Wanneer passie blom. Madelie Human

liefde enige vrugte sou afwerp nie, maar nogtans. Laat sy net weer ’n keer mooi kyk. Nee, dié een is ooglopend nie die man waarvoor sy gevra het nie. Twee eienskappe tel reeds teen hom. Miskien drie of vier. Hy is lank, sy skouers breed en boonop blink sy swarterige hare alte mooi in die oggendson nes dié van alle helde in storie­boeke. Die man is mooi genoeg vir ’n advertensie van . . . wat ook al. Ai! Mooi mans beteken moeilikheid. Dit het sy mos oor en oor uit haar ouers se huwelik geleer.

      “Nou wat stel jy voor moet ek doen?” vra sy astrant genoeg sodat hy nie moet dink sy vra hulp nie. Sy kan haar ooglede nou maar eenmaal nie pruilend en hulpeloos fladder wanneer sy ’n man se hulp nodig het nie. Dis só nie haar ding nie. Eintlik kan sy self regkom. Hy moet net sy ry kry, dan maak sy self ’n plan.

      Met ’n sug, so al of hy dink sy is onnosel, ontknoop hy sy arms en roep na die twee werkers wat in die vragmotor sit en wag. “Jerry, Amos! Kom help gou, asseblief, laat ons hierdie rammelkas uit die pad uit stoot. Skuif oor, ek het nie tyd om te mors nie,” herhaal hy ongeduldig sy opdrag van vroeër en kyk haar afwagtend aan tot sy onwillig gehoorsaam. Janie is baie lus om hom aan te vat oor die rammelkasstorie, maar bedink haar. Op die oomblik is sy tog afhanklik van sy hulp, of sy dit nou wil erken of nie. Hoe kan sy die kombi nou alleen uit die pad uit stoot?

      “Ryno Bruwer.” Hy steek sy hand na haar toe uit terwyl hulle vir die werkers wag.

      Janie kyk na die groot hand asof dit haar iets gaan aandoen. Ryno Bruwer. Nogal ’n sterk naam. Ryno Bruwer? Dis mos . . . Vinnig kyk sy weer na hom. Dis die vent wat haar en haar ma van hul erfporsie ontneem het.

      Onwillig sit sy haar hand in syne. “Janie Venter?”

      ’n Blaflaggie weergalm in die ruimte van die kombi terwyl sy oë ’n rustige wandeling oor haar hele lyf neem. Sy weerhou haar om te pluk aan haar T-hempie wat op sekere plekke hopeloos te styf span. Laat hom kyk, dink sy argeloos, maar die aarde dreig al weer om te begin tol met haar, en hierdie keer om heeltemal ’n ander rede.

      “Hoekom klink dit soos ’n vraag? Is jy nie seker wat jou naam is nie?” Skynbaar klaar met sy inspeksie van haar persoon, kyk hy haar genadiglik nou in die oë. Mansmense.

      ’n Rillinkie trek teen Janie se ruggraat af. Nie ’n onaangename een nie. Inteendeel. Dit sal mos nie deug nie: as hy die nuwe eienaar van die plaas is, is rillings van opwinding die allerlaaste reaksie wat sy teenwoordigheid by haar behoort te ontlok. Janie ruk haar reg; om die waarheid te sê ruk sy haar behoorlik op vir die man. “Natuurlik weet ek wat my naam is.”

      ’n Lam gevoel neem nogtans besit van haar hele lyf. Die voortbestaan van The Daisy Chain, haar en Thea se blomwinkeltjie, is heel waarskynlik in hierdie man se groot hande wat nou met soveel selfvertroue op Daisy se stuurwiel rus.

      As die nuwe eienaar van Bloemendal het hy die reg om haar en Thea kennis te gee om hul onderneming van sy plaas af te verwyder. Boonop het sy geen ander heenkome vir haar orgideë nie. Waar op aarde gaan sy met ’n hele kweekhuis vol plante heen? Al voel sy hoe wrewelrig oor hy nou die regmatige eienaar van hul familieplaas is, kan sy beslis nie bekostig om ongeskik teenoor hom te wees nie.

      Hy lag weer, ’n gemaklike klank, so asof hy dit baie doen. Natuurlik lag die ellendeling maklik. Hy lag al die pad bank toe met die kaart en transportakte van hul familieplaas knus in sy gatsak. Die feit dat hy die plaas vir ’n hele klomp miljoene goedkoper as die markwaarde uit die boedel gekoop het, sit soos gal op die krop van Janie se maag. Die bank het die eiendom verkoop slegs vir die bedrag wat haar oom hulle geskuld het. Daar het van oom Gert en haar ma se erfgoed niks oorgebly nie. Die res, elke grashalmpie en elke blom, behoort nou aan hom. Om alles te kroon het hy die reg om te kan besluit oor die voortbestaan van The Daisy Chain – die winkeltjie wat haar en Thea se ganse bestaan uitmaak.

      Janie se tannie het die winkeltjie hier op die plaas begin, maar dit net so gelos toe sy oom Gert vir groener weivelde verruil het. Janie en Thea het dit oorgeneem en die afgelope paar jaar bitter hard gewerk om hul klein besigheid winsgewend genoeg te maak om vir hulle albei ’n redelike inkomste te genereer. As die nuwe eienaar besluit dat hulle nie meer die gebou wat hul winkel en die kweekhuis wat Janie se orgideë hier op die plaas huisves by hom kan huur nie, sal dit broekskeur gaan as hulle die duur winkelhuur van een van die winkelsentrums op die dorp moet betaal.

