Christine le Roux Omnibus 4. Christine le Roux

die hange rondgeloop en dit was gewoonlik net die kinders wat na die meer gekom het. Nou is sy baie bly dat sy saamgekom het. Die son bak ook al en die lug is aansienlik warmer sodat die ander twee agter groot boomstamme inskarrel en begin swemklere aantrek.

      “Laaste een in is ’n lafaard!” roep Jack en hardloop die koue water binne. Hy gil en spring op en af voordat hy begin swem. Loni en Elize loop die water versigtiger binne en Elize ril toe sy voel hoe koud dit is.

      “Sjoe,” bibber sy. “Ek het gedink dit sal warmer wees.”

      “Ek dink ons moet vinnig swem dat ons kan warm word,” stel Loni voor en die twee duik in die water en begin swem.

      Dit voel vir Elize asof sy die water nie eers voel nie, so koud is dit. Tog raak sy dit mettertyd gewoond en sy en die ander twee swem reisies, druk mekaar se koppe onder die water en baljaar soos dolfyne. Toe hulle uiteindelik uitklim, gaan lê hulle op die sanderige strook langs die water en wag bibberend dat die son hulle warm bak.

      Elize draai op haar rug en staar na die blou lug en die yl vlieswolkies wat lui verbybeweeg.

      “Dis hemels,” sug sy. “Ek het nooit geweet dis so lekker om in yswater te swem nie.”

      “Jy’s net ’n sissie,” terg Jack haar, maar sy merk dat sy tande nog op mekaar klapper.

      “Ons moes handdoeke saamgebring het,” sê sy besorg.

      “Wag totdat jy opgeklim het terug huis toe,” sê hy. “Dis baie maklik om so al glyend af te kom tot hier, maar terug is ’n ander storie. Dan wil jy nie ’n sakdoek dra wat onnodig is nie. Dis ’n steil klim boontoe.”

      Elize probeer die huis tussen die dennebome onderskei, maar dis onmoontlik. Net ’n dralerige rokie uit die skoorsteen dui die ligging aan. Hulle lê lank en gesels op die warm sand en die kinders vertel haar baie beslis dat hulle niks met die rolprentwese te doen wil hê nie. Jack wil ’n argitek word en Loni ’n onderwyseres.

      “Sien jy hoe bles is Pa?” vra Loni. “Dis van al die kommer oor akteurs en aktrises en tegnici en goed. Nee dankie, dis nie vir my nie.”

      Elize wonder of hulle haar by hulle pa se probleme insluit, maar Jack moet haar gedagtes gelees het.

      “Jy is nie een van hulle nie, hoor. Jy is mos nie eintlik ’n aktrise nie.”

      “Nee,” sê sy dankbaar, “ek is nie.”

      Hulle lê ’n ruk in stilte, elkeen met sy eie gedagtes besig en dan sê Elize vakerig: “Wat ritsel so? Ek hoop nie hier is nog bergleeus of sulke goed nie.”

      “O aarde,” skrik Loni en sit regop, maar sê toe verlig: “Nee, dis net Robert. Hy is seker ook lus vir swem.”

      Elize se maag draai. Of dit van skok of blydskap is, weet sy nie, maar sy lig haar kop op en kyk ongelowig na die man wat tussen die onderste bome deur na hulle aangestap kom.

      “Waar kom hy vandaan?” vra sy onthuts.

      “Ma het hom saamgenooi,” sê Loni ongeërg, “maar hy kon vanoggend eers kom.”

      Ek weet, dink sy bitter. Hy moes eers gisternag saam met Elaine deurbring!

      Jack staan op en stap Robert tegemoet. “Haai,” groet hy. “Gaan jy ook swem?”

      “Nee,” sê Robert. “Ek het nie my swemklere saamgebring nie.”

      Hy groet vir Loni en knik vir Elize voordat hy ook op die sand gaan sit.

      Sy bly op haar maag lê en hou haar kop op haar gevoude arms.

      Sy kan die gevoel van blydskap nie onderdruk nie. Nou is alles volmaak omdat hy ook hier is, maar aan die ander kant is die rustigheid nou bederf, want nou is daar weer spanning en struweling tussen hulle.

      Nee, besluit sy, ek gaan nie toelaat dat hy my naweek bederf nie. Ek sal eenvoudig nie met hom praat nie. Ek sal hom ignoreer. Sy hoor hoe hy met die kinders gesels, maar sy hou haar daaruit en na ’n ruk staan sy op.

