Ena Murray Omnibus 33. Ena Murray

Met ’n V en ’n G. Fighter.”

      “Ek verstaan. Is dit hoe almal jou noem?”

      “Ja.” Hy ontmoet die ander man se vasberade oë. “Dis al naam wat ek het.”

      Midas knik, wys met die hand. “Sit, Vegter. Laat ons begin.” Hulle neem plaas. Die ouer man haal ’n dik koevert uit sy binnesak, sit dit op die tafelblad tussen hulle neer en kyk op na die kelner wat voor hulle staan en wag.

      “Iets vir jou?” Vegter skud sy kop, en Midas wys die kelner met die hand weg. Toe hulle weer alleen is, skuif hy die koevert na Vegter se kant. “Daarin is ’n voorskot.” Dis doodstil.

      “Ek gee jou ’n hele paar duisend rand nog voordat jy my ’n enkele woord vertel het om jou te wys ek bedoel dit eerlik met jou. Jy kan dit tel as jy wil.” Vegter sit en kyk net na die koevert, verroer nie ’n vinger nie. Ná ’n oomblik steek Midas sy hand in die ander binnesak van sy baadjie, trek nog ’n koevert uit. “Goed. Ek onthou jy het gepraat van ’n groot bedrag. Dan maak ons die voorskot tien persent van die totaal. Tevrede?”

      Nog maak die jong man geen beweging nie, en Midas frons liggies. “Jy vertrou my nie. Ek kan dit sien. Jy het my woord dat dit nie gemerkte note is nie.” Hul oë ontmoet weer. “Maar as jy steeds onrustig voel, kan jy nou saam met my gaan en ek sal die bedrag by ’n kitsbank vir jou gaan trek. Dan weet jy dit is heeltemal veilig.” Vegter pers sy lippe net stywer op mekaar. Midas se frons verdiep. “Ek weet nie wat ek nog moet doen om jou gerus te stel nie. Hoekom het jy nou bang geword?”

      “Bang?” Dis ’n woord wat nie vir Vegter gesê word nie.

      “Ja. Jy het my begin afpers en nou het jy bang geword. Waarvoor?”

      Die jong gesig verstrak. “Ek is nie bang nie.”

      “Dalk onrustig? Goed. Kom ons skakel dit ook uit. Jy pers my nie meer af nie. Jy het my nooit afgepers nie. Jy het met my in verbinding getree en jou hulp aangebied. Ek het jou in diens geneem. Jy werk nou vir my … en daardie is ’n deel van jou salaris. Hoe klink dit?”

      Sy tong lê soos lood in sy mond. Dit wil nie beweeg nie, en nou frons Midas openlik, die oë skerp. “Goed. Ek verstaan. Jou aanvangsalaris is te min. Sal ons sê …”

      “Nee, verdomp, dis nie wat ek wil hê nie!”

      Dit word baie stil.

      Wat sê ek tog! Dis mos wat ek wil hê! Soveel as wat ek kan kry! Is ek dan mal? tas hy wild in sy gedagtes rond. “Wat ek eintlik bedoel, is … jy is baie vrygewig en jy weet nie eens of ek jou na jou kinders kan lei nie.” Sy oë verdonker. “Is dit vir jou só belangrik om jou kinders te kry?”

      Die ander huiwer nie. “Ja. Dit is.”

      “Hoekom?”

      Dis Midas se oë wat ’n oomblik sak. “Het jy kinders, Vegter?”

      “Nee. Ek is nie getroud nie. Ek het ook nie los kinders nie.”

      “Dan sal jy nie verstaan nie. Maar ek wil my kinders hê, Vegter. Help my … asseblief.” Vegter knik stadig en Midas vra: “Wat weet jy van hulle af? Waar het jy gedink om te begin soek?”

      Vegter frons, kyk na die twee wit koeverte. “Ek wonder of jy verder moet soek, meneer Hammond. Ek dink nie jy gaan baie van jou kinders … hou wanneer jy hulle kry nie.”

      “Dan weet jy tog baie van hulle af. Hoekom sê jy so?”

      “Wat as hulle … nie is soos jy jou hulle voorgestel het nie?”

