Christine le Roux Omnibus 4. Christine le Roux

daar ’n beduidenis van ’n paadjie die laaste ent na die huis en teen daardie tyd kom Henri hulle ook tegemoet.

      “Elize het haar enkel seergemaak,” vertel Loni. “En nou baklei sy en Robert daaroor.”

      Henri ondersteun haar aan die ander kant en sê troostend vir Loni: “Moenie jou daaraan steur nie, skat. Hulle doen dit buitendien, of haar enkel nou seer is of nie.”

      Robert lag hieroor, maar Elize sê nie ’n woord nie en dit is met intense dankbaarheid dat sy die stoep bereik. Hulle laat haar in een van die groot stoele sit. Lucy kom dadelik uit en klik haar tong toe sy Elize se skoen uittrek.

      “Foei, dis geswel.” Sy buig die voet heen en weer en alhoewel Elize ’n gesig trek, is dit nie meer so kloppend seer soos dit aanvanklik was nie.

      “Ek dink nie dis so erg nie,” sê sy en kyk af na haar voet.

      Lucy pak ys om die enkel en kyk op na Robert wat nog belangstellend na hulle staan en kyk. “Is dit nie ’n genade dat Robert hier was om jou te help nie?”

      “Die kinders kon my ook gehelp het,” sê Elize teësinnig.

      Robert grinnik en gaan sit op die rand van die stoep terwyl Loni vir hulle warm koffie bring. Henri staan rond en lyk so bekommerd dat Elize vir hom jammer moet voel.

      “Toe maar,” sê sy, “dis regtig nie ernstig nie. Teen Maandag sal die voet reg wees.”

      “Ek hoop so,” sê hy. “En jy bly ten minste die res van die naweek waar ek jou onder my oë kan hou.”

      “Gaan maak die geute klaar,” verjaag Lucy hom laggend.

      “Is mans nie wonderlik nie?” vra Elize sarkasties. “Robert het vir my gelag en Henri is kwaad!”

      “Ja,” sê Lucy onverstoord, “dis maar soos hulle is. Hou jy nou jou voet tussen die ys. Robert, sorg jy dat sy hier bly. Ek moet na die kos gaan kyk.”

      ’n Lang ruk nadat sy weg is, bly hulle in stilte sit. Sy hou haar hande om die koffiebeker en drink die warm vloeistof slukkie vir slukkie. Hy het sy koffie al klaar gedrink en hou sy hand bak om die vuurhoutjie om sy sigaret aan te steek. Deur die rook kyk hy na haar en steek toe skielik sy hand uit.

      “Kom ons wees vriende,” sê hy. “Ek belowe ek sal nie weer lag nie.”

      Sy kyk skepties na sy aangebode hand en skud dit toe. “En wat moet ek belowe?”

      “Dat jy sal ophou baklei.”

      “Dis nie ék wat baklei nie.”

      Hy glimlag en vee die hare van sy voorkop weg. “Ek het nog nie vandag met jou baklei nie. Jy kan dit nie sê nie.”

      “Nie vandag nie, nee, maar dit sal tog nie meer lank wees voordat ons weer vassit nie.”

      “Waarom sou dit tog wees?” mymer hy.

      “Ek weet nie,” sê sy koppig. “Ek is glad nie ’n moeilike mens nie. Vra maar vir al my vriende. Ek het nog nooit met Henri of Lucy baklei in die drie jaar wat ek hulle ken nie.”

      “Dis wonderlik,” sê hy.

      Sy kyk na hom en haar oë glim gevaarlik. “Sien jy? Daar is jy al weer sarkasties.”

      “Ek is nie sarkasties nie. Dit is wonderlik dat jy nooit met hulle baklei nie. Ek wonder net wat hulle het wat ek nie het nie.”

      Sy kan aan ’n hele paar moontlikhede dink, maar sy swyg liewer.

      “In elk geval,” gaan hy voort, “jy het nou belowe dat ons vriende kan wees. Is dit nie wonderlik hier bo met al die vars lug nie?”

      “Ja. ’n Miljoen keer beter as in daardie hotel en tussen al die rolprentbedrywighede.”

      “Jy hou regtig nie daarvan nie, nè?”

      “Nee.”

      Hy blaas die rook in sirkels in die lug en kyk hoe dit verdwyn. Voordat een van hulle weer iets kan sê, kom Melanie uit op die stoep. Sy staan fronsend na Elize se voet en kyk.

