Aan die einde van die reënboog. Schalkie van Wyk

uit die sitkamer hoor opklink. Iemand wat Engels praat – het John, die Boerespioen, dalk teruggekom? Sy hoop vuriglik hy het, maar terselfdertyd vrees sy vir sy veiligheid. Wat sou hy tog weer hier kom soek het?

      Sy gaan die sitkamer binne en bly teleurgesteld staan wanneer sy die middeljarige Engelse offisier by tant Klara gewaar.

      “Jammer, tante, as tante besoek het …” maak sy verskoning en begin wegdraai.

      “Nee, wag, Annemarie,” roep tant Klara haar terug. Sy wys met haar hand na die Engelse offisier. “Dis kaptein Norval, Annemarie – juffrou Annemarie de Villiers, kaptein,” stel sy Annemarie en die offisier aan mekaar voor.

      Die offisier knik styf en kyk afwagtend na tant Klara.

      “Ek het kaptein Norval verseker jy is ’n vreemdeling op Kroonstad, Annemarie, maar hy beweer dat jy ’n Boerespioen gehelp het om al die militêre telegramme uit die poskantoor te steel. Dit beteken natuurlik dat die Boeremagte presies weet wat die bewegings, getalsterkte en aanvalsplanne van die verskeie Britse magte in die omgewing is. Ek kan nie glo dat jy so iets sal doen nie, Annemarie. Ek is daarvan oortuig jy sal die kaptein die versekering kan gee dat jy nie met enige spioen saamgewerk het nie,” sê tant Klara nadruklik, ’n waarskuwende lig in haar oë

      “Hierdie jong dame is persoonlik deur my en van my medeoffisiere gesien toe sy in die geselskap van die spioen op die stasieperron rondgestap het,” kom dit grimmig van kaptein Norval.

      “O, nee, kaptein, u begaan ’n groot fout. Ek was wel op die stasie, maar ek was nie saam met ’n Boer nie. Hy was ’n Engelse offisier en sy naam is John, John Brown. Ons het heerlik gesels en hy het beloof om my weer te ontmoet. Hy was so gaaf om my koffers hierheen te dra en …”

      “Waar te ontmoet?” val kaptein Norval haar bars in die rede en kom gretig nader.

      Sy glimlag onskuldig, haar oë vonkelend.

      “Aan die einde van die reënboog, kaptein Norval,” antwoord sy bedees en bloos paslik.

      “Sulke onsin!” snerp die offisier. “U kom onmiddellik saam met my vir verdere ondervraging! Stap vooruit asseblief,” beveel hy en wys gebiedend na die deur.