Sarah du Pisanie Omnibus 9. Sarah du Pisanie

belangrik is dat ek by julle moet bly nie. As ons by die fort verby is, kan ek mos maar gaan.”

      “Katrientjie, jy besef nie die erns van die saak nie. As jy probeer vlug of as ek jou laat gaan en Klaus en sy trawante sien jou, sal hulle dadelik onraad merk en dit sal hulle op hul hoede stel. Hulle kan jou selfs agtervolg en sodoende afkom op die soldate wat besig is om die kring om hulle nouer te trek. Dit kan tot gevolg hê dat ons nog steeds nie kan bewys dat hulle die beeste wou steel nie.”

      “Nou hoe op aarde wil julle dit bewys?”

      “Ons moet hulle vastrek die aand wanneer hulle die beeste wil steel. Ons moet hulle op heter daad betrap.”

      “En as die troepe misluk?”

      “Dan is ons laaste kans daarmee heen. Dit is net Hein en ’n paar van sy manne wat van die plan weet. Die res van die Beskermingstroepe weet niks nie. Hein sal eers wanneer die plan in aksie moet kom vir die manne daarvan sê, anders kan daar ook iets uitlek. Dit is dus belangrik dat jy nie met hulle in aanraking moet probeer kom wanneer ons daar verbygaan nie, want sodoende kan jy alles verongeluk.”

      Katrien antwoord hom nie, sy sit net diep ingedagte. So, dan is dit sy plan! Hy wil haar weghou van die troepe af.

      “Katrien, is jy nou bly, my meisie?”

      Katrien sluk ’n paar keer voordat sy haar reggeruk kry. “Ja! Ja, natuurlik is ek bly.”

      “Hoekom is jy dan nou so stil?”

      “Dit is van vreugde. Ek kan nou aan niks dink om te sê nie. Ek is net vreeslik dankbaar dat ek my beeste gaan terugkry.” Sy draai na hom toe en vryf liggies met haar hand teen sy wang. “Dankie, Dewald. Ek het geweet jy kan nie regtig ’n rower wees nie.”

      Sy klink blykbaar oortuigend genoeg, want Dewald vang haar hand en druk ’n soentjie in die palm. “Jy moet onthou, jy het gesê dat, as ek jou beeste vir jou terugkry, jy met my sal trou.”

      “Ek sal onthou.” Katrien se stem is dik van trane, maar Dewald dink dit is omdat sy voel soos wat hy nou voel.