Sarah du Pisanie Omnibus 9. Sarah du Pisanie

in ’n sirkel geloop!

      5

      Die newels wyk stadig voor Dewald se oë. Hy voel die steekpyn in sy kop toe hy effens beweeg en dit voel asof sy oë te groot is vir hul kasse. Stadig steek hy sy hand uit na die seerplek aan sy agterkop. Dit is gelukkig net ’n yslike knop wat onder sy vingers ingly en nie die taai klewerigheid van bloed nie.

      Hy probeer orent kom toe die werklikheid tot hom deurdring. “So ’n duiwelskind! Vuurvreter!” Dewald vloek kliphard en hou sy kop vas toe die duiseligheid hom weer wil oorval.

      Hy strompel hut toe en uit sy saalsak haal hy ’n swart blik waarin verskillende soorte medisyne en ook verbande is. Met vingers wat weet wat hulle soek, skud hy twee wit pille uit ’n papiersakkie en strompel terug na die boom toe waar die watersak hang. Hy sluk sommer die pille af met water wat hy so uit die sak drink.

      Nou eers sien hy dat Katrien se perd en die een saal ook weg is. Hy kyk na die watersak in sy hand.“Onnosel! Jy sal vrek van die dors; hier is geen water in die berg nie. En jy sal waaragtig nie self hier uitkom nie.” Dewald baklei kliphard met die watersak in sy hand. Met bewende knieë stap hy fontein toe om die sak vol water te gaan maak.

      Die enigste inkomplek is soos hulle gekom het, daarom doen hy nie eens die moeite om na spore te soek nie. Hy haak die tou van die boom af en draai dit om sy skouer. Hy sal uiters versigtig moet wees, want die klein derduiwel het nou die geweer ook.

      ’n Ent van die hut af kry hy die voetspoortjie in ’n kolletjie sagte sand. Sy behoort omtrent twee uur voorsprong op hom te hê.

      Die pille begin stadigaan ’n uitwerking hê en sy kop is nie meer so kloppend seer nie. Daar is nou net ’n besliste, onredelike woede in sy binneste. Hy het haar so mooi gevra om hom te vertrou! Hy het haar mos gewys dat hy haar nie leed wil aandoen nie. Hoekom sou sy dit nou aan hom doen?

      Dewald word yskoud toe hy sien waarlangs sy met die perd probeer gaan. Op hierdie paadjie sal sy nooit uit die berg kom nie.

      Katrien sak teen die rots af en voel hoe die warm trane oor haar wange loop. Sy is dors en moeg en nou stap sy nog in sirkels ook. Sy gaan nooit vandag hier uitkom nie.

      ’n Goeie vyf minute sit sy onder die rots en dan tel sy beslis die geweer op en haak dit weer oor haar skouer. Sy sal net eenvoudig ’n ander rigting moet probeer inslaan. Van nou af sal sy gereeld by ’n uitkykpunt moet kom om te sien of sy nog in die regte rigting beweeg.

      Bes struikel agter haar en Katrien voel die skrik koud op haar uitslaan. Die wêreld is hard en rotsagtig en die lysies is nou en amper onbegaanbaar. Sy kan dit nie waag om die teuels een oomblik te los nie, want sy kan aan Bes se gespanne houding sien dat sy heeltemal verbouereerd is.

      Die afgrond is sommer skielik so sonder waarskuwing voor hulle. Lam van skrik leun Katrien teen die rots agter haar. Hulle sal moet terug, maar sy sal vir Bes agteruit moet laat stap, want omdraaikans is hier glad nie.

      “Kom nou, ounooi!” Sy druk liggies teen Bes se bors. Die ou perd beur egter nog steeds vorentoe. “Kom, ou Bes!” Liggies vryf sy teen die getroue dier se nek, maar Bes se hele liggaam bewe en is snaarstyf gespan.

      ’n Voël vlieg kwetterend voor hulle verby en verskrik gryp Katrien in die lug. Met ’n gil voel sy hoe die geweer van haar skouer afgly en hoe die grond terselfdertyd onder haar padgee. Bes se oë rol wild in hul kasse. Saam met Katrien se gille slaan die perd se vreesbevange gerunnik teen die rotse vas om dan demonies terug te weergalm.

      Katrien gooi haar lyf werktuiglik vorentoe en dan voel sy hoe haar vingers agter iets stewigs vashaak. Haar val is gestuit! Snikkend en biddend probeer sy haarself optrek. Haar voete hang egter loodswaar aan haar lyf en sy kan geen vastrapplek kry nie.

      Stadig maak sy haar oë oop. Gelukkig rus haar borskas nog op die lysie en haar hande klou krampagtig aan ’n uitstaande rotspunt vas. Krag wat uit vrees en nood gebore is, laat haar haar liggaam stadig vorentoe trek. Na ’n ewigheid voel sy dat die rotswand onder haar maag inskuif. Versigtig steek sy haar een hand vorentoe om verder weg ’n vashouplek te soek. Tergend stadig, bietjie vir bietjie, trek sy haar lyf vorentoe om later bewend en snikkend op die smal rotslysie te lê.

