Christine le Roux Omnibus 4. Christine le Roux

dit om ’n kalmeerpil te drink, maar sy besluit daarteen. Dit sal haar net vreemd laat optree.

      In die woonstel, wat sy teen die tyd so goed ken asof sy regtig daar woon, is daar net ’n paar mense. Robert sit eenkant en lees en Henri en die beligtingsman staan en beraadslaag.

      “Môre,” groet Robert. “Het jy lekker geslaap?”

      “Ja dankie,” sê sy formeel. “En jy?”

      “Nee,” sê hy kortaf. “Ek kon nie eintlik slaap nie.”

      Sy gaan staan by die venster en dis nie lank voordat Henri hulle roep dat hulle moet begin nie. Die eerste paar uur oefen hulle net, maar selfs dit is vir haar moeilik. Helen was verkeerd, dink sy bitter. As gistermiddag se gebeure nooit plaasgevind het nie, was dit nou makliker. Nou is sy daarvan bewus dat sy wettiglik Robert se vrou is en dit ontstel haar so dat sy fisieke kontak moeilik vind. Die klugspel, die dubbelspel – dit het nou ’n web van onmoontlikhede geword. Sy voel soos Elize, maar sy moet reageer soos Anne en die man teenoor wie sy moet speel, is nie ’n onbekende Roy nie, maar Robert wat om een of ander onverklaarbare rede toegesien het dat hulle trou. Maar dan erken sy aan haarself die bitter waarheid: om weg te kom van Elaine.

      En tog is die repetisies nie so erg soos sy gevrees het nie. Henri het al die bewegings tot in die fynste besonderheid uitgewerk en met die mooi musiek wat op die agtergrond speel, raak sy meegevoer en kom sy reg. Soos Henri dit beplan het, is die hele liefdestoneel gestileer en eintlik op ’n ander dimensie as die bloot fisieke.

      Tussen die repetisies is lang onderbrekings en word ligte reggestel of na ander tegniese punte omgesien. Dan sit Robert en lees en sit sy net voor haar en uitstaar.

      Teen die middag is Henri tevrede en sê dat hulle die volgende dag kan begin skiet. Elize haas haar terug na die hotel en besluit om vir Nanette te bel. Gelukkig antwoord Nanette die telefoon en die verbinding is so duidelik dat dit vir haar voel asof haar suster in die kamer langsaan sit. En sy is so oorstelp toe sy Nanette se stem hoor dat sy sommer begin huil.

      “Hallo, hallo?” roep Nanette.

      “Sus, dis ek,” snik Elize en probeer die trane bedwing.

      “Wat makeer? Waarom huil jy? Wat het gebeur?”

      “Niks nie. Ek is net so bly om jou stem te hoor.”

      “Wanneer kom jy huis toe?”

      “So gou ek kan. As alles goed gaan, maak ons die rolprent binne die volgende twee dae klaar; ’n week op die langste. Dan moet ek net oppak en kom.”

      “Hoe gaan dit met die rolprent?” vra Nanette belangstellend.

      Dis steeds vir haar so ’n nuutjie dat haar suster in ’n Amerikaanse rolprent speel.

      “Dit gaan seker goed,” sê Elize miserabel.

      “En kom jy en Robert nou al beter klaar?” vra haar suster nuuskierig. Sy dink hy is wonderlik en sy kan nie wag om alles te hoor nie. Dat haar suster nou saam met so ’n beroemde man speel!

      “Nee,” sê Elize en begin weer huil. “Ek sal jou alles kom vertel.”

      Sy dwing haarself tot bedaring en vra kalmer uit na die kinders, na Gerrit en na die boerdery.

      Nadat sy afgelui het, sit sy net op die bed en staar na haar hande. Toe staan sy op, haal die blink trouring uit en skuif dit oor haar vinger. Sy kyk lank daarna en begin oplaas weer huil totdat sy so moeg is dat sy net so op die bed aan die slaap raak.

      Die volgende oggend is sy vroeg wakker en verbasend honger. Sy laat ontbyt na haar kamer kom en eet stadig sodat die tyd kan verbygaan. Tog voel dit vir haar soos ’n ewigheid voordat sy na die woonstel toe kan gaan.

      Robert wag reeds daar en nadat die beligting vir die honderdste keer getoets is, bly net die kameraman, Henri en sy twee spelers in die vertrek agter. Elize word in ’n ander kamer gegrimeer en teen die tyd dat sy haar plek moet inneem, kan sy skaars asemhaal. Sy druk haar oë toe en haal diep asem. Jy is Anne, sê sy vir haarself, en hy is Roy. Vergeet van die res . . .

      Robert lyk ook gespanne, maar toe Henri die teken gee, begin hulle die deeglik geoefende toneel.

