Sarah du Pisanie Omnibus 9. Sarah du Pisanie

sandaaltjie agter die rots uitsteek terwyl sy oë soekend rondflits. Die lyfie lê so stil toe hy nader kom en dit lyk vir hom heeltemal leweloos. Met twee treë is hy langs haar.

      “Katrien! Liefie!” Hy hurk by haar en draai haar stadig om.

      Die vrees maak haar slap en sy knyp haar oë styf toe. Sy voel Dewald se kop op haar bors toe hy bekommerd sy oor teen haar hart druk. Die sug van verligting wat uit Dewald se bors ontsnap, is so groot dat Katrien se oë verbaas oopflikker.

      Stil staar hy in die groot, bruin oë. Woorde van verligting en woede maal deurmekaar in sy gedagtes rond, maar hy is onmagtig om dit uit te spreek.

      “Dewald . . . ek . . .”

      “O!” Hy kreun, steek sy hande onder haar in en druk haar baie styf teen hom vas.

      Sy arms is sterk en teer en met verwondering rus Katrien teen sy skouer. Sy weet nie wat hierdie emosie is wat deur haar golf nie. Dit kan verligting of teerheid of selfs blydskap wees, dit is net vir haar groots en vreemd.

      Hy hou haar ’n entjie van hom af weg en kyk na die vuil, stowwerige gesiggie met die geswolle lippe wat van dors spreek. Hy stut haar nog steeds agter haar rug en met een hand trek hy die watersak nader. Hy trek die prop met sy tande uit voordat hy die sak teen haar lippe hou. Gulsig drink sy die water, haar oë tog behoedsaam en versigtig op sy gesig gerig.

      “Kom, ons moet hier uitkom voordat dit donker is. Dit is gevaarlik hier tussen die kranse met die afgrond hier langsaan.” Hy kyk soekend rond. “Waar is jou perd?”

      “Sy . . . is die afgrond af. O, Dewald . . . sy . . .”

      Die histeriese snikke wat sy so gesukkel het om onder beheer te kry, ruk skielik weer na die oppervlak en haar hele skraal liggaam ruk toe sy aan die vreeslikheid daarvan dink.

      Dewald vou haar net weer toe in sy arms en sus haar liggies heen en weer. Sy stem is sag en paaiend terwyl hy haar kop teen sy skouer vasdruk. “Toemaar, alles is reg! Ek is net dankbaar dat jy nie ook daar af is nie.” Hy staan skielik op asof hy skaam kry vir sy eie woorde en hou sy hand na haar toe uit. “Kom ons loop!”

      Sy vat sy hand en sit haar gewig op die gesonde been, maar toe sy die eerste tree op die beseerde voet gee, vou haar been onder haar in en sy sak met ’n uitroep van pyn weer neer.

      “Wat is dit?” Dewald is dadelik weer langs haar.

      “Dit is my voet; ek dink my enkel is verstuit. Ek moet dit beslis seergemaak het toe ek daar van die kranse afgeval het.”

      Hy sak op sy hurke neer en skuif haar langbroek se pyp op. Nou eers sien Katrien die bloed aan die broekspyp en sy kyk gefassineer hoe sy hande versigtig die been en enkel betas. Sy let nou eers op watter mooi hande hy het. Hulle is groot en sterk maar ook sensitief.

      “Hier is ’n krapplek aan jou been en jy het seker van die spiere in jou enkel verrek. Hier is niks gebreek nie.”

      “En nou?”

      “Nee, ek weet nie. Hoekom stel jy nie iets voor nie? Jy is mos so slim. Ek het jou so mooi gevra om my te vertrou, maar jy sal my liewer doodslaan en dan jou eie dood hier in die berg kom soek.” Sy stem is ongewoon bitter en hy klink diep seergemaak.

      “Ek is jammer, ek wou jou darem nie seermaak nie. Maar ek moes wegkom. Ek kan mos darem nie net stilsit en toekyk hoe julle sommer my goed vat nie.”

      “Nee, jy sal liewer jou lewe waag vir ’n klompie beeste. Jou oupa sal jou baie liewer lewend wil terughê as ’n bietjie geld.”

      Ongelukkig en hartseer staar sy voor haar op die grond. “Kom!” Dewald sug en tel haar op.

      “Maar jy kan my mos nie dra nie?”

      “Jy sal ook nie kan loop nie.”

      “Los my hier; ek sal regkom.”

      “O, ja?” Dewald lig net sy wenkbroue sarkasties. Hy buk en tel die watersak op. “Waar is die geweer?”

