Onrus op Oshakati. Ena Murray

ander dinge haar ontstel en haar verblyf hier onmoontlik maak nie.

      “Waar is hy . . . of sy?”

      “Hy is buite in my bakkie. Dit staan agter die gebou geparkeer. Ons kan daarheen stap.”

      “Bring hom na die ongevalle-afdeling. Ek kry solank een van die nagsusters . . .”

      Sy is op pad uit toe ’n groot hand om haar arm vou en haar terughou.

      “Nee. Ek wil hê jy moet sommer saamstap bakkie toe. Ek verkies dat jy daar na hom kyk en doen wat daar te doene is.”

      Sy kyk hom verbaas aan.

      “Ek verstaan nie, meneer . . . Dis soveel makliker om die man in ongevalle te . . .”

      “Ek weet, en as ek hom daar wou gehad het, sou ek hom daarheen gebring het. Maar ek wil hom nie in die hospitaal hê nie. As jy nie bereid is om na hom te kyk waar hy nou is en hom daar dokter nie, dan kan dit bly.” Toe sy hom net verward staan en aankyk, vervolg hy op ’n meer gemoedelike toon: “Ek en Hoffmann kan mekaar nie verdra nie. Ek wil nie van sy hospitaal gebruik maak nie. Daarom vra ek jou om uit te kom bakkie toe.”

      “En wat as ek nie hier was nie? Ek het maar netnou hier aangekom? Na wie toe . . .?”

      “Laura sou so goed sy kan gedokter het en die res aan die gode oorgelaat het. Kom jy of kom jy nie?”

      Hy kyk haar strak aan en Linda se frons verdiep. Sy hou glad nie van die man se houding nie, maar dan gee sy maar toe. Hoe gouer sy van hom ontslae kan raak, hoe beter. Die bakkie staan agter die hospitaal getrek, ’n hele entjie daarvandaan en half agter ’n boom. Haar frons keer terug. Sy optrede is uiters kinderagtig, maar sy bly maar stil. Hy skakel ’n sterk flits aan toe hulle by die bakkie kom en sy ruk haar asem in.

      “Liewe hemel, wat het hy oorgekom? Hy is omtrent verrinneweer!”

      “Ek het jou gesê daar was ’n ongelukkie. Hy het voor ’n buffel beland. Dink jy jy kan iets vir hom doen?”

      Sy klim vinnig agter op die bak en sidder weer. Dit lyk of stukke uit die liggaam hier voor haar geruk is. En dan noem hierdie man dit ’n ongelukkie!

      “Ek moet hom dadelik in die hospitaal kry. Ek kan hom onmoontlik hiér behandel. Hy is besig om dood te bloei . . .”

      “Buite die kwessie, dokter. Jy behandel hom net hier of jy laat staan.”

      Haar oë blits in die lig van die flits na hom.

      “Is jy besete? Ek het niks hier by my nie en . . .”

      “Dan gaan haal jy wat jy nodig het en bring dit hierheen.”

      “Maar ek moet hulp hê . . .”

      “Ek sal jou help. Jy kan net sê wat ek moet doen.”

      Sy trek haar regop en dit voel vir haar sy kan die groot man te lyf gaan. ’n Mens is besig om voor hul voete te sterf en hy staan en redeneer nog!

      “Ek weier. Jy bring hom onmiddellik in hospitaal toe . . .”

      “In daardie geval . . . tot siens, dokter. Jammer dat ek jou gepla het.”

      Sy voel hoe sterk arms haar van die bak aftel en op die grond neersit.

      “Wat . . . wat gaan jy doen? Waarheen gaan jy?”

      “Ek gaan terug huis toe. Goeienag.”

      “Maar wat van . . .?”

      “Hy gaan sterf, soos jy self weet. Jy wil hom nie help nie. Wat kan ek verder doen?”

      Die onregverdigheid van hierdie aantyging tref haar soos ’n hou tussen die oë. Maar weer is sy verplig om persoonlike gevoelens op die agtergrond te skuif. ’n Mens is besig om hom dood te bloei.

      “Ek sal die goed gaan haal. Wag hier en draai solank ’n klemverband om daardie been.”

      “Waarmee?”

      “Skeur jou hemp stukkend as jy niks anders het nie.”

