Sabina's. Nadia de Wet

Maar ek kan nie inkom nie, ek is op pad winkel toe vir melk vir my oggendkoffie. Ek funksioneer nie behoorlik voordat ek kafeïen ingekry het nie.”

      “Jy kan mos by ons koffie kry,” sê hy verbaas en vat haar hand. “Kom in, jy sal siek word van die koue.”

      Sy volg hom na binne. Sy is nuuskierig oor Die Ateljee. Elke keer wat sy vir Liam gesien het, was hy op pad hierheen.

      Die groot leefvertrek se mure is donkerblou geverf, met hordes foto’s van Afrikaanse sangers daarteen uitgestal. Dis duidelik dat musiek die eienaar van hierdie plek se groot liefde is.

      Lexi stap stadig langs die muur af en kyk na die foto’s terwyl Pierrie agter haar aan draal. Die ou bekendes is almal daar: Koos du Plessis; Kerkorrel, droewig sonder ’n glimlag en met ’n sonbril op; Laurika Rauch met oë toe; Koos Kombuis in sy jonger, ongebonde dae. Die nuwe geslag sangers het ook hul plek teen die muur gekry: vurige Jan Blohm, hare wild en hartstog amper buite beheer; Riku Lätti met sy eerlike, oop glimlag; Bacchus Nel, die mooi, lang, blinde man.

      “Kom ontmoet vir Brenda, die plaaslike heks,” sê Pierrie. “Sy’s die eienares. Sy’t lank gelede ’n minor treffer gehad en het sedertdien ’n ding vir musiek. Not to mention musikante, as jy my vra.”

      ’n Kil stem klink agter hulle op: “Gelukkig het sy jou nie gevra nie, of hoe, Pierre?”

      Lexi kyk om en sien ’n beeldskone vrou in die deur staan. Sy lyk allermins soos ’n heks, eerder ’n feëprinses met gladde blonde hare. En beslis die netjiesste paar vroueheupe waarom jeans ooit sal vou.

      “Brenda van Staden,” sê sy en hou ’n klein handjie na Lexi uit.

      “Lexi Hugo.” Brenda se hand is yskoud in Lexi s’n.

      “Aangenaam. Ek dink amper ons is vol tot volgende Dinsdag,” sê Brenda en stap na die besprekingsboek wat op die tafel by die telefoon lê.

      Lexi stap agter haar aan. “Ek is nie ’n gas nie, ek bly hier bo. Het melk kom koop en in Pierrie vasgeloop.”

      “Dis gaaf. Vir hoe lank gaan jy op ons dorp kuier?” Brenda draai om en kyk Lexi vir ’n lang oomblik aan, takserend.

      “Tot Saterdag. Dan moet ek terug Johannesburg toe.”

      “ ’n Johannesburger!” kry Pierrie sy stem terug. “Dan gaan jy en Liam –”

      “Dankie, Pierre,” knip Brenda hom kort. “Nou maar lekker kuier hier by ons … e …”

      “Lexi,” herinner Lexi haar.

      “Jy moet Vrydagaand ’n draai kom maak!” sê Pierrie opgewonde. “Valiant Swart was gisteraand hier, en volgende Vrydagaand –”

      “Is ons vol,” val Brenda hom weer in die rede.

      Met haar in die omgewing is dit seker moeilik om ’n volsin uit te kry, dink Lexi.

      “Regtig?” Pierrie stap na die ontvangstoonbank, maak die boek oop en kyk na die besprekings.

      “Ons is sowaar vol,” sê hy teleurgesteld.

      “Ek weet,” sê Brenda kil.

      Sy klink soos ’n vrou wat haar man in die donker voorportaal inwag ná ’n aand saam met die manne, dink Lexi vererg. Dié Brenda is omtrent ’n aaklige karakter.

      “Dit maak nie saak nie,” sê Lexi vir Pierrie. Maar dan kom sit ’n duiweltjie op haar skouer. “Wanneer ek terugkom om my permanent hier te vestig, sal ek lank vooruit bespreek.” Sy gee Brenda haar beste ysglimlaggie, een wat haar mond net op ’n plooi trek.

      “Gaaf,” sê Pierrie. “Jy sal van die dorp én Die Ateljee hou.”

      Hy kom óf nie agter dat daar ’n atmosfeertjie tussen die twee vroue is nie, óf hy is aspris. Lexi het ’n vermoede dis die tweede opsie.

      Dis tyd dat sy aanstaltes maak, sy wil regtig nou koffie hê.

