Sarah du Pisanie Omnibus 9. Sarah du Pisanie

is slim en uitgeslape en laat nooit ’n spoor agter nie. Meestal lyk dit soos ’n wolhaarstorie van die werkers. Dit is altyd so verwarrend en elke strooptog is anders beplan.”

      “Ja, ek wou die stories ook nie glo nie.”

      “Dinge raak nou ’n bietjie warm vir hulle hier en hulle het besluit om hierdie rooftog heeltemal anders as die voriges te beplan. Dit sou ook voorlopig hul laaste rooftog in Suidwes wees. Hulle wou nou Transvaal toe verkas het en ’n jaar of twee daar gaan roof het om die stof kans te gee om hier te gaan lê.”

      “Die polisie op Otjiwarongo het vir my ’n brief gegee. Hulle het gesê ek moet dit toon wanneer ek by die Beskermingstroepe verbygaan.” Katrien hou hom fyn dop om sy reaksie te peil.

      “Ja, dit is deel van die maatreëls wat al getref is, maar die rowers het nie veel probleme daarmee nie. Hulle neem net die briewe af en maak asof hulle die eienaars is. Maar nou gaan die polisie verder: hulle stuur ’n beskrywing van die regte eienaar deur en dit moet dan ooreenstem met die persoon by die beeste. Dit is presies waar jy as vrou nou die probleem skep. Hulle het jou vroeg tussen die beeste uitgehaal en wou hê dat jou mense die trop moet aanjaag tot daar waar hulle dit wil hê.”

      “Ja, ek het gewonder hoekom ek juis alleen weggevat word,” sê Katrien peinsend.

      “Die groot rede is dat hulle wou hê die storie moes klink asof jy jou mense in die steek gelaat het om agter ’n man aan te ry. Dit sou die blaam op jou laat neerkom het.”

      “Hoe pas jy nou in die prentjie?” Katrien moet konsentreer om die regte vrae te vra sodat hy nie sal agterkom sy het afgeluister nie.

      “Wel, ek het niemand laat weet dat ek huis toe kom nie. My ouers dink ek is nog in Kaapstad; ek sou eers einde Maart huis toe gekom het.”

      Katrien vra nie uit nie en luister net met ’n halwe oor na sy storie. “Ek het ’n vriend in die Beskermingstroepe en ons korrespondeer nog al die jare. Ons het toe saam hierdie plan bedink. Ek sal die veediewe probeer opspoor en laat verstaan dat ek graag vir hulle wil werk.”

      “O, dit is ’n briljante idee. Maar hoekom kon hulle toe nie maar net die veediewe vang toe julle weet wie hulle is nie?”

      “Hulle het geen bewyse teen hulle nie. Hulle sal hulle op heter daad met die beeste moet betrap.”

      “Het jy hulle toe maklik opgespoor?” Katrien kan nie help om sarkasties te klink nie.

      “Ek het amper ’n maand lank elke aand in kroeë rondgelê en stories versprei dat ek in finansiële moeilikheid is. Op ’n aand het Klaus daar ingekom. Ek moet sê, ek sou hom ook nie verdink het van sulke laakbare dinge nie. Hy lyk regtig nie soos ’n oneerlike mens nie. Ek het gemaak asof ek dronk word en weer ’n klomp onsinnige praatjies kwytgeraak van hoe dik ek vir die polisie is en hoe ek vir hulle vlug, omdat hulle my in die tronk wil sit vir skuld.”

      “Het dit hom oortuig?”

      “Blykbaar, want die volgende aand was hy weer daar en het hy gevra of ek belangstel in ’n werk.”

      Dewald druk haar weer styf teen hom vas en Katrien moet sukkel om die trane te keer.

      “Wel, dit is soos dit begin het. Ek het ’n maand lank so saam met hulle in die veld rondgedwaal en saam met hulle in kroeë rondgelê voordat hulle tevrede was. My vriend in die Beskermingstroepe het een aand toe ek reeds weg was in die kroeg ingegaan en gevra of hulle my nie gesien het nie. Hy het uitgevaar oor hoe ’n groot uitvaagsel ek is en dat die ouens hom tog moet sê wanneer hulle my iewers gewaar, want die troepe soek my. Dit het hulle oortuig dat ek net die man vir hulle is.”

      “Wat gaan nou gebeur?”

      “Ek gaan nou saam met jou sodat ons die beeste by Otjimbingwe verby kan kry. Die ander, Klaus en die een wat vanaand hier was, dink dat die Beskermingstroepe jou saam met jou beeste sal wil sien.”

      “Ek verstaan die hele opset nog nie. Hoe weet hulle so presies wanneer daar met groot troppe beeste getrek word?”

