soek na ’n man met behulp van die einste Kupido hier kort voor Valentynsdag? Dit klink vir my na ’n briljante idee, nie iets om oor te lag nie,” verklaar Thea droogweg terwyl sy koffiepoeier in hul bekers afmeet.

      Janie besluit om dit so vinnig en pynloos moontlik agter die rug te probeer kry en haal diep asem. “Ek skryf in my dagboek . . .” begin sy, maar dan begewe haar moed haar weer. Dis so simpel.

      “Ja, ek weet mos dat jy dit van ons hoërskooldae af al doen. Elke dag, al val die hemel . . . wat daarvan?”

      “In die dagboek gesels ek met . . . uhm . . .” Hoe de hel kan sy iets so pateties aan ander mense bekend maak?

      “Uhm? Kom aan, die afwagting gaan nog my dood kos, ek hang oor ’n afgrond aan my vingernaels,” por Thea ongeduldig aan.

      “Kupido,” blaker sy dit uit.

      Stilte.

      Daar is sowaar geen reaksie uit Thea nie. Janie kyk versigtig na haar vriendin. Dié staan hand oor die mond daar by die ketel en skud geluidloos van die lag.

      “Ja, lag jy maar. Ek het geweet jy gaan my uitlag, dis hoekom ek jou nie daarvan wou vertel nie.”

      Janie kan sien Thea span alles in om haar lag nie te laat oorborrel nie. “My verstandige vriendin, Janie Venter, skryf briewe aan Kupido?”

      “Dis wat ek gesê het.”

      Thea sluk haar geamuseerdheid met moeite in voor sy die groot vraag vra. “En toe vra jy vir die . . . uhm . . . man – is Kupido ooit ’n man? Is engeltjies dan nie geslagloos nie? – dat hy vir jou ’n kandidaat moet soek noudat jy besluit het jy wil tog ook soos enige ander normale vrou ’n man hê?” Dit lyk kompleet asof Thea die beste nuus in jare gekry het.

      “Ek het dit sommer vir die lawwigheid gedoen. Jy weet mos ek geniet dit om my gedagtes op papier uit te druk . . . wel, toe hou ek maar aan daarmee,” bieg Janie beskaamd.

      “Mens