Christine le Roux Omnibus 4. Christine le Roux

my voorgestel het nie. Maar dit is waar, is dit nie? Dis nie ’n droom nie?”

      Hy vou haar hand in syne toe. “Dis nie ’n droom nie. Dis alles waar. Sal ons nou teruggaan hotel toe?”

      “Ja,” sê sy en staan op om haar goed bymekaar te maak. Hy roep na die ander twee en hulle waai laggend terug toe Robert en Elize vertrek.

      Maar by die hotel kom die produksiebestuurder na Robert aangestap net toe hulle uit die motor klim en dit blyk dat daar een of ander belangrike ding is wat dadelik uitgestryk moet word.

      Robert lyk ergerlik en draai na Elize. “Wil jy solank boontoe gaan? Ek kom so gou moontlik.”

      Sy glimlag vir hom en stap die hotel binne. Sy het ’n paar minute nodig om te bedaar en sy wil haar graag eers ’n bietjie mooi maak.

      Maar toe sy in die gang af stap na haar kamer, sien sy vir Elaine voor Robert se deur staan. Die meisie lyk uiters ongeduldig en kwaad en sy swaai om toe sy vir Elize sien.

      “Waar is Robert?” vra sy ongeskik, sonder om te groet.

      “Hy is onder besig,” sê sy stil. “Hy sal nou-nou boontoe kom.”

      “Ek dink dis ’n skande!” bars die rooikop los. “Hy het ’n afspraak met my gemaak en ek wag al ’n halfuur onder in die sitkamer. Ek het nou kom kyk of hy in sy kamer is. Dis darem nie ’n manier om jou verloofde te behandel nie.”

      Elize wou net haar sleutel in die slot steek, maar dit val uit haar willose vingers sodat sy moet buk om dit op te tel.

      “Wat het jy gesê?” vra sy flou van skok.

      “Wat bedoel jy?” vra die meisie ergerlik. “Ek is sy verloofde. Het jy dit nie geweet nie? Ons het al maande lank ’n verstandhouding en sodra hierdie verspotte rolprent klaar is, sal ons trou.”

      Elize staar net na haar en dit voel asof sy skaars kan asemhaal. Sy sluk ’n slag.

      “Ek het dit nie geweet nie,” sê sy skor.

      Die meisie lag. “O ja. En ek ken vir Robert. Hy wil nie glo dat ek hom aan sy woord gaan hou nie. Hy probeer my nou al weke lank op die agtergrond hou en g’n mens weet watse ander planne hy sal uitdink om my uit sy lewe te kry nie. Dit sal nie werk nie. Ons is verloof en ek is van plan om met hom te trou. Hy gaan nie daarvan wegkom nie.”

      Haar gesig is hard en onplesierig en Elize krimp teen die deur vas asof die vrou haar geslaan het.

      “Verskoon my,” sê sy toe stamelend. “Ek moet gaan aantrek. Jy sal vir Robert in die portaal kry.”

      Sy druk die deur agter haar toe en sak op die naaste stoel neer. Dan wás dit ’n klug! Dan het hy net met haar gespeel! Hy het met haar getrou om uit Elaine se kloue te kom. Hy het dit nie bedoel nie!

      Hy het haar laat deelneem aan ’n klugspul terwyl hy geweet het dit sal indruis teen alles waaraan sy glo. Sy voel siek en naar en strompel na die badkamer. Sy wil haar skoonwas van alles. Sy wil doodgaan van ellende. Sy wil haar tasse pak en wegkom so vinnig as wat sy kan, maar sy weet dat sy dit nie kan doen nie. Sy moet die rolprent voltooi.

      Toe sy uit die badkamer kom, is daar ’n klop aan haar deur en sy hoor Robert se sagte stem. Dis asof ’n rooi wolk voor haar oë afsak en sy ruk die deur oop.

      “Loop!” gil sy histeries. “Ek moes dit geweet het! Tog het ek jou geglo. Een oomblik lank het ek regtig gedink jy bedoel wat jy sê. Hoe kon jy dit gedoen het? Hoe kon jy!”