      Sy draai van die venster af weg en kyk lank na hom, toe gee sy ’n effense sug en struikel vorentoe, na hom toe.

      “Roy,” sê sy sag, “ek kan nie langer nie . . . ek kan nie sonder jou leef nie. Jy moet my help.”

      Hy sit sy hande op haar skouers en kyk diep in haar oë. Dan sug hy ook en druk haar kop teen sy bors was. Elize kan hoor hoe sy hart klop, maar sy hamer die refrein deur haar kop: Hy is nie Robert nie, hy is nie Robert nie; dis Roy met wie jy nou praat.

      Hy lig haar kop op met sy hand onder haar ken en soen haar. Dis nie die ligte soen van die aand in Henri-hulle se berghut nie, maar ’n harde en hartstogtelike soen. Gelukkig is sy so bewus van die kamera wat om hulle beweeg dat sy nie kop verloor nie, en selfs toe hy sy hand teen haar nek beweeg, snak sy net sag na haar asem en gaan voort met die toneel. Maar haar vingers bewe toe sy haar hand teen sy bors lê, en toe sy sy hart teen haar vingers voel klop, is dit asof sy duisel.

      “Wag ’n bietjie,” stop Henri hulle en hulle kyk albei onthuts na hom. “Iets is hier verkeerd. Kan julle ’n bietjie na links beweeg? Dis beter so ja! Goed, kan ons weer van voor af begin?”

      Soos die dag vorder en hulle die toneel oor en oor moet doen, begin sy ontspan. Aan die begin het sy elke keer na haar boek gegryp en haarself so gou moontlik uit die voete gemaak terwyl Henri praat of verstel aan iets, maar teen die einde is sy dit amper gewoond en word die toneel inderdaad niks meer as ’n stukkie kamerawerk nie.

      Maar sy kan nie na Robert kyk nie. Sy is te bang om in sy oë te kyk. Sy is bang vir wat sy daar sal sien en sy is bang vir wat hy in haar oë mag lees. Hy mag nie weet hoe graag sy sou wou hê dat dit nie net ’n stuk kamerawerk was nie. Hy mag nooit weet hoe sy wens dat dit die werklikheid kon wees nie. Hy is ’n gesoute en professionele akteur, en hy sal seker afgeskrik word as hy moet weet hoe subjektief sy alles ervaar en hoe sy wens dat Henri en sy kameraman nie daar was nie.

      Teen laatmiddag speel hulle die toneel vir die laaste keer en is daar geen onderbrekings nie. Hulle speel dit deur elke gestileerde beweging tot waar Robert haar kop met ’n sug teen sy bors vasdruk. Heeltemal onwillekeurig lig sy haar kop op en vou haar arms om sy nek, terwyl sy haar hande deur sy deurmekaar hare steek. Sy bly net so staan met haar oë toe en dis ’n lang ruk doodstil totdat Henri sag sê: “Sny. Dit was wonderlik!”

      Hy stap na Elize en vou haar baadjie om haar skouers terwyl sy bewend op die kant van die bank gaan sit. Robert gaan staan by die venster en sy sien hoe sy hande bewe toe hy ’n sigaret aansteek.

      “Kan ek ook een kry?” vra sy hees.

      Hy steek een vir haar aan en bring dit vir haar. Sy haal die rook met diep, hongerige teue in haar longe in en bly net so stil sit. Henri buk by haar en soen haar op haar voorkop.

      “Jy was meesterlik,” sê hy sag. “Jy was absoluut wonderlik. Daardie laaste gebaar was so . . . so natuurlik, so spontaan, so rég. Dankie, meisie. Jy het bewys dat ons nie verkeerd was om soveel vertroue in jou te hê nie.”

      Sy glimlag stram. “Ek het net my werk gedoen,” probeer sy ligweg sê.

      Henri loop na Robert en skud sy hand en hulle praat so sag dat sy nie kan hoor wat hulle sê nie. Sy bly net sit en staar na die brandende sigaret.

      “Dan is ons nou klaar,” hoor sy vir Robert sê.

      “Ja, maar ek wil nog hê julle moet ’n dag of so bly voordat ons teruggaan Los Angeles toe. Daar is nog ’n paar foto’s wat ek wil neem.”

      Robert kom na haar en gaan sit op die ander punt van die bank. “Dis verby,” sê hy half aan homself. Dan kyk hy op na haar. “Is jy nou bly?”

      Sy kyk net na hom. “Ek weet nie. Ek weet op hierdie oomblik niks nie.” Sy wil haar hand uitsteek en aan hom raak. Sy wil vir hom sê hoe lief sy vir hom is en dat daardie laaste gebaar die enigste werklikheid is