Sarah du Pisanie Omnibus 9. Sarah du Pisanie

en wonder of sy haar dit verbeel het dat hy haar teen hom vasgedruk het en bly was om haar lewend te kry.

      Ag, bog met jou! baklei sy vies met haarself. Hy is ’n rower en dit was net ’n kwessie van tyd voordat hy sy ware kleure sou wys. “Ek het ’n stukkie biltong hier in my sak.” Sy oorhandig dit verleë aan Dewald.

      Hy sê niks nie, vat net die biltong by haar, kerf dit fyn en oorhandig dit weer aan haar. Sy breek die gekerfde biltong, wat nie heeltemal deurgesny is nie, in die helfte en oorhandig die een deel aan hom.

      “Nee, eet jy maar.”

      “Ek wil nie so baie hê nie.”

      “Nee, môre moet ek weer hoor ek eet nog jou kos ook op.” Hy druk die biltong terug in haar hand en kyk anderpad, sodat hy nie in die hartseer, ongelukkige oë hoef te kyk nie.

      Sy eet haar gedeelte van die biltong en sit die ander deel op ’n klip naby hom neer.

      Katrien stoot die beseerde enkel voor haar uit en Dewald kyk vinnig na haar toe sy haar asem liggies intrek van pyn. Hy kom staan op sy knieë langs haar en sonder om ’n woord te sê, trek hy die pyp van die broek weer op. Hy haal sy sakdoek uit en maak dit met die watersak se water nat. Versigtig vee hy die droë bloed van haar been af. Dit is maar net ’n diep krapmerk aan die been, maar haar enkel is geswel en baie pynlik.

      Hy maak die sakdoek nog ’n keer nat en bind dit dan stewig om die enkel.

      “Ek het pille by die hut en sal môre vir jou iets kan gee vir die pyn.”

      “Dankie. Miskien is dit môre al beter.”

      “Ek twyfel. Dit sal seker ’n paar dae maar pynlik wees.”

      Dit is koel hier in die berg en ’n ligte rilling trek deur Katrien. Sy vryf liggies oor haar arms asof sy dit so wil warm maak.

      “Jy moet liewer probeer slaap. Ek sal wakker bly.”

      “Hoekom?”

      “Ek is bang jy slaan my met ’n klip dood.”

      Hartseer en vreemd ongelukkig sluit sy haar oë en leun met haar kop teen die rots agter haar. Lank sit sy so: moeg, honger en koud en dan nog hartseer en ongelukkig ook.

      “Sit nader aan my en lê met jou kop teen my skouer, dan sal jy warmer kry en dalk aan die slaap raak.” Sy stem is allermins vriendelik en koppig bly sy net so regop sit.

      Die moegheid en inspanning van die dag eis tog maar sy tol, al pyn haar voet en klop haar kop. Sy sluimer in en haar kop knik liggies. Haar kop ruk en sy sit vinnig weer regop.

      Dewald vloek gedemp en skuif nader totdat hy vas teen haar sit en druk haar kop met sy een hand hard teen sy skouer vas. “Moet tog nie so verduiwels hardkoppig wees nie! Wie sal jou wil molesteer hier in die berg? Geen regdenkende mens sal so iets wil doen nie. As ek wou, kon ek dit die afgelope drie nagte al gedoen het. Kry dit tog in jou kop dat ek net nie belangstel nie. Ek het belangriker dinge om te doen.”

      Vererg probeer Katrien wegskuif, maar sy groot hand hou haar kop daar totdat hy voel hoe die styfheid uit haar liggaam verdwyn. Dit is sag en warm en vreemd gerusstellend hier teenaan hom. Haar asemhaling raak egaliger en dit is met ’n sagte uitdrukking in sy oë dat Dewald ’n rukkie later op die slapende gesiggie afkyk.

      Hy wag eers totdat hy sien sy slaap vas voordat hy sy arms versigtig agter haar nek verbyskuif sodat sy gemaklik in sy arm vas teen sy bors kan lê. Stadig sak sy kop en sy wang rus liggies op die bruin hare wat na stof en son ruik.

      Katrien skrik baie later wakker en ’n oomblik lank kan sy nie dink waar sy is of watter geluid dit is wat sy hoor nie. Sy lê doodstil om eers aan die omgewing gewoond te raak. Dit is egter die pyn in haar enkel wat haar laat onthou waar sy is en wat gebeur het. Sy voel die stewige arm warm en beskermend om haar en dan raak sy bewus van die ritmiese klop van sy hart onder haar oor.