      “Wie het jou seergemaak?” vra sy bekommerd. “Was dit Robert?”

      Elize moet glimlag en sy kan dit nie verhelp om ’n stoute blik in sy rigting te gooi nie. “Sien jy, selfs die kind kan dit raaksien,” sê sy sag en vervolg dan harder: “Nee, poppie, ek het net skeef getrap.”

      “Is jy nou verlam?”

      “Nee! Ek sal nou-nou weer opstaan en loop.”

      “Jy is baie optimisties,” sê Robert tersluiks.

      “Is die ys nie baie koud nie?” vra Melanie bekommerd en vat versigtig aan Elize se voet. “Jou voet gaan mos koud kry.”

      “Ja, hy kry koud.”

      “Moet ek vir hom ’n kombersie bring?”

      Elize raak aan die kleintjie se wang. “Nee dankie. Dis net om die swelsel te laat sak.”

      Loni kom uit op die stoep en sê geamuseerd: “Robert, Mamma sê jy moet vir Elize inbring. Die kos is gereed.”

      “Seker,” sê hy gemaklik, druk sy sigaret dood, buk oor haar en tel haar in een beweging in sy arms op.

      “Los my!” sê sy gesmoord. “Ek kan loop.”

      “Lucy se bevele word altyd gehoorsaam,” sê hy ernstig en dra haar na binne terwyl ’n laggende Loni en ’n gekwelde Melanie hulle volg. “Waar moet ek haar neersit?”

      Gelukkig sak die kinders om die tafel neer en in die algemene geharwar en geselskap kry Elize kans om haar kalmte te herwin. Met Robert ook teenwoordig is dit asof die naweek ’n definitiewe feestelike kleur kry. Die kinders hou van hom en die sêgoed wat oor en weer geuiter word, raak al hoe meer gevat. Henri en Lucy lag saam en Elize kan nie help om meegevoer te word nie.

      Na ete sleep die kinders die twee mans met hulle saam en spoedig verdwyn hulle onder die lae takke van die bome in. Lucy en Elize gaan sit op die stoep en kyk uit oor die meer. Nou en dan gesels hulle, maar dit is so vreedsaam dat Elize selfs lomerig word en sy skrik vervaard wakker toe almal teen vieruur terugkeer en begin soek na iets om te drink en eet.

      “Dis ook maar ’n goeie ding dat ons nie dikwels hierheen kom nie,” kla Lucy. “Die kinders se aptyt is skrikwekkend hier in die berge.”

      Maar die aand na ete is die kinders kapot en Lucy kry hulle met moeite sover om hulle gesigte en voete te was voordat hulle in die bed klim.

      “Waar gaan Robert slaap?” vra Melanie net voordat sy vir almal nagsê.

      “Ons gaan vir hom bed opmaak op die divan in die woonkamer,” verseker haar ma haar. “Gaan slaap jy nou maar.”

      Sy slaan haar sagte armpies om Elize se nek en soen haar, en vir die eerste keer voel Elize ’n roering van verlange wat vir haar onbekend is. Skielik wonder sy hoe dit moet wees om jou eie klein dogtertjie te hê . . . Maar sy onderdruk die gevoel gou. Sy het na Charles se dood besluit dat sy tog eintlik nie troumateriaal is nie en haar liewer moet toelê op skryf.

      Toe al die kinders in die bed is, stop Henri sy pyp en hulle sit en kyk na die stompe wat gloei in die kaggel.

      “En om te dink ek wou doodgaan van die hitte,” sê Elize verwonderd toe sy terugdink aan die hotel.

      “Hoe voel jou voet nou?” vra Henri besorg.

      “Baie beter, dankie. Moet jou nie daaroor kwel nie. Ek dink nie dis eers ordentlik verstuit nie.”

      “Ons kan altyd die skedule verander,” merk hy op. “As jy regtig nie behoorlik kan loop nie, sal ons maar die laaste toneel eerste skiet.” Hy kyk tergend na haar. “Jy loop tog nie daarin rond nie.”

      Sy kry weer die bekende nare gevoel. “Nee, nee, ek sal reg wees.” Sy weet nie waarom dit is nie, maar sy bly hoop dat as sy die liefdestoneel lank genoeg kan ignoreer, dit sal verdwyn.