Onrus op Oshakati. Ena Murray

te stel nie, hoewel duidelik teen sy sin.

      Garth Jackson ignoreer egter sy bot houding en hou sy hand na Linda uit, en dié kan niks anders doen as om dit te neem nie. Sy oë lag in hare af.

      “Aangenaam, dokter Maartens. Baie, baie aangenaam. Jy moet jou nie deur Louw laat ontstel nie. Agt jaar in die boendoe maak ’n mens maar so ’n bietjie eksentriek.”

      Linda kan die antagonisme tussen die twee mans met ’n stok aanvoel en sy kyk vlugtig na Louw. Dié ignoreer die besoeker se aanmerking met hooghartige meerderwaardigheid, begin aanstap na die deur en sê kortaf, bevelend: “Ek wil u oor tien minute in die operasiesaal hê, dokter.”

      Dan is hy by die deur uit en weer klink Garth se laggie op. Sy voel selfbewus onder sy goedkeurende blik. Die man is vriendelik, maar tog hou sy nie van hom nie. Dis vreemd. Eintlik behoort sy dankbaar te wees dat daar iemand is wie se goedkeuring sy wegdra.

      Hy het netnou voorgegee dat hulle mekaar vir die eerste keer sien. Selfs plegtig haar hand geskud met die bekendstelling. Dat die antagonisme tussen hom en Louw Hoffmann aan vyandigheid grens, is duidelik. Wat is tussen hierdie twee mans aan die gang? Tog hou haar hoof baie van hierdie man se suster. Volgens haar broer is sy die enigste meisie aan wie hy aandag gee. Maar dat hy die broer nie kan verdra nie, is baie duidelik – net soos hy haar, om die een of ander rede, ook nie onder sy oë kan veel nie.

      “Dankie.”

      “Dankie waarvoor?”

      “Dat jy my nie aan Louw verraai het nie. Jy het woord gehou. Ek en jy sal baie goed regkom. Ek weet dit sommer. Ek wil graag met jou gesels . . .”

      “Ek het nie nou tyd nie. Jy het gehoor ek moet oor ’n paar minute in die operasiesaal wees,” sê sy vinnig, haastig om van hom ontslae te raak, en probeer die gesprek in ’n ander rigting stuur. Sy voel glad nie lus om met hierdie man te gesels nie. “Hoe gaan dit met . . . die pasiënt?”

      “Hy leef nog. Luister . . .”

      “U moet my asseblief verskoon, meneer Jackson. Ek het werk om te doen.”

      Sy wil by hom verbystap, maar hy hou haar terug, sy oë meteens ernstig.

      “Ek wil graag hê ons moet vriende wees . . . e . . . Wat is jou naam?”

      “Linda. Maar . . .”

      “My naam is Garth, soos ek reeds gesê het. Ek dink jy sal ’n vriend op Oshakati nodig hê, Linda. Louw Hoffmann is nie ’n maklike mens om mee klaar te kom of saam te werk nie. Hy dra ’n wrok teen die lewe en hy gaan dit op jou uithaal, as my afleidings korrek is. Ek sal graag jou vriend wil wees.”

      Sy bedwing haar ongeduld. Die man bedoel dit seker goed, en miskien het hy gelyk. Louw Hoffmann ís besig om die lewe vir haar onaangenaam te maak. Sy sal miskien iemand se vriendskap hier nodig hê. Sy dwing ’n glimlag na haar lippe.

      “Baie dankie, Garth. Ons kan later daaroor gesels. Maar op die oomblik . . .”

      Hy glimlag en gee haar arm ’n drukkie.

      “Gaaf. Ons sal weer die een of ander tyd vandag hier uitslaan. Dan kan ons verder praat.”

      Hy kyk haar netjiese gestaltetjie agterna toe sy die gang afstap in die rigting van die operasiesaal, waar haar hoof reeds op haar wag. Die lig in sy oë is ingenome, tevrede. Hy is bly dat sy so haar man teen die moeilike en buierige Louw Hoffmann staan. Sy sal haar nie so maklik hier laat verwilder nie, en so ’n meisie het hy nodig . . . iemand wat haar nie maklik laat afskrik nie.

      In die operasiesaal gekom, wag daar nog ’n skok op Linda. Louw Hoffmann is reeds besig om te skrop vir die eerste operasie. En langs hom, by die tweede wasbak, staan die blonde godin, ook besig om met ervare bewegings haar hande en voorarms tot by die elmboë met die sagte borsel te skrop. Albei het reeds die groen operasieklere aan, en hoewel die meisie se hare en die onderkant van haar gesig met die steriele groen masker en kopdoek bedek is, herken Linda haar dadelik.

      Die man kyk op en gewaar haar waar sy onseker in die middel van die teater staan. Onmiddellik trek sy wenkbroue weer saam.

