Christine le Roux Omnibus 4. Christine le Roux

Ek veronderstel ek sal saam met Henri teruggaan.”

      “Jy kan saam met my terugry,” stel hy voor.

      “Ons kan maar sien hoe alles uitwerk,” sê sy moeg. “Maar gaan jy wel Los Angeles toe? Gaan jy nie plaas toe nie?”

      “Ek het ’n paar sake om eers af te handel,” sê hy en staan op, maar net toe kom ’n meisie binne met bekers koffie vir hulle.

      “Ek sal hierdie woonstelletjie mis,” sê sy mymerend en wys vir hom dat sy nog ’n sigaret wil hê. “Dit voel vir my asof ek hier woon.”

      “Ek sal dit ook mis,” sê hy rustig.

      “Dit voel vir my asof so ’n groot deel van my kammawêreld hier is,” sê sy. Waarom praat hy nie oor Elaine nie?

      “Ja, ’n mens voel gewoonlik nostalgies aan die einde van ’n prent.”

      “Maar dankbaar.” En verbitter, ontgogel, dink sy stilweg.

      “Ja,” stem hy saam, “ek is ook dankbaar dat dit verby is en vir die laaste keer.”

      “Was dit regtig jou laaste keer?” vra sy verwonderd teen haar sin.

      “Ja.” Sy stem klink veraf maar beslis. “Een of ander tyd moet ’n mens met die werklikheid vrede maak en daarmee begin saamleef.”

      Sy draai haar kop en kyk na hom. Hy sit vooroor geboë met sy koppie koffie in een hand. Sy hare is nog steeds deurmekaar en hy lyk vir haar so pragtig dat sy sluk.

      “Het jy dan nog altyd van die werklikheid weggevlug?” vra sy sag.

      Henri en die ander mense praat en werskaf op die agtergrond, maar dit is asof sy en Robert ’n kosbare en vreedsame oomblik lank in ’n kokon vasgevang is.

      “Ja,” sê hy moeg. “Wanneer ’n mens so jonk uitgelewer word aan die harde werklikheid, probeer jy nogal hard om dit te ontsnap.”

      “Jy was nog klein toe jou ouers geskei is,” sê sy in ’n fluisterstem. “Was dit baie moeilik vir jou?”

      “Ek het geglo die wêreld soos ek dit geken het, sal vir altyd bly bestaan,” erken hy. “En dit het nie. Dis in twee geruk en ek het alleen bly staan. Dis waarom ek wou boer. Ek het gevoel dat diere my nie so in die steek sal laat nie.” Hy kyk verwonderd op na haar. “En jy is reg. Ek het dit nooit vantevore besef nie, maar dit is seker ook die rede waarom ek in rolprente opgetree het: om te ontsnap.”

      “Maar nou is dit verby,” sê sy weer.

      Hy wil opstaan, maar hulle word skielik weer bewus van Henri wat gebiedend roep dat hulle net so moet bly sit. Elize hoor die geluid van ’n kamera en ’n bitterheid stoot in haar keel op. Daar is in hierdie wêreld niks wat privaat is nie. As die regisseur dink hierdie moeë toneel is die moeite werd om af te neem, sal hy dit doen en hulle moet saamspeel.

      “Ons is nog poppe,” sê sy sag. “Ons toutjies word nog getrek.” Hy kyk net na haar en steek weer ’n sigaret op.

      Later toe sy weer ’n slenterbroek en bloese aangetrek het, roep Henri haar weer terug en sy moet hy die venster staan, kruisbeen op die vloer sit, afgetrokke staan en wag vir haar ketel om te kook – en die hele tyd draai die kamera. Sy is so totaal uitgeput dat sy nie eers teëstribbel nie en sy beweeg soos ’n robot op sy bevele.

      “Jammer,” sê hy aan die einde vir haar, “ek weet jy is so moeg dat jy seker kan doodgaan, maar ek wou juis die uitgeputheid vaslê. As ons gewag het tot môre, was jy weer vars en fris en sou ek moes sukkel om die regte stemming te kry.”

      “Maar nou is ons heeltemal klaar met Anne?”

      “Heeltemal klaar,” knik hy.

      Sy tel haar handsak op en loop na die deur. Robert is lankal weg en haar bestuurder wag buite. Sy is vanaand te moeg om te loop en klim gewillig agterin. Sy wens sy kan hom aansê om na die lughawe te ry. Sy wens sy kan sommer reguit terugvlieg na haar eie land en bekende mense; na’n regte wêreld waar ’n mens lag of huil omdat jy so voel, en nie omdat iemand jou gebied om so te maak nie; ’n wêreld waar mense se motiewe eerlik is; waar sy kan vergeet van Elaine.

