Helene de Kock Omnibus 7. Helene de Kock

Sy het dit nodig. Jy kan dit later vir haar gee.”

      “Wat het gebeur?” vra Henk weer kwaai.

      “Ek het slegte nuus vir haar gebring,” sê Paul en kyk hom vierkant aan. “Iemand van wie sy … e … baie hou, gaan haar bitter teleurstel.”

      “Hoe weet jy?” wil Henk skerp weet.

      “Ek het dit uit ’n baie betroubare bron gehoor en jy dink ver­niet dat ek hier is om eie gewin. Danien stel nie in my belang nie. Ongelukkig nie. Maar ek is die laaste een wat haar enige smart wil aandoen. Ek gaan in elk geval nou. En ek sal haar nie weer lastig val nie. Tot siens.”

      Daarmee draai hy hom om en voordat Henk of Hilda ’n spier kan verroer, is hy weg.

      “Nou toe nou,” sê Hilda luiters, maar daar is ’n bekommerde trek om haar mond toe sy na die bed toe loop.

      “Sê maar as ek iets kan doen,” sê Henk en bly talm in die deur.

      Toe Danien se snikke begin bedaar, vat Hilda haar stewig aan die skouers vas. “Kom nou,” sê sy streng. “Sit en drink dié.”

      Danien lig haar nat gesig uit die kussing en skud haar kop. “Nee dankie … los my liewer.”

      “Kom nou, moenie smartvraterig wees nie. Drink die goed en dan kan jy alleen verder snik, want ons raak nou moeg daarvoor.”

      Danien snak kwaad na haar asem, maar neem tog die brandewyn by Hilda, drink dit só gedwee dat Henk ’n glimlag moet wegsluk. Dit moet ’n mens Hilda ter ere nagee. Onhebbelik is sy wel, maar effektief ook.

      “Wel, gaan jy ons vertel of moet ons loop?” wil Hilda onverstoord weet en gee ’n paar snesies uit die pak voor die bed aan.

      Danien vee haar gesig swygend af, maar kyk tog oplaas skigtig op. “Later …” sê sy hees. “Ek weet nog nie mooi nie.” En toe. “Waar is Paul?”

      “Weg. Vir goed ook, sê hy.”

      Dit laat haar oë verskrik rek, maar sy skud net haar kop en druk ’n skoon snesie teen haar neus.

      “Ek sal hom maar later bel,” sê sy sag. “En ek is jammer dat ek so ’n spektakel van myself gemaak het. Ek gee nie gewoonlik só ’n vertoning nie. Nie die huilerige tipe nie, sien.”

      “Toe maar,” sê Henk paaiend. “Ons … e … dis nou ek en Hilda, het hierdie huil lankal sien kom.”

      “O ja,” beaam Hilda kopknikkend. “Dit was in jou oë en in jou stem. Dalk sal jy nou beter voel.”

      “Nee … Nee, ek sal nou nog baie slegter voel. Maar dis miskien beter so.”

      “Raaisels,” brom Hilda vererg. “Jy kan ons net sowel sê en dit van jou hart af kry.”

      “Los haar, Hilda,” sê Henk bedaard. “Sy sal praat as sy lus het.”

      Toe hulle uit is, staan Danien op om haar gesig te gaan was en sommer in die bed te klim ook. Van nasienwerk het sy vergeet. Sy lê doodstil in die donker kamer. Iewers in die huis hoor sy die ander twee beweeg. ’n Stoel skraap. ’n Deur swaai krakend toe. En verder ondertoe lag ’n vrou fyn en gedemp.

      Stadigaan begin haar gedagtes georden raak. Sy voel nie meer so ontsettend ontsteld nie. Een vir een haal sy die woorde uit haar en Paul se gesprek op. Versigtig soos iemand wat op gehoor en reuksin alleen moet voortbeweeg. En is dit nie presies só nie? wonder sy wrang. Wat weet ek van Alfons? Net dat ek hom lief­het. En dit terwyl ander mense hom as ’n anargis bestempel. Erger. Leier van ’n klomp aweregse moeilikheidmakers. Regte gomtorre, so klink dit. En dit kwansuis in die geheim. Hoorsê is dit wel ook. Want Paul kan nie sy kop op ’n blok sit dat dit die waarheid en net die waarheid is nie. Tog, iewers is daar ’n slang in die gras. En iewers trek daar lankal ’n rokie. Wat is die feite? Almal sê dat Alfons onherkenbaar verander het. Hy het slu ge­word, het Paul gesê. Hy vermy sy óú vriende en hy hou hom op met persone wat deur die veiligheidspolisie as verdag beskou word. En nou het hy sy en tant Fienie se huis in Pretoria ver­koop …

      Haar vingers skuif stadig van onder die laken na haar hals en sy voel-voel oor die fyn silwerkettinkie om haar nek, vat aan die ringetjie wat al ’n bleek bandjie op haar sonbruin vinger gelaat het. En sy ervaar weer die ou opwelling van gevoel vir Alfons. Sy hoef maar net effens haar verbeelding in te span om sy mond op hare te voel brand.