      “Ek dink ek gaan nou terug,” sê sy.

      “Dis nog te vroeg,” sê Loni en kyk na die son.

      “Ja, ek weet, maar ek sal jou ma gaan help met middagete.”

      “Sê vir haar ons kom netnou,” sê Jack.

      Robert kyk haar swyend agterna en lewer nie kommentaar nie. Sy loop agter die groot boom in en verklee vinnig. Toe sy uitkom met haar swembroek in haar hand, wuif sy vir hulle en begin doelgerig teen die glibberige steilte uitklim.

      Dis waar wat die kinders gesê het, dit is baie moeiliker om boontoe te klim. Haar voete gly op die dennenaalde en sy moet kort-kort aan ’n boom vashou om haarself op te trek. Dis nie lank voordat sy uit hulle gesigsveld verdwyn nie en daarvoor is sy dankbaar, want sy verbeel haar hulle kyk na haar en lag oor haar onhandige bewegings.

      Toe sy omtrent halfpad teen die hang uit is, wil sy ’n bietjie rus en sy los die tak waaraan sy vasgehou het om te gaan sit. Maar sy trap skeef en haar voet verdwyn in ’n holte wat onder die blare en naalde versteek was. Sy gee ’n uitroep van pyn en gaan sit sommer dadelik terwyl sy haar voet in haar hand vashou. Dit klop pynlik en sy byt op haar tande toe sy sien dit begin swel.

      Trane van woede brand in haar oë. Dis al wat sy nou nog nodig het! ’n Belaglike verstuite enkel! Sy bly ’n hele ruk sit en staan toe versigtig op, maar sy kan hoegenaamd nie op die voet trap nie en om met een been op die glyerige grondbedekking oor die weg te kom, is onmoontlik. Sy gaan sit maar weer en wonder wat sy kan doen. Sy twyfel of hulle haar sal hoor as sy roep en buitendien wil sy nie hulpeloos voorkom nie. Sy bly dus sit en kners op haar tande van woede.

      Gelukkig is dit nie baie lank voordat sy stemme hoor en die ander drie hygend tussen die bome sien deurkom nie.

      “Haai,” roep Loni uitasem. “Wag jy vir ons?”

      “Ja,” sê sy kwaad.

      Hulle loop tot by haar en staan na haar en kyk. “Hoekom lyk jy dan so ontstoke?” vra Jack.

      “Ek het my enkel seergemaak.”

      Robert lag en dit voel asof sy hom kan vermoor. “Ek het gedag jy sal nie sommer uit liefde vir ons sit en wag nie.”

      Sy is so kwaad dat sy glad nie kan praat nie en hy kom nader en hurk by haar. “Laat ek sien,” sê hy.

      “Nee. Daar is niks te sien nie. Ek het in ’n gat getrap en my enkel seergemaak.”

      Hy sit terug en kyk na haar. “Wat wil jy hê moet ons doen? Moet ons jou net hier los?”

      “Ja,” sê sy koppig. “Gaan roep vir Henri. Hy kan my kom help. Hy sal nie vir my lag nie.”

      “Ek weet,” sê Robert onverstoord. “Hy sal deksels kwaad wees. As jy jou enkel nou gaan staan en verstuit het, kan dit die hele rolprentskedule omverwerp.”

      “Na die duiwel met die rolprent!” sê sy ontsteld en vee oor haar wange om die trane te stop.

      Die twee kinders staar hulle verbyster aan.

      Hy luister nie verder na haar nie, maar tel haar voet op en hou dit in sy hand. Sy probeer die sagte, warm aanraking van sy hand om haar seer voet ignoreer, maar dit is nie maklik nie.

      “Dit swel op,” sê hy, “maar dit lyk nie te ernstig nie. Loni, dra jy haar swemklere. Jack, klim jy vooruit en sê jou pa om te kom help. Elize, sit jou arm om my nek en kyk of jy kan staan.”

      “Ek wil nie my arm om jou nek sit nie,” sê sy kwaad.

      “Maar jy móét. Jy kan nie die hele dag hier bly sit nie.”

      Sy sukkel regop en hy trek haar arm om sy nek. Dis nie baie gemaklik nie, maar hulle vorder tog, al is dit steunend en stotend.

      “Ek het gewonder waarom Lucy my saamgenooi het,” sê hy saggies. “Nou weet ek.”

      “Wat bedoel jy?”

      “Hulle