      “Jy het nie veel van ’n keuse nie. Op die oomblik is ek en Jerry en Amos jou enigste hulp hier rond. Reg, stoot maar, manne!” roep hy by die oop deur uit. Janie blaas haar asem ergerlik uit. As hy maar kon weet. Sy het absoluut geen keuse nie. Hy is haar enigste uitweg in meer as een opsig. Maar Janie Venter buig die knie voor geen man nie. Sy gaan veg vir haar regte; hierdie selfversekerde man gaan haar nie van sy plaas af skop nie. Jerry en Amos stoot, en Daisy se wiele rol stadig teen die skuinste langs die pad af terwyl Janie onderlangs na hom kyk en ’n versigtige vraag waag. “Werk jy nou hier op die blommeplaas?” Sy verwens haarself onmiddellik oor die lafhartigheid daarvan. Hoekom vra sy nie reguit wat sy wil weet nie? Sy naam is Ryno Bruwer, dieselfde as die nuwe eienaar s’n. Janie weet voor haar siel dat hy die nuwe eienaar moet wees en dat sy eintlik maar net probeer om die onvermydelike so lank moontlik uit te stel.

      “In die spreekwoordelike sweet van my aanskyn, ja,” antwoord hy doodluiters en stuur die kombi na ’n oop kol langs die pad sonder enige verdere verduideliking. “Jy kan saam met my tot by die blomskuur ry,” gaan hy voort. “Daar is brandstof. Ons kan ’n kannetjie petrol met my bakkie hierheen bring en kom ingooi,” bied hy ewe ordentlik aan. Ai, as hy nou ongeskik was, kon sy ’n behoorlike weersin teen die man opgebou het, maar nee, nou is hy gaaf en behulpsaam.

      “Dankie. Ek dink . . .” Dis nou nie asof sy ’n keuse het nie. As sy enigsins haar sin kon kry, sou hy die laaste persoon wees wie se hulp sy sou vra.

      “Jy reken?” Met ’n verdere laggie spring hy rats uit en gee sy werkers opdrag om by die kombi te bly tot hulle terugkeer. “Kom, Janie Venter, dan gaan kry ons brandstof vir jou blommewa.” Hy vra nie, hy sê. Die man is blykbaar gewoond daaraan om opdragte uit te deel. Maar ja, sy is nou eenmaal verleë: sy klim dus maar uit en volg hom na die lorrie toe, so dikbek soos kan kom. Thea weet dit net nie, maar sy is diep in die moeilikheid oor sy nie Saterdag vir Daisy laat volmaak het soos sy belowe het nie.

      Teen wil en dank moet sy die grinnikende ridder van die wit lorrie toelaat om haar in sy strydwa se hoë kajuit in te help. Blykbaar amuseer sy hom baie, dink Janie grimmig. Sy wonder of hy nog so sal grinnik as hy weet wie sy regtig is.

      Sal hy die ooreenkoms wat sy en Thea met haar oom gehad het, laat voortgaan? Haar oom wou destyds nie ’n kontrak laat opstel nie. Hy het gesê hy vertrou hulle om die situasie nie te misbruik nie. ’n Situasie wat totaal verander het. Wat nou gaan gebeur, sal hulle maar moet sien.

      ’n Hele paar ure later blaas Janie haar kuif uit haar oë en bekyk die gewone chaos van ’n blou Maandag in die werkkamer van The Daisy Chain.

      “En toe, wat staan jy nog hier? Dis hoe laat al. Het jy nie ’n hot date vir vanaand nie?” klink haar vennoot en lewenslange vriendin se stem van die deur af. Thea, wat die dag se aflewerings gaan doen het, gooi Daisy se sleutels in die mandjie op die toonbank en bekyk die deurmekaar werkkamer met ’n suur gesig.

      “Is dit iets wat mens kan eet? Ek’s hoeka rasend honger.” Janie gryp ’n swart sak en vee afvalblare en -stingels van die werkoppervlak daarin af. Dis sulke aanmerkings wat haar die afgelope jare skoon allergies vir mans gemaak het. Een en almal soek gedurig vir haar ’n man en sy is nou net mooi keelvol daarvoor. Die feit dat sy op sewe-en-twintig nog manloos is, pla haar blykbaar minder as vir almal om haar.

      Haar mooi blonde vriendin ignoreer haar aanmerking, kom stut haar lyfie teen die staaloppervlak van die werktafel en bekyk haar skewekop. “Ai, Janie. Het jy al weer nee gesê vir daai oulike prokureur, die mooiste man op ons dorp? Wat is sy naam nou weer . . . Neil, die een wat so agter jou lyf aan is? Het hy jou nie gevra om vanaand saam met hom te gaan uiteet nie?”

      “Agter my lyf aan is al wat hy is. Oulik is hy beslis nie. Nee dankie, hy’s gans en al te veel van ’n gladdebek. Hoekom gaan jy nie met hom uit as hy dan vir jou so mooi is nie? As jy my gou help om hier op te ruim is ek dalk net betyds vir my hot date met ’n stoomwarm bad en