'n Ver plek vir Zilla. Margaret Bakkes

as ek hier uitstap en jy sien my nooit weer nie?” Hy dwing haar om na hom te kyk en sy oë eis ’n antwoord.

      “Dit sal saak maak.” Haar stem is sag. Hy glimlag en sy gesig is meteens oop en lig.

      Dié aand soen hy haar vir die eerste keer. Sy mond is ferm en koel, maar teen haar voel sy sy hartslag, sy warmte. As sy in haar kamer kom, weet sy dat dit regtig sal saak maak as hy nie weer kom nie.

      Sy slaap die nag byna nie. Wat sý voel is een ding, maar haar pa het ’n skerp waarnemingsvermoë en onfeilbare mensekennis. Sy weet Piero is nie sy soort mens nie. Hy sal glad nie kan verstaan as sy so sonder waarskuwing met ’n wildvreemde man op die plaas aankom nie, sy wat eintlik nog nooit haar hart verloor het nie. Haar pa sal sê dis die kamerblyery.

      Sy bel vroeg die volgende oggend huis toe. Haar pa is verheug om te hoor dat sy kom. “Ek sal op die halte wag, my kind.”

      “Dis nie nodig nie, Pa. ’n Vriend bring my met ’n motor.”

      “Volstrek nie. Ek weet hoe wild ry die studente.”

      “Piero sal versigtig ry.”

      “Piero? Wat vir ’n naam is dit?”

      “Italiaans vir Pieter, Pa. Sy naam is Pieter Paul Basson.”

      “Nou maar watse bynaam is dit dan?”

      “Sy ma noem hom so. Sy is Italiaans.” Sy kom nou maar met die hele sak patats vorendag.

      Die stilte aan die ander kant rek uit.

      “Jy speel seker, my kind.”

      “Nee, Pa, ek speel nie. Piero Basson bring my omdat hy Pa graag wil ontmoet.”

      “Jy kon my darem vroeër gesê het, meisie.” Hy klink skielik vir haar oud.

      Zilla se hart krimp ineen. “Ek het self nie geweet nie, Pa. Nie voor gisteraand nie.”

      “Dan is daar seker niks aan te doen nie, hy moet maar kom. Maar glo my, Zilla, ek sal hom goed deurkyk. Jy is my kind en ek en jou ma het jou nie verniet na die beste van ons vermoë probeer grootmaak nie. Ek staan jou nie sommer aan enigeen af nie.”

      “Hy is nie enigeen nie, Pa.”

      “Ons sal maar sien. Julle sal dan seker so teen die late hier wees. Ek sal vir Hes sê. Die Italjaan moet maar in een van die buiterondawels slaap.”

      Toe Zilla die telefoon neersit, kan sy nie help om te glimlag nie. Die Italjaan. Presies haar pa. Drie harde klippe: haar pa en Piero en sy. Sal hulle maal of sal een in die proses breek? Dalk sy, want sy is die kwesbaarste.

      Soos ’n dief in die nag het die liefde haar bekruip. Want in die nag het dit ’n sekerheid geword: sy het Piero lief en sy sal haar nie maklik weer van hom kan losmaak nie. Ondanks die liefde bly sy egter getrou aan haar aard en so nugter soos altyd. Piero is nie gewoon en ongekompliseerd nie. Piero Basson is in die eerste plek ’n kunstenaar. Hy is ’n mens van vele wêrelde, en sy sal bereid moet wees om hierdie wêrelde saam met hom te betree.

      Die laatson dam goud in die vallei op toe hulle van die hoofpad afdraai en tussen die berge inry. Zilla voel die bekende vreugde van terugwees. Dis asof sy alles vanmiddag met ander oë sien. Sy moet dit so vaslê, dink sy vlugtig, in breë, uitgesproke vlakke. Pers berge agter, geel son, groen voerlandjies. Sommer die naweek nog.

      Sy weet nie dat Piero telkens vinnig na haar kyk en die vreugde op haar gesig sien nie. Sy weet ook nie dat dit hom ontsenu nie.

      Hy trap die pedaal dieper in. Hy wil niks weet van hierdie plek en die skoonheid daarvan nie. Dit pas nie in sy lewenspatroon nie en Zilla sal haarself daarvan moet losmaak. Skilder en boer. Waar het jy nou al in jou lewe iets belaglikers gehoor? Maar hy stoot dié gedagtes opsy toe hulle die huis nader.

      Kiepersol se kliphuis lê aan die voet van die berg. Die paadjie loop steil tussen groot aalwyne deur, tot teen die hoë stoep. Koelte lê reeds donker oor die grasdak toe die motor voor die deur stilhou. Teen wil en dank verstaan Piero waarom Zilla verknog is aan die plek.

