Wanneer passie blom. Madelie Human

niks. Ek het my ontbyt net te vinnig afgesluk oor ek bietjie laat was Maandagoggend, dis al.

      Nee wat, jy moet maar weer verder soek na die regte kandidaat vir my. Jy sal buitendien nou moet gou speel, hoor. Valentynsdag kom vinnig nader. Tiek tok.

      Beste Groete,

      Janie.

      “Janie, waar is die pers en groen orgideë vir vanaand se funksie van die sakekamer?” Thea steek haar kop by die deuropening tussen hulle werkkamer en die winkel in.

      “Hulle moet daar wees. Ek het hulle self by die blom­skuur gaan uitsoek. Ria het hulle laat verpak en by ons bestelling neergesit. Dit was definitief op die staat wat hulle per e-pos aangestuur het.”

      “Die blomme is nie hier nie. Kom kyk self.” Thea se blonde kop verdwyn uit haar gesigveld.

      Janie gooi haar blomskêr neer. “Ai, ek bel gou vir Ria. Dalk het hulle daar agtergebly.”

      “Jy sal hulle self moet gaan haal, want dis belangrik dat ons presies die regte blomme kry. Die vrou wat die geleentheid reël, was baie beslis oor wat sy wou hê; ons sal haar nie met iets anders tevrede kan stel nie. Ek hoop daar is nog van daardie spesifieke groen en pers orgideë. Is daar glad nie van daardie kleur hier in jou eie kweekhuis nie?”

      “Nee, myne blom nie nou nie. Daar is net een ander orgideeboer iewers in Magaliesburg se omgewing wat sulkes het. Ria het dit spesiaal vir ons bestel,” antwoord Janie en grom onderlangs. Daar gaan haar enigste vry middag. Sy het so daarna uitgesien om op haar bed te gaan lê en lees vanmiddag. Net gisteraand het sy ’n heerlike romanse van haar gunstelingskrywer op haar e-boek­leser afgelaai.

      Die blomskuur is buitendien die allerlaaste plek waarheen sy wil gaan. Die kantoor van die ridder met die wit lorrie is daar. Tot dusver het hulle hom nog nie weer met ’n oog te siene gekry nie, maar Ria verseker haar hy is daar. Die werknemers hop glo soos hy hom laat geld om alles reg te ruk wat oom Gert kwansuis verwaarloos het. Janie en Thea lê behoorlik laag en vermy die blommestoor sover moontlik. Sy weet dat hulle daarmee eintlik net die onvermydelike uitstel, maar nou ja.

      “Oukei. Begin jy solank, ek gaan maak gou daar ’n draai.” Janie dink skielik aan een van haar oorlede ouma se gunsteling-uitdrukkings: Kom ek om, so kom ek om.

      Ryno strek en knip sy oë wat water van staar na die state voor hom op die rekenaarskerm. Eintlik wil hy liewer daar buite besig wees met die bestuur van dag tot dag van die plaas. Sy eie plaas! Uiteindelik het hy nou sy eie plaas waar hy kan maak en breek soos hy wil. Sy oorlede pa het hom bitter baie van boerdery, veral blommeboerdery geleer, maar hulle het selde oor iets saamgestem. Twee hardekoppe saam op een plaas werk eenvoudig nie. Hy wou meer moderne metodes implementeer, maar sy pa het hardkoppig aan sy manier van doen vasgeklou.

      Na sy pa se dood het hy sy oë oopgehou vir ’n plek waar hy van voor af kan begin en sy eie ding doen. Toe daar geadverteer is dat hierdie plek opgeveil gaan word, kon hy sy erfgrond nie vinnig genoeg verkoop om dié plaas te kon aanskaf nie. Nou kan hy al sy planne, wat altyd agterweë moes bly omdat sy pa nie daarmee wou saamstem nie, in werking stel.

      Maar eers moet hy sin maak van die boekhouding wat die afgelope jaar feitlik totaal agterweë gelaat is. Mens kan sien die vorige eienaar het belangstelling verloor. Ryno is lus vir die uitdaging om die plek weer tot sy volle potensiaal op te bou, maar om in ’n kantoor te moet sit en stoei met syfers frustreer hom.

      Miskien moet hy ’n heeltemal nuwe boekhoustelsel invoer en van voor af begin, of beter nog, ’n professionele boekhouer kry om die boeke te ontrafel. Ryno sug. Hy sou die plaas eerder vandag verder wou verken en die kweekhuis waarheen hy sy uitgebreide orgideeversameling van sy ou plaas af wil verskuif, gaan bekyk.

      Hier is heelwat dinge wat hy heeltemal sal moet verander voor als na sy sin is. Daar is byvoorbeeld die blomwinkel in een van die geboue wat die minimum huur inbring. Hy kan nêrens ’n huurkontrak daarvoor opspoor nie. Volgens die prokureur is dit ’n familielid van ou Gert Deysel wat die winkeltjie daar bedryf. Dis net nog ’n oorlas waarmee hy nie opgesaal wil wees nie. Die winkeltjie sal beslis moet gaan. Hy kan die ruimte baie beter benut. Hulle beset juis die kweekhuis langs hul winkeltjie wat hy vir sy eie orgideeversameling wil gebruik.

