Sarah du Pisanie Omnibus 9. Sarah du Pisanie

orent en klap sy hand wat hy na haar toe hou weg. “Ek het niks van jou nodig nie!” Sy hou haar astrant en sien met genoegdoening dat haar strategie werk.

      “Ag, moenie kinderagtig wees nie.” Hy buk en trek haar regop. “Los my! Jy maak misbruik van my wanneer ek verleë is. Ek het jou al gesmeek vir my vryheid; ek het jou al selfs geld aangebied, maar jy wíl my nie help nie. Jy is te bekommerd dat jy dalk geldelik aan die kortste ent sal trek in hierdie transaksie. Ek hoop jou gewete keil jou op dat jy niks daarvan sal geniet nie.”

      Dewald sug net en tel haar met ’n swaaibeweging op die perd se rug. “Haal jou voete uit die stiebeuels. Ek sal saam met jou op die perd moet ry, anders kom ons nooit by ons bestemming nie.”

      Sonder om teë te praat, skop sy haar voete uit die stiebeuels en wag dat hy agter haar moet opklim. Sy sit styf en gemaklik teen sy breë bors. Hy vat die teuels uit haar hande en sy skuif kastig ’n entjie vorentoe en hou haar rug styf en regop. Hy moet darem nie dink sy gaan die rit geniet nie. Sy arms wat om haar kom om die teuels voor vas te vat, is hard en onpersoonlik, so asof hy geen genot uit haar nabyheid put nie.

      Op ’n gemaklike draffie ry hulle verder. Ritmies beweeg hul liggame saam met die perd se gang en so ongemerk moontlik skuif sy agtertoe en vas teen sy harde, gespierde liggaam. Geleidelik en baie doelbewus ontspan sy teen hom en dit is met ’n vreemde glimlaggie om haar lippe dat sy voel hoe sy arms om haar ontspan en warm en gemaklik om haar heupe kom rus.

      Na ’n lang ruk verbreek sy die stilte ongemerk sonder om om te kyk. “Ken jy hierdie wêreld?”

      Die wind suis by hul ore verby en hy buk vorentoe sodat sy gesig hier by hare is. “Hm?”

      “Ek sê, ken jy hierdie wêreld? Dit lyk so asof jy presies weet waarheen jy gaan.”

      “Ja, ek ken hierdie wêreld.”

      “Woon jou ouers hier naby?” Sy leun nog verder terug sodat hy kan hoor wat sy sê, maar sodoende druk sy ook stywer teen sy bors aan.

      Sy asem is warm teen haar slaap en sy stem is ongewoon grof toe hy praat. “Dit kan ek nie vir jou sê nie.”

      “Hoekom nie?”

      “Hoekom wil jy al hierdie dinge weet? Dit is tog nie belangrik nie.”

      “Ek is sommer net nuuskierig, want dit is vir my amper ondenkbaar dat een Suidwester ’n ander een se goed sal steel.”

      Dewald lag sinies. “Ja, dit is maar buitengewone omstandighede, nè? Ek wonder wat sou gebeur het as ons mekaar op ’n ander plek en in ’n ander stadium ontmoet het.”

      Katrien draai haar gesig sodat sy syne kan sien, want hy klink so hartseer en ongelukkig. Haar oë is groot en donker hier by sy gesig en sy sien hoe ’n spiertjie in sy wang vinnig beweeg soos hy sy tande op mekaar klem.

      “Dewald?” Haar stem is sag en vraend. “Jy klink so bitter.”

      “Nee, nie bitter nie. Dit is net . . . Ag, nou ja, ek kan seker ook niks anders verwag nie.”

      Sy draai haar kop weer vorentoe, maar haar kop bly sommer daar in die holte van sy skouer. Die stilte is rustig en kameraadskaplik en Katrien skep weer stadig moed dat haar plan dalk tog kan slaag.

      Die son sak al vinnig in die weste toe hulle by ’n ou, vervalle opstal stilhou.

      “Wel, dit was ons skof vir vandag.” Hy klim af en steek sy hande na haar uit. Gemaklik lig hy haar af en sit haar op die grond neer. “Ek gaan net gou vir Prins ’n bietjie water gee en dan kom maak ek vir ons ’n vuurtjie. Hier behoort ’n ou blik te wees waarin ons water kan kook.”

