'n Ver plek vir Zilla. Margaret Bakkes

dis verskriklik. Ek is bitter, bitter jammer. Kom, ek help jou uit.”

      “Hallo, Dawid.” Piero se stem klink dik en anders.

      “Ek is so jammer, Piero. Ek het dadelik dorp toe gekom om hier te wag. Ek verwag Ma en Pa ook later vanaand. Hulle sal sommer in die hotel slaap.”

      “Dis nie nodig nie, Dawid. Fiesole is groot. Hulle slaap hier.” Amalia se stem kom sag maar beslis.

      Weer eens besef Zilla: die klein, brose Amalia kry wat sy wil hê.

      Piero maak die deur vir Zilla oop en toe sy uitklim, hou hy haar ’n oomblik teen hom vas. Dis die eerste warmte wat sy die dag van hom kry en ’n weekheid oormeester haar. Hy neem haar arm en lei haar teen die treetjies uit.

      Amalia en Dawid is reeds by die huis in. Voor sy instap, draai Zilla om en kyk na die tuin. Herfs het die struike en plante reeds met ’n kwistige hand gekleur en die wasigheid van die nadag lê oor alles.

      “Dis pragtig, Piero.”

      “Ja. My pa het my ma alles gegee wat haar hart begeer. Dit is ’n replika van die villa in Fiesole, net buite Florence, wat voor die oorlog aan haar ouers behoort het. Nou nie presies nie, maar min of meer.”

      “Besit julle nog daardie villa?”

      “Nee, dis verkoop. My ouma en my ma se suster het in ’n woonstel in Florence gaan bly ná my oupa dood is en Mamma Suid-Afrika toe gekom het. Dis waar ons bly as ons in Florence is. Ouma is natuurlik al dood, maar tannie Marinda bly nog daar.”

      Zilla luister verwonderd en besef dat Piero in daardie ander wêreld net so tuis is as hier.

      Die voorportaal is koel en ruim, met marmervloere en ’n marmertrap wat sierlik van twee kante af boontoe reik. Van Amalia en Dawid is daar geen teken nie.

      “Mamma is seker na haar kamer toe. Laat sy en Dawid maar eers gesels. Sy sal graag met hom oor alles wil praat.”

      “Ja. Is Dawid die neef wat op die plaas bly?”

      “Ja. Hy bestuur Windhoogte al ’n ruk lank vir my pa. Nou is dit natuurlik syne. Hy het baie vir my pa beteken. Meer as ek.” Daar is ’n ligte bitterheid in Piero se stem wat Zilla laat opkyk.

      “Hy het jou mos nie kwalik geneem dat jy nie wou boer nie?”

      “Seker nie, maar elke man wil mos maar hê sy seun moet aangaan met wat hy begin het.”

      Intussen het ’n swart vrou van iewers agter haar verskyning gemaak. Sy groet Piero handewringend.

      “Ons sal hom almal mis, Katryn, maar nou moet ons maar rustig probeer wees om my ma se onthalwe. Dis Zilla. Het jy vir haar ’n plek reg?”

      “Ek sal sorg. Juffrou Zilla moet maar saamkom.”

      Sy stap agter die vrou aan met die trap op en met ’n lang gang links. Die vrou maak ’n deur oop en Zilla staan in ’n kamer in skakerings van blou. Toe sy die gordyne wegtrek, kyk sy uit oor die skemerige tuin.

      “Karel sal die tasse bring. Juffrou moet maar net sê as daar iets kort.”

      Toe sy uit is, staan Zilla verlore in die mooi kamer. Sy wonder ineens wat sy daar soek. Sy pas net so min in Piero en sy ma se wêreld as wat ’n bosduif in ’n vergulde kou pas. Haar wêreld is Kiepersol.

      Sy is verlig toe daar ’n klop is en ’n ouerige man inkom en haar tas neersit. Sy hang die rok wat sy vir die begrafnis saamgebring het in die kas en dink wrang: die begrafnis van ’n man wat vir my ’n totale vreemdeling was.

      Sy besluit om voorlopig in haar kamer te bly. Piero sal met Dawid wil praat, en met die res van die familie wat seker sal begin aankom. Sy was ’n dwaas om saam te kom. Sy sal moet leer om haar teë te sit teen Piero. Later gaan sy uit op soek na ’n badkamer. Sy kry een langs haar kamer, bad tydsaam en trek aan. Haar voorkoms gee haar selfvertroue: haar rok is die presiese kleur van haar oë. Sy is pas klaar of daar word aan die deur geklop. Dis Katryn.