      Hy sien ’n lang, skraal man op die stoep uitkom. Zilla se pa, raai hy. Nog ’n faktor om mee rekening te hou. Dit kompliseer sake. Hy is self verbaas oor die oombliklike en onweerstaanbare aantrekkingskrag wat hierdie plaaskind vir hom gehad het. Dit is vir hom ’n uitgemaakte saak: hy het klaar gesoek. Omdat sy by alles nog self ’n skeppende mens ook is, is sy as ’t ware met die hand vir hom uitgesoek. Hy sal haar verder vorm tot sy heeltemal by hom pas.

      Zilla is eerste by haar pa en groet met oorgawe. “Dit voel soos ’n leeftyd van ek laas hier was, Pa.”

      “Is ook byna. Die bome begin al verkleur en jy is in die somer hier weg.”

      “Dis Piero, Pappa. Piero Basson.”

      Die twee mans groet sonder veel warmte.

      Vreemdeling, dink Frans Fourie. Dit is ’n anderste soort mens wat by Zilla aanlê. ’n Mens sal maar moet sien.

      Teen dié tyd is tannie Hes by. Sy groet vriendeliker, en terwyl Zilla en Frans binnetoe stap, neem sy Piero met sy tas na die buiterondawel.

      “Maak jou maar tuis, mens. Sê as jy iets nodig het.”

      Piero is verlig dat hy eenkant is. So in die huis, voortdurend onder die ou man se oë, sal dinge hom knel. Zilla se pa is anders as sy pa. Jan Basson is ’n wêreldburger; Frans Fourie is net regtig tuis hier tussen die berge. Hy sal nêrens anders aard nie. En Zilla? Sy was uitgesproke: sy wil terug plaas toe kom om te kom boer. Dit is vir hom ondenkbaar. Daar lê oorredingswerk voor, maar gelukkig is daar tyd. Teen die einde van die jaar sal sy gereed wees om saam met hom te gaan. Daar is geen rede waarom sy ’n graad moet hê nie. Sy sal baie meer van die skilderkuns kan leer as sy saam met hom oorsee gaan.

      Vir Zilla is dit salig om by die huis te wees. Haar kamer onder die hoë grasdak is onmiddellik weer ’n hawe, sodat sy half onwillig is om uit te gaan na Piero toe. Sy moes vanaand eintlik op haar eie kon wees, met net haar pa. Môre sal daar tyd genoeg wees om vir Piero die wonders van Kiepersol te wys.

      In die kombuis is tannie Hes en Sofie reeds besig met aandkos.

      “Ek is bly tannie Hes is hier by Pa,” sê Zilla.

      “Ja. Ons het gedink dat ek dalk maar hier moet intrek. Jou pa kan tog nie so sonder sorg wees nie. As my kinders my die keer nodig het, kan ek vir ’n rukkie weggaan. Ek is ook moeg vir die rondkuiery. Kiepersol moet nou maar my huis word.”

      “Dis ’n goeie oplossing, tannie Hes. Ek sal nie so dikwels naweke kan kom as wat ek gedink het nie.”

      “Nee, seker nie noudat jy ’n jongetjie het nie.” Zilla moet lag kry vir tannie Hes se ouderwetse uitdrukking. As Piero dit moes hoor! “Vry hy nou ernstig na jou, kind? Hy lyk dan vir my so half anders.”

      “Hene, tannie Hes, ons sal maar moet sien.”

      “Jou pa sê sy ma kom van anderland. Wat is sy nering, Zilla?”

      “Hy neem ook ’n kunsgraad, tannie Hes. Nes ek.”

      Tannie Hes sit die lepel versigtig langs die kastrol neer en draai haar stadig om tot sy vol na Zilla kyk. “Jy speel.”

      “Ek speel nie. Hy is eintlik ’n beeldhouer. Piero se oupa aan moederskant was voor die oorlog ’n bekende beeldhouer in Italië. Piero het sy talent geërf.”

      “En hoe gaan hy vir jou sorg?”

      “Tannie Hes, daar is nog nie sprake van so iets nie. Sal vir jare ook nie wees nie, indien ooit.”

      “Is ook so. Deesdae is trou mos uit die mode. Maar, Zilla, moenie dat die man jou jeug van jou steel nie.”

      “Natuurlik nie, tannie Hes.” Die gesprek word vir Zilla al vreemder. Tannie Hes praat uit ’n ander wêreld.

      Sy hoor haar pa die woonvertrek binnekom en stap soontoe. Hy wil weet hoe dit met haar toetse gaan.

      “Goed, Pa. Ek bly baie