      Katrien hobbel aan na die murasie toe. Alles is verlate en die huis se dak is lankal afgewaai. Die mure staan nog net halfpad en dit laat haar onwillekeurig dink aan Nehemia uit die Bybel wat moes teruggaan om Jerusalem se mure te gaan herbou. Dit het seker vir hom ook so verlate en vervalle gelyk.

      Sy sak op die trappie neer waar vroeër waarskynlik die kombuis moes gewees het, en haar gedagtes draai al om die verlate ou huis. Hoeveel taferele van vreugde en hartseer het hulle dalk hier tussen hierdie mure afgespeel? Hoeveel drome is hier gedroom waarvan die meeste seker nooit verwesenlik is nie?

      Dewald kom in en sit die saal en saalsak in een van die vervalle vertrekke neer voordat hy ’n vuurtjie gaan maak. Sonder om te soek, gaan haal hy ’n swartgerookte blik onder ’n bos uit en Katrien besef dat dit een van die veediewe se poste moet wees. Hulle kom seker gereeld hier aan wanneer hulle hul rooftogte uitvoer.

      Die ete is maar karig; daar is vir elkeen nog net ’n beskuit en ’n stukkie biltong.

      Dewald kyk bekommerd na haar. “Jy voel seker dood van die honger. Môreoggend ry ons by ’n ou vrugteboord verby en soms is daar nog ’n verdwaalde lemoen of ’n paar vye. Ek sal vir jou daarvan pluk.”

      “Nee wat, jy hoef nie oor my bekommerd te wees nie. Ek eet nie juis baie nie. Maar wat van jou?”

      “Jy is tog nie bekommerd oor my nie?”

      Katrien kyk verleë weg. Haar woorde het so spontaan gekom, dit was glad nie deel van haar uitgewerkte strategie nie. Dit laat haar skrik, want ’n oomblik lank was sy werklik bekommerd oor hom.

      “Nee, nie juis nie.”

      “Ek wil net gou na jou been kyk voordat ons gaan slaap.”

      “Ag, dit is nou baie beter.”

      “Ek wil nogtans daarna kyk . . . liefie!”

      Katrien gluur hom gemaak kwaai aan, maar skielik klink dit so mooi en vertroostend om daardie woord weer uit sy mond te hoor.

      Hy skuif die saal so dat sy dit onder haar kop indruk en hy gaan lê maar eenkant op die harde misvloer. Dit is hard en baie ongemaklik en Katrien weet dat hulle vannag nie juis veel sal slaap nie. Sy draai later die honderdste keer op ’n ander sy.

      “Is jou enkel seer?”

      “Nee!”

      “Hoekom slaap jy dan nie?”

      “Ek kan nie.”

      “Verlang jy na my? Wil jy weer in my arm slaap soos die nag onder die krans?”

      “Ag, jy is nie snaaks nie.”

      Sy hoor hom saggies lag en dankbaarheid vlam in haar op omdat hy weer gemoedelik en vriendelik is. “Dewald.”

      “Hm?”

      “Die hoeveelste strooptog is dit dié wat julle nou uitvoer?”

      “Dit is my eerste.”

      “O!”

      “Nou wat beteken dáárdie antwoord?”

      “Nee, ek verstaan nou beter. Dit is hoekom jy so bekommerd is dat alles goed moet afloop, anders is jy dalk jou werk kwyt.”

      “Ja, en my lewe. Hierdie soort werk bedank ’n mens nie. Jy word ook nie afbetaal nie. Hulle skiet jou dood­een­voudig wanneer hulle nie tevrede is met jou diens nie.”

      Die skrik slaan koud om Katrien vas. “Dewald, hoe het jy dan hierby betrokke geraak? Dit . . . pas nie by jou nie.”

      “Jy is darem ’n nuuskierige vroumens!”

      Daar is ’n kort stiltetjie. Dan kom haar stem weer onseker maar tog nuuskierig. “Hoekom trou jy nie liewer en doen ’n eerlike werk nie? Dit sal jou baie meer tevredenheid verskaf as om sulke dinge te doen.”

      “Watse dinge?”

      “Ag, jy weet goed.” Die stilte rek en Katrien probeer die saak van ’n ander kant af benader. “Jy kan mos hier in Suidwes kom boer. Die plase is goedkoop en as jy nie geld het nie, kry jy maklik ’n lening. Hulle soek mense om hier te boer sodat die wêreld meer bewoon kan raak.”

      “Ek wil darem nie jaarin en jaaruit so alleen op ’n plaas sit nie. ’n Mens sal later verleer om te praat.”

      “Maar