      “Nou ja, totsiens, julle. Sien julle hopelik gou weer,” sê sy en stap so gemaklik as wat sy kan by die voordeur uit. Sy voel hoe Brenda se oë in haar rug brand.

      Terug by die huis maak Lexi vir haar ’n pot filterkoffie vir die dag, drink ’n groot beker vol en gaan skakel haar rekenaar aan. Daar is net een e-pos, van Christine af.

      Ek het gou weggeglip na die internetkafee hier op Douglas. Dale laat my omtrent nie onder sy oë uit nie! Wil al die day nurse laat gaan, maar ek het my voet neergesit. Die vrou sit net vir kwaadgeld rond en ek raak hees van heeldag ou classics vir Dale voorlees. Maar ek kla nie, hy is ’n dierbare siel. Baie verswak, maar die verstand nog glashelder.

      Ek het nog nie veel van die eiland gesien nie. Die stuk tussen die lughawe en Douglas het my aan Ierland herinner: groen velde, geel blommetjies, vet skape.

      Douglas self is baie mooi. Die dorp het ’n promenade en die hotelle daarop is almal in die Victoriaanse styl gebou. Terwyl ek hier sit en tik, is daar ’n lae mis wat oor die dorp hang. Dis die cloak van Manannan Mac Lir – die Keltiese god waarna die eiland vernoem is. Hy gooi sy jas oor die Isle of Man wanneer hy sy kinders wil beskerm.

      Ek hoop alles is nog wel aan jou kant.

      Groetnis,

      Christine.

      Ns. Wat noem jy die gastehuis?

      Christine wéét hulle gaan die gastehuis oopmaak, dink Lexi en glimlag. Sy sweer haar tante is heldersiende.

      Sy kliek op reply en begin tik. Sy vertel van Kurt, van Pierrie, van die onvriendelike Brenda, van haar planne vir die gastehuis. Sy sluit die e-pos af met: Ek noem die plek na een van my gunstelingkarakters in ’n boek. Dis nog ’n verrassing.

      Dinsdagaand. Lexi het die laaste drie dae baie geslaap, baie geëet, ’n bietjie rivier toe en terug gestap.

      Sy sit by die kombuistafel met The unbearable lightness of being voor haar oopgeslaan en ’n beker warm-sjokolade langsaan. Tomas se liefde vir Tereza was mooi, maar dit het hom ook uitgeput. Hy moes voortdurend sy bewegings verduister, dinge vir haar wegsteek, sy liefde vir haar bevestig, haar dra. Die tas waarmee Tereza jare gelede ongenooid by hom aangekom het, was swaar, net so swaar soos die emosies wat sy met haar saamgebring het.

      Lexi kyk van die bladsy af op. ’n Herinnering het pas by haar opgekom, een wat seermaak. Sy dink aan die aand toe sy en Eric die fliek by vriende van hom in hul huisteater gaan kyk het. Die beeldskone Juliette Binoche het die rol van Tereza gespeel en Praag was heeltyd sigbaar in die agtergrond: beset deur Russiese tenks, hartseer en donker.

      Eric het daardie aand vir die eerste keer by Lexi oorgebly. Hulle het laat by die huis gekom, ’n spanning soos nog nooit vantevore tussen hulle. Eric het die voordeur agter hulle toegesluit en hulle het woordeloos na Lexi se kamer geloop.

      Hulle het die hele nag nie geslaap nie. Wanneer hulle nie liefde gemaak het nie, het hulle op hul rûe langs mekaar gelê en sag gesels, Eric met sy hand die hele tyd om Lexi s’n gevou. Hy het haar laat voel dat haar menings uniek is, dat wat sy sê waarde het. Dít het nooit verander gedurende hulle verhouding nie.

      Dit was seker amper volmaan, want die nag was lig, en ’n skrefie in die gordyn het Eric se oë in twee donker poele verander. Hy het haar hand opgelig en vir ’n paar sekondes teen sy wang vasgedruk. “Ek hou so baie van jou,” het hy gesê.

      Die volgende oggend het sy vir hulle roosterbrood en koffie gemaak en dit teruggevat bed toe. Later het die krummels op die laken hulle nie gepla nie. Hul liggame het na warm botter en Marmite geruik.

      Dis miskien die laaste keer wat sy heeltemal gelukkig was. En dis al drie jaar terug.

      Die voordeurklokkie se gelui bring haar terug na die kombuis op Simonsrivier. Sy staan op, steek haar voete in haar stewels en gaan maak die deur oop. Dis Pierrie.

      “Hallo, liewe Lexi. Ek het gedink ek kom maak gou ’n draai. Om jou behoorlik welkom te heet, onder die heks se oë uit!”

      Sy