      “Dis wat ek nie kan verstaan nie, Ria. Ek het die bokse met die pers en groen orgideë wat jy vir ons bestel het daar op die vloer by die res van ons bestelling neergesit, maar hulle is nie in die winkel nie. Die ander blomme is alles daar, maar die pers en groenes vir môreaand se funksie is beslis nie,” hoor Ryno ’n erg verontwaardigde stem.

      Die gekriewel wat die heserige vrouestem in sy binneste veroorsaak, maak dat hy vinnig opstaan en sy kop by sy kantoordeur uitsteek. Waar het hy daardie stem al vantevore gehoor? Is dit nie . . .? Hy stap in die gang af. Genade, Bruwer, het jy niks belangriker om te doen as om agter sexy vrouestemme aan te loop nie? Hy kryt homself al die pad uit, maar gaan nietemin na die portaaltjie waar Ria, sy assistent wat die bloemiste se blombestellings hanteer, se kantoortjie is.

      “Ek het alles hier gekry nadat jy weg is, Janie. Ek wou dit nog met een van die werkers na julle toe oorstuur, maar ons was gister ongelooflik besig. Jy weet mos al die bloemiste van die dorp wil die week se blomme Maandae al hê,” paai die middeljarige vrou agter die lessenaar.

      Nes hy vermoed het, dis sowaar die klein parmant met die wilde bos brons krulle wat gister hier in die hek sonder brandstof kom staan het. Daardie heserige stem sou hy op enige plek in die wêreld kon uitken. Dit het hom gister getref waar hy in hierdie stadium nie getref wil wees nie. Hy wonder waar in die dorp haar blomwinkel is.

      “Dit lyk my al sy is maar altyd so verstrooid, Ria. Gister het sy vergeet om brandstof in te gooi en toe los sy boonop die helfte van haar bestelling hier,” laat Ryno dood­luiters van hom hoor.

      Die twee groen oë wat hom sedert gisteroggend so bygebly het, beloon hom met ’n gifkyk reg in die middel van sy borskas. “Ek is eerder verstrooid as ongeskik, baie dankie,” snip sy terug.

      Jip. Hierdie roos pluk jy nie sonder handskoene nie. Sy het dorings. Dis iets om te aanskou wanneer haar oë so blits, gereed vir ’n lekker geveg, nes gisteroggend daar by die hek. Onwillige belangstelling roer in sy binneste. Met dié doringrosie sal ’n man ’n waardige geveg kan aanknoop. Dit kan net interessant raak. Hy plant sy bene wyd en maak gereed vir ’n vermaaklike paar minute. “Ongeskik? Hoe kan jy my ongeskik noem? Ek was galant en het jou uit ’n penarie gered.”

      “Galant? Noem jy dit galant om my uit te skel as ‘Vroumens!’ en my voertuig ’n stuk blik te noem?” Ryno het sowaar nie ’n antwoord hierop nie. Te oordeel na die vonke wat haar oë na sy kant toe skiet, sal hy sy tuinhandskoene nader moet trek, maar . . . wat dink hy tog? Tyd vir interessante onderonsies met roosdorings het hy nie. Hy het ’n verwaarloosde blomboerdery wat hy moet regruk en opbou; hy’t nie tyd vir ginnegaap met ’n sexy bloemis nie.

      Voor sy summier haar rug op hom keer, kry hy sowaar nog ’n vuil kyk. Haar oë se sagte groen laat hom dink aan ’n koel lentedag vol onverwagse helder sonligflitse. Sonlig wat kan skroei. Sy oë dwaal vir oulaas teen haar lyf af voor hy terugdraai na sy kantoor toe. Hy moet liewer verder gaan stoei met die deurmekaar boekhou­stelsel. Hy’t g’n tyd om hier rond te hang en dít om ’n vroumens nie.

      Hy draai egter terug en met drie lang treë is hy langs Ria agter haar lessenaar. “Kom, dan help ek jou om jou orgideë te gaan soek.” Behulpsaam beduie hy in die rigting van die kamer waar die geplukte orgideë vir bestellings gehou word.

      “Nee dankie, ek sal regkom,” wys sy sowaar sy hulp van die hand. Hy verkyk hom toe die groen sonflitse op sagte lentegras verander in yskoue ryp op wintergras. Die meisiemens het wraggies die mooiste, uitdrukkingsvolle oë wat hy nog gesien het. Die natuurlike roospienk van haar mond laat hom aan dinge dink wat liewer kon gebly het.

      “Meneer Bruwer is ’n kenner van orgideë. Jy moet sy enorme versameling sien.” Ria se blik verskuif nuuskierig tussen Janie en die man langs haar. “Janie, het jy en die nuwe plaaseienaar mekaar al ontmoet?” probeer sy om die ongemak te oorbrug.

      “Ja,” antwoord Ryno.

      “Nee .