Wanneer passie blom. Madelie Human

kan nie help om te lag nie. “Lyk my sy’t dit al weer vergeet, Ria. Sy’s so wrintiewaar die verstrooidste mens wat ek nog teengekom het.”

      Sy hou duidelik niks daarvan dat hy vir haar lag nie. Haar een hand land op ’n effens geronde heup. Ryno moet homself inhou om nie op die einste rondings te bly fokus nie. Hy kyk liewer op in die kwaai oë wat nou weer vir hom blits. “Verstrooid? My voet! Niemand het my ingelig dat jy die nuwe plaaseienaar is nie, dis maar al wat ek bedoel.”

      “Meneer Bruwer, Janie is een van die twee bloemiste wat die blomwinkeltjie hier op die plaas huur. Meneer Deysel was haar oom. Sy is ook die eienaar van die orgideë in die kweekhuis langs die blomwinkel,” kom Ria weer tussenbeide.

      Ryno se kop ruk op en terselfdertyd sien hy deur die breë glasdeure die blombeverfde monstrositeit wat daar anderkant ewe knus langs die buitegeboutjie geparkeer staan. The Daisy Chain, lees hy. Agge nee. Sy is sowaar een van die bloemiste wat hy van plan is om van sy plaas af te skop.

      Wel, sy besluit is geneem en hy gaan nie van plan verander nie. Die winkeltjie en orgideë van hierdie roosdoring sal maar moet gaan, sexy stem, sagte kurwes of te nie. Die feit dat hy haar oulik vind en dat sy iets laat roer wat vasgeroes in sy borskas was, sal sy sakebesluit nie beïnvloed nie. Die dae wat hy na ander mense se pype gedans het, is vir goed verby.

      Hy kyk reguit in haar oë en maak sy stem formeel. “Juffrou Venter, ek wil jou en jou vennoot asseblief in my kantoor spreek. So gou moontlik.” Dit gaan sekerlik ’n onaangename ontmoeting wees, maar hoe gouer hy dit agter die rug kry, hoe beter vir hulle almal. Daarmee draai hy om en dié keer stap hy terug na sy kantoor toe sonder om weer om te kyk. So byna-byna het hy hom deur ’n hees stem en ’n sexy lyf laat verlei en die oog van sy doelwit af geneem.

      Janie verstar. Nou het sy daarin geslaag om die een man wat hul besigheid kan maak of breek, die vieste in te maak. Ai, hoekom kan sy tog nie haar skerp tong en haar vinnige humeur beteuel nie?

      Sonder om die orgideë te gaan haal, drafstap sy terug na The Daisy Chain toe. Thea sal nou moet help. “Thea!” roep sy toe sy die deur oopstoot.

      “Het jy dit gekry?” Thea gee haar net een kyk, sit die loof waarmee sy besig is neer en kom nader. “En nou?”

      “Hy wil ons sien.”

      “Hy? Die plaaseienaar?”

      Janie knik net stom.

      “Toe maar, maatjie, hy kan ons nie sommer net hier uitskop nie. Ons ooreenkoms met oom Gert is dalk nog van krag. Mondelinge ooreenkomste is mos ook geldig.”

      “Miskien, ja, maar ek het die man nou twee keer met my haastige mond die hel in gemaak. Ek sê jou hy gaan ons hier wegjaag.”

      “Wat het jy nou weer gesê?”

      “Dis wat hy gesê het! Ek haat dit as ’n man my as ‘Vroumens’ aanspreek en boonop neerhalend en beterweterig is.”

      “Kom ons gaan hoor wat hy op die hart het. Wees positief. Dalk wil hy net die besonderhede van ’n nuwe huurkontrak met ons bespreek.” Thea trek haar oorjassie uit en kam met haar vingers deur haar hare.

      “Dis my vennoot, Thea Viviers,” stel Janie haar vriendin aan Ryno voor toe hy hulle by sy kantoor innooi.

      “Kom sit, dames.” Ryno skraap ’n stapel tydskrifte en brosjures van blombolle bymekaar en skuif dit uit die pad uit. “My kantoor is bietjie chaoties. Meneer Deysel was nie baie georganiseerd nie,” maak hy verskoning.

      Janie vererg haar oor sy negatiewe verwysing na haar oom, maar bly wyslik liewer stil. Dit sal nie deug om hom weer kwaad te maak, of erger nog, te amuseer nie. Hy vind haar optrede blykbaar baie vermaaklik. Sy haat dit as mense haar openlik uitlag.

      “Miskien kan julle my help,” val hy weg toe hulle hom net afwagtend aankyk.

      “Waarmee kan ons help?” vra Thea toe Janie moedswillig stilbly.