      Die warmte van sy liggaam en die vreemde gevoel in haar binneste verwar haar en maak haar skaam. Hoe is dit dan dat sy hom nie meer vrees nie? Hoe is dit moontlik dat hy wat haar gevange hou, nou so ’n vreemde teerheid in haar kan wakker maak?

      Sy sluit weer haar oë en probeer haar asemhaling so egalig moontlik hou. Sy moet eers al hierdie gedagtes en emosies in haar ontleed en rangskik. Hy moet tog nie weet dat sy bewus is van sy arm om haar nie. Netnou raai hy dat sy dit geniet en dit sal baie vernederend wees.

      Dewald se liggaam is vol krampe van so stil en ongemaklik sit toe hy in die vroeë oggendure wakker word. Katrien lê nog stil en tevrede in sy arms en sy oë is sag en baie teer toe hy afkyk in die slapende gesiggie.

      Sy roer liggies en Dewald sit meer regop sodat sy kan wakker word. Hulle kan oor ’n uur of wat die terugtog na die hut toe aanpak; dit sal dan lig genoeg wees.

      Katrien sit vinnig regop en kyk op, net mooi in Dewald se spottende oë.

      “Ek het geen duistere bedoelings gehad nie, juffroutjie. Dit was net om jou gemakliker te laat lê dat ek jou teen my bors laat slaap het.”

      Sy ontwyk sy oë. “Ek is jammer as dit vir jou baie ongemaklik was. Ek . . . e . . . ek het so vas geslaap.”

      Die terugtog is pynlik stadig en dit is al amper middag voordat hulle by die hut aankom.

      Dewald sit haar op die bed in die hut neer. Hy strek sy lang liggaam uit en wikkel sy skouers om van die krampe ontslae te raak. Hy kyk af in die rooi gesiggie en alles binne-in hom word week. Foeitog, sy het seker baie pyn. Maar koppig weier sy om een keer te kla.

      “Hoe voel jy?”

      “Goed, dankie. Ek dink ek sal sommer nou net aan die slaap raak.” Katrien kyk verbaas na die swart blik wat hy uit sy saalsak haal. Sy kan nie sien wat alles daarin is nie, maar hy kom met twee pille in sy hand na haar toe aan.

      “Wag, ek gaan haal gou vir jou koel water by die fontein.” Hy draai om om te loop.

      Katrien kan nie help om ’n bietjie sarkasties te wees nie, al weet sy hy verdien dit nie nou nie. “Word ek nie eers vasgemaak nie?”

      “Wel, die enigste voordeel wat uit hierdie poging van jou gebore is, is die feit dat dit my die moeite spaar om jou kort-kort vas te maak.”

      Die water is koel en heerlik en sy sak moeg en seer terug op die bed nadat sy die pille gedrink het.

      “Ek weet jy is moeg en jou lyf is seker seer, maar jy sal nou eers saam met my fontein toe moet kom.”

      “Hoekom?” Katrien klink so verbaas dat Dewald sukkel om kwaai te lyk. Hy durf dit nie waag dat sy moet sien hy is nie meer kwaad nie, want dan haal sy weer een van haar streke uit. “Ek kan tog nie wegkom nie . . .”

      “Ek weet, maar ek wil daardie seerplek aan jou been skoonmaak sodat ek dit kan dokter, anders gaan daar ontsteking in kom.”

      “Jy weet baie van sulke dinge af.”

      “Dit is tog algemene kennis. Of weet jy dit dalk nie?”

      Hy buk om haar op te tel, maar sy keer vinnig.“Dit is nie nodig om my te dra nie. Help my net, dan kan ek self loop.”

      “Goed!” Dewald vat haar weer stewig om haar middel vas en trek haar een arm om sy nek. “Ek wonder of jy nie sommer moet bad ook nie, anders kry jy nie weer kans nie. Waar is jou goed, dan kry ek dit vir jou?”

      “Toemaar, ek sal dit self kry.”

      Sy knyp die bondeltjie klere onder haar arm vas en die handdoek hang sommer om haar nek.

      By die fontein staan Dewald ongemaklik rond. “Moet ek jou help?”

      “Natuurlik nie!” Katrien is so geskok dat Dewald met die beste wil ter wêreld nie die glimlag van sy gesig kan afkry nie.

      “Ek sal hier agter die rots vir jou wag. Roep my net as ek moet kom help of wanneer jy klaar is.”

      Dewald verdwyn agter die rots en Katrien maak so vinnig soos sy kan. Sy bad maar so gedeeltelik sodat sy darem nie heeltemal sonder klere is nie. Sy draai