      Maar by die hotel aangekom, gaan sy tog nie op na haar kamer nie. Sy los haar handsak by die toonbank en loop af na die rivier. Sy is bewus van ’n tamheid in haar wat sy nog nooit voorheen gevoel het nie. Dis meer as moegheid en erger as verlatenheid. Die ergernis of spanning van die afgelope vier maande is nou verby en dis asof sy nie presies weet wat om nou verder te doen nie. Waar begin ’n mens weer? Wat moet sy volgende doen? Wat het sy in werklikheid bereik?

      Sy gaan sit op ’n bankie onder een van die bome en sit om haar en rondkyk. Iets kielie haar hand en sy kyk af. Dis ’n bloedrooi blaar wat afgeval het. Sy kyk verras op na die lower en merk dat die bome aan die verkleur is. Die lang somer is aan die verbygaan. Die herfs het ongemerk aangekom sonder dat sy daarvan bewus was. Sy kyk af na die gras en sien dat daar heelwat blare rondlê – geles en oranjes en rooies; ’n bont tapyt.

      Dis stil waar sy sit, maar na ’n ruk kom ’n ander paartjie aangewandel en gaan sit naby haar. Sy kan nie hoor wat hulle sê nie, maar sy kan hoor dat hulle gelukkig is. Die meisie lag en dit laat haar opnuut hartseer voel. Dit moet wonderlik wees om so saam met jou geliefde te sit in die vaste wete dat alle onsekerhede uit die weg geruim is. Sy kan onthou dat sy en Charles so was. Nie so verlief soos hierdie twee nie, maar so gemaklik in mekaar se teenwoordigheid. En tog was dit anders, onvolwasse. Sy wonder nou of hulle verhouding op ’n huwelik sou uitgeloop het as Charles nie gesterf het nie. Hy was so goed, maar sou sy nie na ’n ruk na meer begin soek het nie? Dit voel vir haar asof sy nou eers weet wat liefde is. Die gevoel vir Charles was iets anders.

      Sy staan weer op en stap aan en toe sy ’n ent verby die jong paartjie is, roep hulle na haar. Sy draai om en kyk verras na hulle en die meisie begin verleë praat.

      “Is u nie Elize Böhmer nie?” vra sy.

      Elize knik.

      “U speel mos in die rolprent wat hier gemaak word,” sê die meisie.

      “Dis reg. Hoe het u geweet?”

      Die meisie giggel. “Ons lees mos die koerante en tydskrifte. En is dit waar dat u en Robert Ryan getroud is?”

      Elize staar hulle stom aan. “Waar hoor julle dit?” vra sy uiteindelik.

      “Ons het dit in die koerant gelees.”

      Die meisie kom nader met ’n boekie. “Sal u u handtekening vir ons gee?”

      Sy gehoorsaam en oorhandig weer die boekie aan die meisie. Toe knik sy en begin vinnig terugstap na die hotel. Sy moet hier wegkom, so vinnig moontlik, nou dadelik. Sy moet terugkom by haar huis in Los Angeles sodat sy kan inpak en weggaan. Sy is nie van plan om hier rond te sit terwyl die pers hierdie sappige nuusbrokkie begin benut nie.

      Toe sy naby die hotel kom, sien sy die koerantmense wat in die portaal rondmaal en sy swenk vinnig om die hotel en haas haar na die agterdeur. Die kombuispersoneel is verbaas om haar te sien en sy verduidelik vinnig dat sy die pers wil ontduik. Een van die kamerbediendes lei haar by ’n agteringang in en van daar met trappe op na die verdieping waar haar kamer is. Die meisie loer eers met die gang af en kom sê toe dat daar niemand is nie. Die pers is dus bewus van die feit dat sy uit is en by die voordeur moet inkom, dink sy benoud.

      Sy stop ’n noot in die meisie se hand.

      “Kan jy my handsak by die toonbank kry sonder dat iemand iets agterkom? En kan jy vir my ’n motor huur? Vra dat iemand jou help en kom sê my as jy regkom.” Dan sien sy die telefoon en gee ’n flou laggie. “Nee, ek is nou deurmekaar. Ek sal self bel. As jy net my handsak kan kry en my weer sal help om by die agterdeur te kom.”

      Die meisie stem in en lyk opgewonde om mee te doen aan al die geheimsinnigheid. Sy sien al hoe sy later haar storie vir die koerante vertel.

      Nadat Elize die motorfirma gebel het, gooi sy die kasdeure oop en begin al haar klere op ’n hoop gooi. Sy druk alles in