      En sy hoor sy woorde: “Eendag sal ek jou alles vertel. Maar dit sal my verpletter as jy ophou om vir my lief te wees.”

      Om alles te weet, dink sy, en warm trane loop opnuut langs haar gesig af. Sal dit dan alles regmaak?

      7

      Danien hou vandag swaar skool. Sy is moeg en rusteloos en dis of die kinders dit aanvoel. Hulle word praterig en moeilik. Toe die laaste klok lui, borrel hulle by die deur uit en sy slaak ’n sug van verligting. Vanmiddag is daar geen atletiek nie en sy sien uit na ’n rustige slapie tuis, en dan moet sy die agterstallige nasienwerk inhaal.

      Maar toe sy by die losieshuis aanland, wag mevrou Breda haar ooglopend by die voordeur in.

      “Ek is so jammer dat ek nie gisteraand byderhand was om jou met iets te help nie. Ons was so besig met ons brugspel en Henk het my vanoggend eers vertel dat jy baie ontsteld was.”

      Sy lê vinnig ’n vertroostende hand op die ou dame se arm. “Ek was ontsteld, ja. Miskien heeltemal onnodig. Ag wag, ek sal u later daarvan vertel.”

      En daarmee ontsnap sy trapop na haar kamer.

      Maar sy kry nie gerus nie. Dis warm en bedompig en later loop sit sy kiertsregop in die woonkamer en dink. Want dink moet sy. Iets moet sy met haar gedagtes maak. Orden. Rangskik. Of uitwis – en dis tog nie moontlik nie.

      Haar gemoed maal om en om Alfons Minnaar, die beweerde op­stoker-anargis wat onderonsies met die gereg het, en dan om Alfons met die ernstige gloed in sy donker oë. Die man wat haar by elke moontlike geleentheid so hartstogtelik van sy liefde ver­seker het.

      Ek gaan Paul bel, besluit sy opeens. Ons is nie kinders nie. Hierdie ding moet net uitgeklaar word. Maar toe sy die gehoorbuis optel en begin skakel, bewe haar hande. En dis vreemd dat ’n ontvangsdame met ’n verfynde kilte in haar stem, haar meedeel dat dokter Hough baie besig is en tensy dit werklik dringend is, moet sy hom liewer later bel. Natuurlik, dink sy vies vir haarself, hy is ’n besige man. En sy wag met kwalik bedekte ongeduld dat dit sesuur moet word om hom na sy woonstel te kan bel. Dié nommer het die ontvangsdame traag aan haar gegee.

      Ook sy stem klink onrusbarend professioneel en koel toe hy antwoord.

      “Dis … dis ek – Danien,” kry sy dit uit, en toe halsoorkop: “Ek wil net om verskoning vra vir gisteraand. Ek was kinderagtig en ek moes gebly het sodat ons die ding van Alfons kon uitpraat.”

      “Wat is daar nog om te sê, Danien?” vra hy, maar sy stem is warm en koesterend.

      “Ek weet nie eintlik nie, maar ek wil tog graag met jou praat.”

      “Ek sien … Wel, ek is onafgebroke besig tot Saterdagoggend. Kan ek jou Saterdagmiddag kom haal dan ry ons iewers heen?”

      “Nee … Ek bedoel ek gaan vir die naweek huis toe. Sien jy kans om Fleur du Vin toe te kom? Dan … bly jy sommer Saterdagaand ook oor. Ons is ’n gawe klomp dié naweek. Henk en Hilda gaan ook saam.”

      “Nou maar goed,” sê hy gelykmatig. “Beduie net die pad.”

      Saterdagmiddag ná ete lê almal ’n bietjie en rus in die gespikkelde skadu’s van die eike in die voortuin. Danien se ma het ’n klomp lêstoele laat uitdra en ’n gawe huishulp het koeldrank in lang glase gebring.

      “O saligheid!” laat Hilda hartgrondig hoor. Sy lê met haar oë toe en ’n glimlag speel om haar mooi gevormde mond. Danien moet ook onwillekeurig glimlag. Hilda het haar met hart en siel in dié kuiertjie ingewerk en gou-gou die ouer Fouchés se toegeneentheid gewen.

      “Sy is so ’n warm, huislike