Christine le Roux Omnibus 4. Christine le Roux

vertragings nie, behalwe die drie dae wat dit so gereën het. En selfs toe moes ek maar net die skedule verander. Ek dink ons kan binne die volgende maand klaarmaak.”

      “Dis gaaf,” sê sy en dink daaraan dat sy vir Nanette moet skryf sodat sy kan weet.

      “Maar hierdie naweek gaan ons vergeet van die rolprent,” sê Lucy vasbeslote en gluur na hulle twee. “Julle mag almal vreeslik tevrede wees met die vordering, maar julle lyk ook almal baie moeg. Die volgende twee dae wil ek nie ’n woord oor die prent hoor nie. Is dit ’n ooreenkoms?”

      “Ai, dier,” sug Henri en sit sy hand op hare, “jy is ’n streng vrou, maar ek het dit geweet toe ek met jou getrou het, dus kan ek seker nie kla nie.”

      “Dis reg,” sê sy. “En nie meer ’n woord oor die rolprent nie.”

      “Nie meer ’n woord nie,” sug hy. “Kan ek dan maar ’n bietjie slaap? Ek weet ek sal weer moet hout kap en water aandra wanneer ons by die hut kom.”

      Lucy lag goedig en vee liefdevol ’n paar hare van sy voorkop af weg sonder dat sy haar oë van die pad afneem. “Slaap gerus,” sê sy. “En ons sal almal help met die hout kap.”

      Hulle jongste dogtertjie, Melanie, skuif nader aan Elize en kyk vertroulik na haar.

      “Sal jy vir ons ’n storie vertel?” vra sy.

      Die twee ouer kinders kreun. “Aag nee! Ons wil nie nou na Rooikappie of Die Drie Beertjies luister nie.”

      “Elize ken ander stories,” sê die kleintjie gebelg.

      Elize begin vertel. Sy dink die storie sommer uit, want sy weet waarvan die kleintjie hou. Sy is besonder geheg aan Melanie, omdat sy haar leer ken het toe sy maar ’n jaar oud was. Die laatlammetjie, noem Henri haar, en Elize weet hy is besonder geheg aan die kleintjie.

      Die pad gaan vinnig verby en net toe dit goed donker is, begin die motor teen die kronkelpad uitklim. Die kinders draai die vensters oop en haal diep asem en die vars, koue lug waai by die venster in en maak almal opgewonde.

      “Dis nogal koel hier bo,” sê Elize verbaas en trek die reuk van bome en groen blare diep in haar longe in.

      “Ja,” sê Henri, wat nou weer wakker is, “dis waarom Lucy gesê het ons moet jou hierheen bring. Sy sê sy kon sien dat die hitte jou laat verlep.”

      “Aag, dis ook nie so erg nie,” sê sy verleë.

      Toe die motor stilhou, spring al die kinders jillend uit en hardloop om die huis om te sien of alles nog daar is.

      “A nee a!” roep Lucy hulle terug. “Daar sal môre genoeg tyd wees om alles te ondersoek. Nou moet julle kom help dra.”

      Die kinders kom terug en almal help om die dose kruideniersware en ander benodigdhede in die huis te dra. Henri stoot die luike oop en die benoude reuk van ’n toe huis verdwyn vinnig. Dis vir die kinders ’n groot aardigheid om die olie- en gaslampe aan te steek en voordat Lucy nog die laaste goed in die kombuis uitgepak het, sê die kinders al dat hulle honger is.

      “Kos,” brom Lucy. “Dis ook al waaraan julle dink.”

      Maar sy sê die kinders aan om die enorme ou houttafel af te vee en te dek en sy steek die gasstoof aan die brand en begin kos maak.

      Elize help haar en dit voel reeds asof ’n groot gewig van haar hart gelig is. Sy voel weer vry en jonk en kommerloos, die kwellinge oor die rolprent en Robert byna vergete. En, neem sy haar voor, sy weier om die naweek daaraan te dink. Laat Robert maar met sy rooikopmeisie flankeer; dit het buitendien niks met haar te doen nie.

      Toe hulle almal om die tafel sit en die kinders eet asof hulle ’n jaar laas kos gesien het, gloei Elize van plesier.

      Lucy kyk haar ondersoekend aan en glimlag tevrede.

      “Jy lyk sommer klaar beter. Ons moes lankal bietjie weggekom het uit daardie hotel en dorp.”