      Sy is binne rekordtyd terug en vir die volgende driekwartier word daar nie veel gepraat nie. Sy is bebloed en besweet toe sy eindelik agteroorsit en na haar handewerk kyk. Dis die beste wat sy kan doen in die omstandighede. As sy hom net in die operasiesaal kon kry, sou sy haar soveel beter van haar taak kon gekwyt het.

      “Dankie. Dink jy hy sal oorleef? Hy’s een van my beste manne.”

      Linda kyk moeg na hom op, haar oë veroordelend.

      “Hy sou ’n vyftig persent beter kans gehad het as ek hom in die hospitaal kon behandel het en daar kon hou.”

      Hy kyk kalm terug in die lig van die flits.

      “Hy sal maar sonder daardie vyftig persent moet klaarkom. Dankie, dokter Maartens. Eendag rol ek weer vir jou ’n klip uit die pad. Kom. Ek sal saam terugstap.”

      Hy neem die dokterstas by haar en hulle begin aanstap in die soel somernag. Vreemde diergeluide klink uit die verte op . . . klaend . . . in hierdie aanduur selfs vreesaanjaend vir die dametjie wat net die polsende geraas van ’n groot stad ken.

      Sy vra kortaf, om haar aandag daarvan af te trek: “Hoe het dit gebeur dat hy voor ’n buffel beland het? Vir my lyk dit eerder asof hy uitmekaar geskiet is.”

      Sy merk nie sy vinnige, sydelingse blik nie. Sy stem en verduideliking klink egter aanneemlik toe hy antwoord: “Ek is ’n grootwildjagter. Dit was ’n gekweste buffel wat ons probeer opspoor het. Die dier het ons onkant betrap en was reeds bo-op ons toe ons hom gewaar. Hier is jou tas. Dankie, dokter, en . . . terloops, laat hierdie voorval van vanaand maar tussen ons twee bly, hoor? Hoffmann hoef nie te weet nie. Goed?”

      “Nee, ek sal hom liewer nie hiervan vertel nie, want hy sal mý uitkryt, nie vir jou nie. Nag, meneer, en onthou, dis die eerste maar die laaste maal.”

      “Dankie, nogmaals, meisie. Jy is ’n dokter uit een stuk, wat jou hoof ook al mag dink en sê.”

      Sy ignoreer dit liewer.

      “Kom binne. Ek wil vir jou pille vir die man gee om infeksie te keer.” In die apteek van die hospitaal hou sy haar doenig by die rak en probeer nie te bewus wees van die man wat haar staan en dophou nie. Tog kan sy haar nuuskierigheid nie bedwing nie. “Waar kom jy daaraan dat ek en dokter Hoffmann reeds woorde gehad het en dat hy nie juis ’n hoë dunk van my het nie?”

      “Die uitdrukking op jou gesiggie toe jy hom agterna staan en kyk het, was duidelik genoeg. En ek weet sommer hy sal dit verpes dat ’n vrou sy assistent moet wees. Daardie man het ’n allergie vir die teenoorgestelde geslag.”

      “O?” sy hoop haar stem klink nie te nuuskierig nie. “Ek sou dít nie sê nie. Of die blondine is die uitsondering. Hy het nie juis allergies vir háár gelyk nie.”

      Sy diep lag klink op en hy knik sy kop terwyl hy die pille van haar neem.

      “Dankie. Nee. Die blondine is sover ek weet die enigste van jou geslag met wie hy oor die weg kom. Maar dan . . . Laura is ’n besonderse vrou.”

      Linda kyk op, haar stem droog.

      “Ja. Dit kon ek sien. Wel, daar is die pille. Ek het op die etiket geskryf hoe dit gegee moet word.”

      Hy bedank haar weer en by die deur draai hy terug na haar.

      “Ek het jou belofte dat Hoffmann niks van vanaand te hore sal kom nie?”

      Sy knik net en hy stap uit. Sy bly peinsend staan. Hoekom dring die man so daarop aan dat dokter Hoffmann nie van vanaand se gebeure kennis moet dra nie? Sy is op pad deur toe toe sy kop weer om die kosyn verskyn.

      “Ja, ek het amper vergeet . . . Ek is Garth Jackson . . . en die blondine is my suster. Goeienag.”

      Toe Linda in die kantoor terug is, sien sy haar aandete eenkant toegemaak staan. Sonder veel eetlus lig sy die deksel op. Die kos is goed voorberei en aantreklik voorgesit, maar sedert ’n paar maande gelede moet