      “Ou Lewis, die koper van jul beeste, is die meester agter die organisasie.”

      “Wat?” Hierdie keer is Katrien opreg verbaas.

      “Ja, hy gaan uit in die noorde of suide en dan bied hy aan om die vee te koop. Hy bied ’n goeie prys aan, maar dan moet die beeste in Windhoek gelewer word voordat hy betaal.”

      “Die opperste skelm!” Katrien is so kwaad dat sy lus het en voeg nog ’n paar lelike woorde by. Alles is nou vir haar baie duidelik. Hy weet natuurlik van elke trop wat aan die kom is en die diewe slaan dan toe op ’n plek waar dit hulle die beste pas, maar verkieslik elke keer op ’n ander plek.

      “Ja, hulle wissel altyd hul strategie af. Partykeer neem hulle die beeste al by die Waterberg af en jaag dit met hul eie mense aan, maar meestal, veral in die jongste tyd sedert die Beskermingstroepe en die polisie op die uitkyk is vir hulle, laat hulle die mense hul eie beeste so ver moontlik aanjaag. Gewoonlik slaan hulle dan kort voor Windhoek toe. Hulle is altyd gemasker en hulle vat altyd die mense in verskillende rigtings weg. Soms maak hulle hulle vas en stuur dan iemand wat kastig toevallig daar verby sal kom om hulle weer los te maak.”

      Katrien klink so bitter toe sy praat dat Dewald haar net styf vasdruk en sag in haar nek soen. “Dit is darem een ligstraaltjie; dit lyk nie juis of hulle nog moord ook op hul kerfstok wil hê nie.”

      “Katrien, ek het jou gesê ek gaan jou nou help. Dit is hoekom ek so daarop aangedring het dat jy my moet vertrou. Ek kon nie eerder die plan aan jou verduidelik het nie.”

      “Hoekom nie? Ek sou jou dan kon glo en vertrou het.”

      “Sien, dit is hier waar my planne en hulle s’n begin kruis.”

      “Nou verstaan ek glad nie.”

      “Hulle sou jou tot op Bloukrans gebring het . . .”

      Breedvoerig begin hy die storie verduidelik net soos wat sy dit gehoor het toe sy hulle afgeluister het. Katrien kan hom net verstom aangaap.

      “Wel, ek en Hein Schlusse – dit is nou my vriend in die Beskermingstroepe – se plan werk nou anders. Hulle stuur nou ’n klomp van die soldate op Otjimbingwe toe en versprei dan ’n storie in die fort wat hulle wil hê by Klaus-hulle moet uitkom. Ons weet dat iemand uit die fort nuus aandra na hulle toe.”

      Katrien wring haar hande saam. Hoe gaan sy ooit uit hierdie gemors kom? Dan luister sy verder.

      “Wat Klaus-hulle egter nie weet nie, is dat ek die Beskermingstroepe volledig inlig oor al hul planne. Sodra die wa dan by Otjimbingwe verby is en klaar deur die troepe geïnspekteer is, sal Klaus-hulle gerus wees en dink die gevaar is verby. Hulle sal ook dan nie meer bang wees vir agtervolging nie, want hulle dink die lokval is naby Windhoek.”

      Katrien sluk om die droogheid in haar keel weg te kry. As sy net kan weet wie en wat om te glo.

      “Hul plan is nou om die beeste in ’n oostelike rigting te laat aanjaag nadat hulle by Otjimbingwe verby is. Daar sal hulle tien tot veertien dae oorstaan en dan word hulle met ’n draai Rehoboth toe gejaag, waar daar reeds ’n koper wag.”

      “Nou gaan jy saam om my op te pas!” Sy probeer bly en vriendelik klink, maar vir haarself klink dit maar na ’n swak poging.

      “Ja, en ek is so bly. Ek het geweet daar moet ’n verandering kom in hul planne, maar ek kon nie voorspel wat hulle gaan doen nie. Dit is hoekom ek jou nie vroeër in my vertroue kon neem nie. Ek was bang hulle beplan iets anders en jy kon dan maklik iets laat uitglip het. Dinge moet so natuurlik moontlik lyk.”

      Dewald is so ingenome met die sukses van sy plan tot dusver dat hy nie eens agterkom hoe styf en formeel Katrien word nie. “Hein en sy manne sal ons van agter af volg sodra ons verby die fort is. Daar sal dan uit verskillende rigtings manne kom wat hulle behoorlik sal omsingel.”

      Katrien sit doodstil en Dewald vryf sy wang teen hare.

      “Dit is net uiters belangrik dat jy by my moet bly en nie iets onsinnigs