      “Dis heerlik hier,” sê sy opreg. “Baie dankie dat julle my saamgebring het.” Teen haar sin gee sy ’n groot gaap en lag daaroor. “Dit moet die berglug wees.”

      “Ja, en ons kan almal vroeg gaan slaap,” sê Lucy en begin die

      kinders kommandeer om af te dek en op te was. Toe die kombuis aan die kant is, help Lucy Elize om haar bed op te maak, en kort daarna word dit stil in die huis, afgesien van die kinders se onderdrukte gesels en gelag.

      Elize lê ’n hele ruk nog in die donker nadat sy haar lamp doodgeblaas het. Die reuk van olie draai nog in die kamer rond. Sy steek haar hand uit en vat aan die growwe houtmure, maar dan vou sy weer die donskombers om haar skouers en besef hoe salig dit is om koud te kry en nie hoef te luister na die gedreun van die lugreëling nie.

      Toe sy die volgende oggend vroeg wakker word, skyn die son deur die ligte gordyntjies wat voor die venster hang. Sy hoor hoe die kinders rumoer in hulle kamer langsaan en sy trek haar aan en loop badkamer toe. Die water is yskoud en laat haar na haar asem snak, maar toe sy klaar gewas het, voel sy wakker en opgewek en lus vir die lewe.

      In die kombuis staan Jack en Loni, die twee oudste kinders. Jack is besig om koffie te maak en Loni bak ’n enorme stapel eiers terwyl sy tussen die stoof en die tafel beweeg om alles reg te kry.

      “Kan ek help?” vra Elize.

      “Hallo,” sê die kinders. “Nee dankie. Ons maak altyd soggens vir Pa-hulle ontbyt. Waarom gaan stap jy nie om die huis nie? Ons sal jou roep wanneer ons klaar is.”

      “Jy sien,” sê Loni vertroulik, “as ons soggens so fluks is en ontbyt maak, los Ma ons die res van die dag uit en hoef ons nie heeldag te help nie.”

      Elize lag en stap deur die woonkamer met sy gemaklike ou stoele, sofas en houtkaste. Sy stoot die voordeur oop en stap uit. Voor haar oë lê ’n gesig wat haar asem wegslaan. Die dennebome toring oor die huis, maar die berg loop steil af en onder in die verte lê die meer en blink asof dit van ’n miljoen diamante gemaak is.

      “Gaan ons na ontbyt afstap na die meer?” vra Jack agter haar en sy knik woordeloos.

      Dis so pragtig dat sy net wil kyk en dit in haar geheue wil vaslê, sodat sy dit kan oproep wanneer sy weer onder warm ligte sit en sukkel met haar gevoelens en interpretasie van ’n ander mens se emosies.

      ’n Ruk later is almal in die eetkamer en sy vind dat sy byna net so honger is soos die kinders. Gewoonlik eet sy ’n dun sny roosterbrood vir ontbyt, maar vanoggend eet sy spek en eiers en worsies. Sy help opruim en die kinders is nou haastig. Hulle wil nou net af meer toe gaan.

      “Gaan jy saam?” vra Melanie en steek haar handjie in Elize s’n.

      “Ja,” antwoord sy.

      “Liefie,” sê Lucy en kom hurk by haar kleinste, “jy gaan by Mamma bly, want dit is te ver na die meer. Ek en Pappa en jy gaan hier bly.”

      “Nee, ek wil saamgaan,” sê die kind en kyk pleitend na Elize.

      Lucy skud haar kop toe Elize aanbied om na Melanie te kyk. “Nee. Die afstap is in orde, maar sy kan nie teen die berghang terugloop nie en julle sal haar moet dra.”

      Sy vertel die kleintjie dat sy moet help om die eekhorinkies se kosbakke skoon te maak sodat hulle kos vir die diertjies kan uitsit, en dit oorreed die kind.

      “Ek sal vir Mamma help,” sê sy entoesiasties.

      “Ek gaan net op ’n stoel sit en die natuurskoon geniet,” sê Henri welbehaaglik. “Gaan ooreis julle julle maar. Ek gaan op die stoep sit en niksdoen.”

      “Het jy jou swemklere?” vra Jack vir Elize en hulle jaag haar aan om klaar te maak.

      “Julle moet betyds terug wees vir middagete,” roep Lucy vanuit die huis.

      “Het julle julle ma gehoor?” vra Henri lui.

      “Ja, Pa. Kom, Elize.”

      Die drie stap gly-gly oor die nat dennenaalde na onder.