      “Dit is oor die krans toe ek geval het.”

      Katrien sien die magtelose woede in sy oë en sy wens sy kan iets doen of sê om hom nie so kwaad en seergemaak te laat voel nie.

      “Nou is ons uitgelewer aan die genade van die natuur en ons sit sonder kos ook.” Hy sit weer die watersak neer. “Wag hier, ek sal gaan kyk of ek dit nie weer in die hande kan kry nie.”

      “Dewald, nee! Nee, moet asseblief nie daar probeer afgaan nie. Dit is . . . jy sal dalk iets oorkom!”

      “Dit spaar jou die moeite.” Hy stap versigtig om die rots en treetjie vir treetjie al met die lysie langs.

      Ná wat vir Katrien soos ’n ewigheid voel, kom hy eindelik terug. “Nee wat, dit is ’n onbegonne taak. ’n Mens sal dit van ’n ander punt af moet benader.”

      Katrien sug van verligting, en Dewald kyk verbaas na haar. “Ons sal van hierdie gevaarlike plek af moet wegkom voordat dit donker is.”

      Katrien steek haar hand na hom toe uit sodat hy haar kan optrek.

      “Jy sal op my rug moet klim sodat ek kan sien waar ek gaan.”

      “Maar ek is te swaar en dit is gevaarlik hier.”

      “Het jy dalk enige ander voorstelle? Of beplan jy om my van die krans af te stamp?”

      Seergemaak bly Katrien stil. Haar redelikheid kry egter gou weer die oorhand en sy besef dat hy ook seker nie anders kan redeneer ná wat sy alles vandag gedoen het nie.

      Pynlik klim Katrien op sy rug en skuif haar arms van agter af om sy nek. Baie versigtig en voel-voel begin Dewald die terugtog met sy kosbare vrag op sy rug. Hulle praat niks nie.

      Katrien voel kleinlik en gemeen toe sy die groot knop agter sy kop sien. Sy vryf liggies met haar vingerpunte oor die knop. “Was dit baie seer?” Haar stem is net ’n fluistering hier by sy oor.

      “O, nee, dit was heerlik! Ek het my byna doodgelag toe ek bykom en ek voel die oulike ou knoppie aan my agterkop.”

      Katrien waag dit nie om weer iets te sê nie. Die skaduwees raak langer en die skemerte sak vinnig om hulle toe. Katrien besef dat hulle nooit voor donker die hut sal haal nie. “Is jy nie al moeg nie? Ons is nou van die smal gedeelte af. Ek kan op my been probeer spring.”

      “Ek sal nou rus. Ons moet net probeer om by die groot rots uit te kom; daar waar jy vandag al twee keer was.”

      “Hoe weet jy dit?”

      “Ek het die spore gesien.”

      Hy sukkel nog omtrent ’n halfuur aan en Katrien hoor hoe swaar hy al asemhaal. Sy moet ’n dooie gewig hier op sy rug wees. Van nou af sal hy haar heeldag vasmaak. Dit het sy nou van haar voorbarigheid. Sy vervies haar vir haarself. Aarde, wat kon sy anders doen? ’n Mens kan mos nie so gedwee sit en wag dat hulle met haar goed maak wat hulle wil nie. Vir wat steel hulle haar beeste? Dit is sy verdiende loon. Sy moes hom sommer harder geslaan het.

      Dewald kom tot stilstand en sy gly af grond toe. Haar enkel pyn verskriklik, maar sy uiter geen woord daaroor nie. Die krapplek aan haar been brand soos vuur en sy voel warm en koorsig.

      “Nou toe, kom. Die rots is nou nie meer ver nie.” Hy trek haar een arm om sy nek en slaan sy arm styf om haar middel. Langs hom spring-spring sy voort.

      Onder die groot rots maak Dewald eers die terrein skoon van klippe en stokke en help haar dan om met haar rug teen die rots te sit. Hy skuif die watersak van sy skouer af en kom sit langs haar. “Ons sal maar die nag hier deurbring; ons kan dit nie in die donkerte verder waag nie.”

      “Ja.” Katrien voel ellendig toe sy sien hoe Dewald aan die knop agter sy kop vat. Sy wonder of hy nie geweldig hoofpyn het nie. “Kan ek nog ’n bietjie water kry?”

      “Ja, wat. Ons wag net totdat dit lig is môre, dan gaan ons voort. Ons behoort vroeg by die hut te wees.”

      Stil en nors sit Dewald eenkant. Katrien voel ongelukkig en