      “Ons is byna gereed, dokter. Maak gou.” Hy gee van die wasbak af pad en hou sy hande uit na die Ovambo-verpleegster wat gereed staan om vir hom die steriele handskoene aan te trek. Sonder ’n woord skuif Linda langs die blonde godin in en begin skrop. Sy voel die blou oë wat haar takserend beskou en kyk op. Sy besef nie dat haar eie blik koel en ondersoekend is nie.

      Agter haar hoor sy haar baas kortaf sê: “Suster Jackson – dokter Maartens. Suster Jackson is my regterhand in die operasiesaal, dokter. Sy weet omtrent net soveel van operasies af as ek self. Ek weet nie wat ek sonder haar sou gedoen het die afgelope ses maande nie.”

      Linda knik net styf en sien hoe die blou oë hul koelheid bokant die masker verloor toe die “regterhand” antwoord: “Jy oordryf, Louw. Ek is nietemin dankbaar dat ek tot hulp kan wees.” Die blik rus weer op Linda en sy sê gemaak vriendelik: “Ek kom net vir operasies in. Die Ovambo-suster het nog baie te leer en Louw is natuurlik ’n perfeksionis – soos jy self sal uitvind.”

      Linda gaan swyend voort met die skroppery en wonder of die meisie maar net probeer vriendelik wees en haar wil waarsku omdat sy ’n nuweling is – en of, soos dit vir haar geklink het, haar woorde eerder ’n bedekte dreigement inhou. Daar is egter nie tyd om hieroor te tob nie, want die pasiënt word reeds op die operasietafel getel en daar is ’n swyende bevel in Louw Hoffmann se oë dat sy nader moet staan.

      Gedurende die volgende paar uur wonder Linda telkens waaroor sy na die operasiesaal ontbied is. Sy voel soos ’n vyfde wiel aan die wa, en sy is dit ook. Hoewel sy aangesê is om van die apparate dop te hou, weet sy nie hoekom nie, want sowel die chirurg as sy operasiesuster kyk telkens daarheen soos hulle hulself vergewis dat alles wel is, al doen die nuwe assistent verslag dat alles vlot verloop. Verder kan sy maar net staan en toekyk hoe Louw Hoffmann en Laura Jackson as ’n briljante span saamwerk. Watter persoonlike gevoelens daar ook al in haar ontketen is, as dokter moet sy hierdie twee mense bewonder. Hulle verstaan mekaar volkome, en Louw het nie nodig om een keer na ’n betrokke instrument te vra nie. Dis of Laura Jackson presies weet wat hy verlang.

      Linda besef dat sy na ’n meester in sy vak staan en kyk. Louw Hoffmann se vingers is seker, kalm, doelgerig. Hy weet wat hy wil en moet doen en voer dit uit. En langs hom, soos ’n tweede brein wat ook deur hom beheer word en uit ’n gesamentlike kennisbron put, reageer sy helper meganies.

      Toe die laaste pasiënt na die saal teruggestoot word, stroop die chirurg sy masker af en glimlag dankbaar.

      “Dankie, Laura.”

      Sy haal die masker en kopdoek af en skud haar kop sodat die blonde hare weer tot by haar skouers val en glimlag terug.

      “ ’n Plesier, Louw.”

      Linda draai stil om en begin ook haar operasiedrag uittrek, wat nog net so skoon is soos sy dit aangetrek het. Sy volg hulle tot in die kantoor, waar tee op hulle wag. Asof dit haar reg is en sy daaraan gewoond is, stap Laura dadelik na die tafeltjie en begin inskink.

      Linda hou haar dop. Laura Jackson is nie wat ’n mens sal noem mooi nie. Daar is eerder ’n soort dierlike aantreklikheid omtrent haar, wat beklemtoon word deur ’n lang, lenige liggaam en die growwe broek en hemp wat sy dra. Sy en haar broer het blykbaar albei ’n voorliefde vir dié soort bosklere. Die goue hare hang tot by die skouers, maar met ’n natuurlike karteling. Die gesig is skoon van enige grimering, behalwe vir ’n baie ligte lipstiffie. Sy is bruingebrand en lyk baie fiks en gesond. Weer, soos die vorige aand, is die boonste twee knope van die hemp oop en sorg dit vir ’n glimp van vroulike rondings wat afdein na die heupe, wat deur die stywe broek beklemtoon word. Sy het kapstewels aan, geen juwele nie. Die amper mansagtige drag bring die vroulikheid in haar na vore eerder as om dit te verberg. ’n Besonderse meisie, het haar broer haar genoem. Linda stem saam. ’n Meisie wat beslis indruk maak en selfs deur die harnas van Louw Hoffmann kon dring.

      Sy sit en luister swyend na die gesprek. Hulle gesels gemoedelik en dit lyk amper asof hulle van haar teenwoordigheid vergeet het. As stille toehoorder raak