      Midas skud sy kop. “Ek is bevrees ek het hoegenaamd nie eers aan so iets gedink nie. Ek het nie die vaagste benul wie of wat hulle kan wees nie.” Hy glimlag skeef. “Dit het sy voordele. Die waarheid kan my nie juis skok nie. Maar ek begin vermoed in watter rigting ek moet dink …”

      Vegter se gesig verstrak weer. “Ja, dis beter dat jy jou voorberei …”

      “Dis ’n lelike sny daardie.”

      “Ja.” Dit is waar Mac se mes hom aan die begin van hul geveg getref het.

      “Behoort jy aan ’n bende?”

      “Ja. The Bats.”

      “En Sean?”

      “Sean?”

      “Ja. My seun – Sean.”

      “O! Ja. Hy het.”

      “Het?”

      “Hy het verdwyn. Ons sal hom moet soek.”

      “Maar hy is nog hier rond?”

      “O ja. Hy is nog hier in die Kaap.”

      “En my dogter?” Midas frons. “Dit klink nie goed nie, ek weet, maar ek kan haar naam nie onthou nie. Dit was iets uitheems.”

      Vegter se mond trek. “Jy was ’n baie liefdevolle pa, nè?”

      Midas sug. “Ja. Ek is skuldig. Maar ek onthou net die troetelnaampie wat Sean haar gegee het. Babie of Baba. Niemand het ooit haar doopnaam gebruik nie.”

      Vegter hou sy oë afgewend, maar die wrede trek om sy mond verraai sy gevoelens. Hy onthou nie eens sy eie kind se naam nie! Hoekom bekommer jy jou oor hom? vra hy homself bitter af. ’n Pa wat nie eens sy kind se naam kan onthou nie! Dan voel jy skuldig om hom af te pers? Stroop hom kaal, die vuilgoed!

      Maar hý onthou vir Babie. ’n Klein dogtertjie in ’n verslete, vuil rok wat huil van die honger. En ’n boetie wat troos: Ons gaan nou-nou eet. Laat die sop net ’n bietjie kook.

      “Haar naam is Zia.”

      “Zia! Nou onthou ek! Ken jy haar?”

      “Ek … het haar al by Sean ontmoet.”

      “Was julle vriende, jy en Sean?”

      “Min of meer.”

      “En Zia? Wat het van haar geword?”

      “Jou dogter was in ’n stadium ’n prostituut.” Reguit. Brutaal eerlik. “Ek sal na haar ook moet soek.”

      Midas is stil, knik dan eindelik. “Dan begin ons. Weet jy waar om te begin?”

      “Ja. Ek sal hulle wel uitsnuffel.”

      “Ek gaan saam.”

      “Saam? Jy is mal!”

      “Ek gaan saam. Dis my kinders.”

      Vegter kreun, ’n desperate woede in sy stem en sy oë blits op die man oorkant hom. “Jy maak my siek! Wat probeer jy nou eintlik bewys?”

      “Wat bedoel jy?”

      “Verdomp, man! Al die jare het jy jou nooit aan jou kinders gesteur nie. Jy het hulle so vergeet dat jy een van hulle se naam nie eens meer kan onthou nie! En nou wil jy hulle uit die bloute dringend hê! Só dringend dat jy tussen bendes en moordenaars en dwelmslawe wil inbars! Moenie my probeer vertel jy het skielik ’n misplaaste vaderliefde vir hulle ontwikkel nie!”

      “Nee.” Midas Hammond staar voor hom uit. “Die nie vaderliefde nie. Soos jy sê, dit sou misplaas wees. Ek weet self nie wat dit is nie. Dis net … sedert ek aan my kinders begin dink het, is dit lewensbelangrik vir my om hulle te kry. Dis ’n drang wat net ál sterker word.” Hy kyk moedeloos na die harde, jong gesig. “Dis vandag die belangrikste ding in my lewe.”

      “Hoekom?”

      “Ek weet nie,” herhaal hy weer.

      Vegter sy oë kyk stip. “Wat het jou in die eerste plek aan hulle laat dink? Laat onthou dat hulle bestaan? Dat daar iewers op die aarde twee kinders van jou rondloop?”

      “ ’n Hartaanval – en die besef dat ek die een of ander tyd sal doodgaan. En dat ek Babel aan iemand moet nalaat.”

      Vegter se gesig word onleesbaar. “Jy bedoel … jy soek na