      “Juffrou kan maar afkom na die woonkamer toe. Almal is nou daar. Meneer se broer het ook gekom.”

      Sy stap agter Katryn aan en toe sy met die trap afstap, wag Piero haar in die voorportaal in. Hy het ook verklee en lyk somber en vreemd in sy donker hemp en broek.

      Sy staan by hom.

      “Ek moes nie saamgekom het nie.” Hy weerspreek haar nie. “Jou pa se begrafnis is ’n familiesaak.”

      “Jy is nou hier.” Sy stem is koud.

      ’n Gloed styg in Zilla se nek op en haar oë vlam pers. Kwetsende woorde dam in haar mond op, maar sy onthou betyds dat die man voor haar sy pa verloor het. Hulle is hier vir ’n begrafnis.

      “Daardie deur links.”

      Sy stap voor hom uit na waar sy stemme hoor en staan ’n oomblik in die deur van wat skynbaar die woonkamer is: ’n gesellige vertrek met diep stoele, baie skemerlampe en baie boeke. Daar is heelwat mense. Amalia sit langs ’n man op ’n bank. Toe Piero haar half nukkerig voorstel, weet sy dat dit sy oom is. Sou Jan Basson ook so gelyk het, groot en effens geset, met vriendelike oë?

      Sonder om te vra, bring Piero vir haar ’n glasie sjerrie. Sy het meer lus vir ’n koeldrank, maar waag dit nie om dit te sê nie. Waarom is Piero so veranderlik? Netnou was hy nog warm met haar.

      ’n Man wat sy as Dawid eien, kom sit langs haar. Sy oë is vriendelik soos sy pa s’n. Piero se oë is stormagtig. Iets moes hom ontstel het.

      “My neef Piero se goeie smaak was nog altyd bo verdenking. Dit is nog steeds, sien ek.”

      “Dankie. Ek weet jy is Dawid. Ek is jammer oor julle verlies.”

      “Dit is ’n groot verlies. Oom Jan het nog soveel gehad om te doen. Dis ongelooflik dat hy weg is. Ek glo nie ons besef dit al nie. Veral nie Amalia nie.”

      “Ja.”

      “Het Piero jou gesê? Die begrafnis is môremiddag op Windhoogte.”

      “Dit sal goed wees as dit verby is. ’n Begrafnis is altyd swaar.” Helder onthou sy haar ma se begrafnis.

      Hy sien hoe haar oë verdonker en dink: sy het waaragtig pers oë. Meelewende oë.

      Dis ’n stil, formele ete en Zilla gaan kamer toe sonder dat sy eintlik weer met Piero gepraat het. Dis Dawid wat saam met haar na die voet van die trap stap nadat sy opgestaan het om nag te sê.

      “Nag, Zilla. Eintlik ken ek jou al goed, want Piero praat dikwels van jou. Dis goed dat jy saamgekom het. Ek dink Piero is skoon van stryk af.”

      Sy weet Dawid Basson probeer verskoning maak vir Piero se stugge gedrag.

      Sy is reeds in die bed toe die klop aan die deur kom.

      “Slaap jy nog nie?”

      “Nee, Piero. Jy sien mos.”

      “Kan ek inkom?”

      “As jy moet. Maar dis al laat.”

      “Ek moet, ja.”

      “Wat skort, Piero?”

      “Dit is wat ek vir jou moet vra. Dink jy ek het jou vir spek en boontjies saamgebring? En nou moet ek hoor jy is jammer dat jy gekom het. Het jy so min simpatie? Kan jy nie verstaan dat ’n mens iemand na aan jou nodig het as so iets jou tref nie? En jy is nader aan my as enigiemand anders, enige familie.”

      “Ek is jammer, Piero. Ek het net skielik oorbodig gevoel. Ek het nie geweet of jou mense heeltemal verstaan waarom ek hier is nie.”

      “Dit het niks met hulle te doen nie. As ek jou hier wil hê, is dit al wat belangrik is. En ek wil jou hier hê. By my. Nou en later en altyd.”

      Sy weet met haar verstand dat die drif in Piero ook die drif van verlies en verdriet is. Sy wil die drif stuit, skanse opwerp teen die storm in die mens by haar. Sy dink aan die warrelwind wat op ’n dag deur die vallei