      Lank lê sy net so totdat die ergste skrik uit haar is. Sy maak haar oë op ’n klein skrefie oop en loer versigtig om haar. Bes moet hier afgestort het. Sy stuur weer ’n skietgebedjie op. Ag, asseblief, liewe Vader, gee tog dat sy op slag dood is. Moenie dat my dier iewers lê en ly nie.

      Sy kruip weer versigtig nader aan die afgrond en loer oor die kant. Baie, baie ver onder op ’n rots lê die lewelose liggaam van ou Bes. Die bene is potsierlik skeef onder haar ingevou.

      Snikkend druk Katrien haar kop op haar arms en dit is eers baie later dat sy stadig op haar maag die terugtog op die smal lysie langs begin. Sy weet dat daar genoeg ruimte is om te loop, want sy en Bes het hierlangs gekom, maar sy vertrou nie haar bene nie. Van die skrik sal hulle sommer onder haar padgee. Die beknopte ruimte voor haar word breër en sy kruip versigtig onder ’n oorhangende rots in.

      Haar lippe is droog en haar keel en bors brand van die dors. Eers na ’n lang ruk dring die werklikheid tot haar deur. Die eerste waaraan sy dink, is die geweer. Wat sou van die geweer geword het? Dit moet van haar skouer afgegly het toe sy geval het. Maar sy gaan nie terug op daardie smal lysie nie. Sy sal liewer haar dood hier sit en inwag.

      Dewald kry die twee rye spore by die groot rots en besef dat Katrien in sirkels moet geloop het. Hy soek naarstiglik na ander spore wat in ’n ander rigting lei en kry dan eindelik ’n enkelspoor wat beslis meer wes draai.

      Hy sal moet gou spring voordat dit donker is. Hier in die berg word dit gou donker en dit behoort seker al ná vier te wees. Die berg is reeds vol skaduwees en oor nog ’n uur of twee sal dit sterk skemer wees.

      Vreesbevange sien hy hoe smal die lysies word en sonder om verder na spore te soek, klim hy vinnig teen die enigste begaanbare paadjie uit. Is die meisiekind dan heeltemal van haar kop af? Sy kan mos onmoontlik met die perd hierlangs. Die vrees knyp sy keel toe en hy hardloop vreesbevange teen die steiltes uit.

      Hy wonder hoe ’n groot draai het sy geloop toe sy daar in sirkels geloop het. Dit gee hom darem ’n kans om haar in te haal.

      Dewald klouter op ’n rots om te kyk of hy nie iets kan sien nie. Dan hoor hy skielik die veraf gerunnik van ’n perd en terselfdertyd ’n meisie se vreesbevange gille. Verbouereerd draai hy in die rondte. Die eggo kom nou van alle kante af na hom toe aan.

      Hy spring van die rots af en hardloop hoër teen die smal paadjie op. Die lysie word al nouer en Dewald dink nie hy het al ooit in sy lewe soveel onuitgesproke gebede gebid nie.

      Katrien hoor ’n geluid en sy maak haarself skraal teen die rots. Dit is al laat in die middag en die skaduwees rek lank in die klowe. Dit is moeilik om tyd hier in die berg te skat, maar dit behoort binne die volgende uur of twee heeltemal donker te wees.

      “Katrien!”

      Katrien kan haar ore nie glo nie. “Dit . . . is Dewald!” Sy prewel die woorde saggies, byna geluidloos. Hy het na haar kom soek. Hy is natuurlik nou woedend en sal haar seker te lyf gaan. Sy het ook nie eens meer die geweer om haarself mee te verdedig nie.

      Sy weet nie wat die ergste sal wees nie: om aan sy genade of dié van die veld en sy elemente uitgelewer te wees. Dalk het sy nou die dier in hom wakker gemaak en sal hy haar nie meer met soveel respek behandel nie.

      Sy druk haarself styf teen die rots vas. Haar verstand staan stil en sy weet nie wat om te doen nie. Sy het nie eintlik ’n keuse nie. Haar voet het seergekry en sy kan hier bly en doodgaan van dors en honger, of sy kan haarself uitlewer aan sy woede.

      Katrien skuif stadig af totdat sy op haar sy lê, trek die beseerde been teen die rots vas en druk haar kop op haar arms. Dalk sal die dood hier in die berg genadiger wees.

      Dewald versnel sy pas, sy oë soekend op die grond na ’n spoor. Ná die gil en die perd se wilde gerunnik het hy nog nie weer ’n enkele geluid gehoor nie. Sou sy en die perd van die kranse afgeval het?

      Hy wens hy het