Helene de Kock Omnibus 7. Helene de Kock

nuanse van haar stem, of een onbewaakte kyk in haar oë, gemis het nie.

      Frans weet ek speel ’n rol, flits dit deur haar, maar ek sal dit nooit erken nie. Want Alfons het my juis hierteen gewaarsku: Ontken enige verbintenis tussen ons. Ontken dit ten bloede toe! Waarom sy daaraan gehoor gee, weet sy nie. Sy doen dit net. En toe Frans vinnig ná haar pa die seën gevra het, na haar toe draai, is sy gereed.

      “Jy glo dit nie werklik nie,” begin hy. “Nie van Alfons nie.”

      “Waarom nie van hom nie? Wat maak hom anders as ander sterflinge?”

      En eenmaal is Frans sonder woorde. Hy kyk sy suster net kopskuddend aan en niemand anders waag dit om die gesprek verder te voer nie. Eintlik is daar niks meer te sê nie. Dis of hul woorde voor ’n wit muur gestuit het. Hulle praat liewer oor die weer wat ongelooflik mooi is vir dié tyd van die jaar, oor die oes wat byna af is, die troue wat kom … Net soms sluip daar ’n stilte in wat hulle vervaard na mekaar laat kyk.

      “Ry vanmiddag saam met my terug,” sê Paul toe hulle koffie drink. “Of sal Henk en Hilda omgee?”

      “Natuurlik nie,” sê Henk glimlaggend. “Ek wil juis alleen wees met Hilda, anders kry sy nie ’n kans om haar maandelikse waarskuwingspreek af te steek nie.”

      “Waarteen preek sy?” vra Frans geamuseerd.

      “O, teen my meisie in die Noorde. Sy reken Hantie is ligsinnig en te mooi om eg te wees. Ek dink sy’s verkeerd, maar goeie vriende luister altyd na mekaar.”

      Tot almal se vermaak bloos Hilda tot in haar hare en kyk verleë weg. “Ek weet nie wat laat jou dink dat ons vriende is nie. Volgens jou laat my massa my nie toe om ooit weer in my lewe te eet nie!”

      “Haai, Henk!” Jacomien lag half geskok. “Dis darem wreed!”

      “En dis maar een voorbeeld van sy sadisme,” sê Hilda gevat, en laat almal lag. Die lughartige stemming van vroeër die naweek is effens herstel, maar toe Karel en Jacomien groet, bly hulle om Danien draai asof sy ’n pasgeborene van ’n skaars spesie is.

      “Kom weer volgende week, liefie.”

      “Pas jouself op, my kind.”

      En hul oë smeek: Vergeet van Alfons. Vergeet enigiemand wat jou leed kan aandoen. En kom na ons toe. Ons sal jou toevou en jou beskerm teen alles. Die oeroue versugting van die bekommerde ouer.

      Op pad terug babbel Danien aaneen. Oor die skoolhouery. Oor haar idee om die een of ander tyd met ’n groep leerlinge te gaan toer; oor die Kaap se skoonheid waarvan Paul sekerlik nie genoeg kan kry nie. Paul hoor haar stilweg glimlaggend aan, en toe hulle voor die losieshuis stilhou, leun hy heel natuurlik oor en soen haar lig op die wang.

      “Tot siens tot Woensdag,” sê hy.

      “Woensdag?” adem sy verbaas.

      “Dan is ek van diens af. Kom ons gaan eet iewers langs die see. Ek sal jou vroeg al kom haal en dan gaan stap ons eers op die strand. Reg so?”

      Sy knik net, en hulle klim uit. Hy dra haar tasse tot bo in haar kamer en net voordat hy loop, sê hy: “Hoe voel jy regtig oor die hele affêre?”

      ’n Oomblik lank staan sy in die greep van ’n histerie. Toe laat sy haar skouers effens sak en glimlag droewig met hom.

      “Nes julle almal. ’n Mens sal moet wag en sien. Eendag sal ons seker presies weet wat aangaan.”

      “Eendag is ver,” sê hy sag. “En dis te lank om te wag tot dan. Onthou, wat nou onaanvaarbaar is, gaan nie dan meer aanvaarbaar wees nie.”