      “Ek kan nêrens in hierdie chaos ’n huurkontrak vir jul winkeltjie opspoor nie?” Hy beduie na sy deurmekaar kantoor en kyk hulle vraend aan.

      Janie skuif ongemaklik op die puntjie van haar stoel. “Dis omdat daar nie een bestaan nie.” Dit sal tog nie help om anders voor te gee nie.

      “Hoekom nie?” Hy sit met ’n selfvoldane nes-ek-gedink-het-uitdrukking agteroor.

      “My oom het gedink dit was onnodig. Hy het ons vertrou en ons vir hom.” Haar stem klink meer uitdagend as wat sy dit bedoel het, maar die man se selfversekerdheid veroorsaak dat haar rugstring al stywer trek.

      Ryno druk sy elmboë op die tafel en leun effens vorentoe. “Dis ’n bietjie van ’n waagstuk is dit nie? Dis mos nie hoe mens sake doen nie.”

      Janie se skouers trek net nog verder agtertoe. “Dit het vir jare goed gewerk so. Ek kan nie sien hoekom dit moet verander nie.”

      “Die plaas het van eienaar verander, juffrou Venter, en dit verander alles.” Janie se nekhare kriewel. Hy kan bekostig om meerderwaardig te klink, want hy het die hef in die hand.

      “Ons kan ’n kontrak laat opstel as dit is wat u bedoel?” laat Thea hoopvol van haar hoor. Hou jou in, Jaantjie, jy is die verleë een, is die boodskap wat haar oë vir Janie sein. Soos gewoonlik gryp Thea in wanneer sy sien haar heethoof van ’n vriendin maak al weer droog, besef Janie. Sy haal diep asem en sit effens agtertoe op haar stoel.

      “Noem my gerus Ryno. Ons hoef seker nie so formeel te wees nie?” Hy kyk van die een na die ander.

      “Sekerlik. Ek is Thea en sy is . . .” Die kruiperige Thea kyk afwagtend na haar. Ai, hoekom was sy nie meer soos Thea nie? Maar kruip voor hom sal sy beslis nie.

      Janie sluk lang slukke. “Hy weet ek’s Janie,” gee sy sonder enige grasie toe. Sy kyk nie na Ryno nie, staar eerder verlangend na haar oom Gert se foto teen die muur waar hy trots met ’n trofee staan wat hy jare gelede by die een of ander blomskou verower het. Ai, hoekom moes hy boedel oorgee en hulle aan die genade van hierdie vent oorlaat?

      “Wel, Janie en Thea, ek is jammer, maar julle sal ’n ander heenkome moet vind. Die blomwinkeltjie kan nie langer hier op die plaas bedryf word nie. Ek kan verstaan dat jou oom julle wou help, maar ek wil die winkel sowel as die kweekhuis langsaan, waar jou orgideë nou is, vir my eie versameling gebruik.” Sy verdoemende woorde klink asof hulle van onder water na haar kom.

      “Agge nee!” glip dit onwillekeurig by Janie se mond uit. Sy val byna van die stoel se puntjie af van pure ontsteltenis. Sy het geweet dat dit ’n moontlikheid is, maar dis nietemin vir haar ’n skok. Sy het tog gehoop dat hulle kan aanbly en dat sy die kweekhuis waar haar orgideeplante is ook van hom sal kan huur.

      “Ek sê mos ek is jammer . . .”

      “Jammer? Jy skop ons uit sonder enige waarskuwing en al wat jy kan sê, is jy’s jammer?”

      “Janieeee . . .” paai Thea. “Kan jy ons dalk ’n kennis­tydperk toelaat sodat ons ’n ander plek kan soek?”

      “Ja, maar dit kan nie ’n onbepaalde tyd wees nie,” antwoord Ryno Thea se vraag met sy oë steeds stip op Janie. “ Ek moet my versameling orgideë so spoedig moontlik hierheen verskuif.”

      “Hoe lank?” vra Janie.

      “Gewoonlik kry mens ’n maand kennis. As julle wil, kan ek dit skriftelik . . .”

      “Drie maande,” val sy hom in die rede en weier om weg te kyk voor sy vernoude blik.

      Hy bly lank stil, kyk net na haar. “Oukei. Drie maande beginnende vandag,” gee hy onverwags toe. “Ek sal laat Ria vir julle die dokument per e-pos aanstuur.”

      “Dankie,” antwoord Thea wat altyd goeie maniere openbaar.

      Wel, Janie voel nie dankbaar teenoor hom nie en gaan nie anders voorgee nie. Waar de josie gaan hulle ’n bekostigbare winkel en ’n kweekhuis te huur kry? Sy staan net stram op en loop neus in die lug by die deur uit.

      “Hy’t