      Sy probeer die ring van haar vinger losruk, maar na die warm bad sit dit vas en trane van woede loop oor haar wange.

      “Elize,” probeer hy keer, “kan ek nie asseblief inkom sodat ons daaroor gesels nie? Asseblief, ek kan . . .”

      “Loop!” sê sy en druk die deur in sy gesig toe.

      Die telefoon lui. Sy ruk die gehoorstuk van die mikkie af en vra: “Ja?”

      Dis die publisiteitsman wat wil weet of sy onthou dat sy binne vyf minute ’n onderhoud het.

      Sy trek gejaag aan, borsel haar hare droog en bêre die nuwe trouring in haar juweledosie.

      Die onderhoud help om haar te laat bedaar. Sy hou nie daarvan nie, maar sy moes al meermale onderhoude toestaan. Sy het aan die begin geweier, maar Henri het haar sagkens daaraan herinner dat dit nodig is vir die publisiteit van die rolprent.

      “En ek hoor die rolprent is byna voltooi,” sê die man met sy verkreukelde bruin baadjie en strikdassie.

      “Ja.”

      “Wat is u planne nou verder?”

      “Ek vertrek so gou moontlik terug Suid-Afrika toe.”

      “Wat is u planne ten opsigte van verdere rolprente?”

      “Ek het geen planne nie. Ek sal nie weer in ’n rolprent optree nie.”

      Die man glimlag asof dit ’n antwoord is wat hy al baie gehoor het. “Waarom nie?”

      “Ek het geen begeerte om weer in ’n rolprent op te tree nie.”

      Hy knik en kou aan die punt van sy pen. “Soos u weet, is Robert Ryan bekend as ’n moeilike mens. Stem u saam?”

      Sy haal diep asem. “Nee.”

      “U vind hom nie ’n moeilike medespeler nie?”

      “Nee.”

      “U is daarvan bewus dat hy al geloop het omdat hy gevoel het die rolprent is nie goed genoeg of sy medespelers nie bekwaam genoeg nie?”

      “Ja, ek weet daarvan.”

      “Het dit al hier gebeur?”

      “Nee.”

      “Waaraan skryf u dit toe?”

      Sy wens die man wil loop. “Ek weet nie. Henri Dryson is so ’n bekwame regisseur dat Robert vertroue in hom het.” Sy haal haar skouers op asof sy nie regtig omgee wat Robert dink of voel nie.

      “Was dit vir u aangenaam om saam met hom te werk?”

      “Saam met wie?” vra sy ongeduldig.

      “Robert Ryan.”

      “Ja,” sê sy.

      “Ja, wat?”

      “U het my gevra of dit aangenaam was om saam met hom te werk.”

      “O. O, ek sien. Ja. U het hom dus nie temperamenteel gevind nie?”

      “Nee.”

      Die mannetjie skuif rond en kruis sy bene. “Gee u om as ek u ’n paar persoonlike vrae vra?”

      Sy frons. “Ja, ek gee om.”

      Hy glimlag vaderlik en gerusstellend. “Nee, dis nie so erg as wat dit klink nie – net ’n bietjie familieagtergrond. U weet, ons lesers stel altyd daarin belang: hoe het jy grootgeword, hoe het jy in die rolprentwese beland, daardie soort van ding.”

      “O.”

      “U is in Suid-Afrika gebore?”

      “Ja. Ek is daar gebore en het daar grootgeword en keer so gou moontlik daarheen terug.”

      “En tog klink u nes ’n Amerikaner?”

      “Ek woon al drie jaar hier.”

      “Leef u ouers nog?”

      Sy sug en gee hom ’n vinnige opsomming van haar lewe, haar skool- en universiteitsloopbaan, die boeke wat sy geskryf het en hoe dit gebeur het dat sy Amerika toe gekom het.

      “En u is nie getroud nie?”

      Sy vraag laat haar so skrik dat sy na haar asem snak. “Nee.”

      “U was nog nooit getroud nie?”

      “Nee.”

      “Is daar ’n besondere