Sabina's. Nadia de Wet

nee, dankie, ek kan nie. Ek verwag mense om …” sy loer na haar horlosie, “om twee-uur. Dit was gaaf om u te ontmoet.”

      “Ja? En wat was gaaf daaraan?” Tannie Schaap se oë trek op skrefies.

      Aarde, maar die vrou is moeilik, dink Lexi.

      Sy groet vinnig en wuif voor sy omdraai en haastig aanstap. Wat ’n neerdrukkende ondervinding, hierdie skramse ontmoeting met tannie Schaap.

      Later die middag gaan soek Lexi, boek in die hand, ’n sonkolletjie op die bank in die sitkamer. ’n Mens kan al die winterbyt in die middel van ’n sonnige dag voel. Sy maak The unbearable lightness of being by die boekmerkie oop. Dit bly een van haar gunstelingboeke.

      Sy dink dit het baie met Sabina te doen; sy is die karakter wat Lexi die meeste fassineer. Sy is ’n skilder en beeldskoon en sy en Tomas, haar getroude minnaar, het speelse seks, Sabina altyd met haar swart hardebolhoedjie op die kop. Sy verstaan dat Tomas liefde en seks as twee aparte goed beskou; hy het seks met baie vroue, maar hy is lief vir sy vrou, Tereza.

      Lexi weet dat Sabina nie emosionele bande met haar minnaars gehad het nie, en sy dink dat sy haar oorromantiseer. As sy Sabina in die regte lewe moes teëkom, sou sy haar sekerlik nie as ’n vriendin wou hê nie. Maar as ’n fiktiewe karakter is sy eksentriek, betowerend en boeiend.

      Vandag sukkel Lexi egter om op die boek te konsentreer. Sy draai ’n sliert hare om haar vinger terwyl haar gedagtes heeltyd rondspring: tussen Kurt en sy sluwe planne, die vreemde tannie Schaap van vroeër, Christine en haar gastehuisidee, en Liam wat die straat afstap, gelukkig in homself.

      Sy sit die boek op die vloer neer, trek haar bene op en maak reg vir ’n middagslapie. Vir lank lê sy eers na die ryk roomkleurige staalplafonne en kyk, en tel later die vierkante. Toe draai sy op haar sy en lê en staar na die blinkgepoleerde houtvloer. Die sitkamer is groot, met ’n deurleefde gevoel omdat die bonkige meubels nie meer nuut is nie.

      Toe sy van die koue wakker skrik, is dit al sterk skemer. Sy staan op en stap na die agterstoep waar Christine die hout bêre. Buite is dit nóg kouer. Sy kry ’n klomp dik stukke hout en onthou dan dat sy dunnes ook nodig het om ’n vuur aan te pak. As sy dit aan die gang kan kry, sal dit haar eerste vuur wees.

      Sy dra die hout sitkamer toe en begin ’n vuur pak soos wat sy gesien het Eric dit doen: eers koerantpapier, dan die dun houtjies. Sy steek die spulletjie aan die brand en dit vlam maar triesterig.

      ’n Stukkie van die wit vuuraansteker behoort die ding te doen, besluit sy en breek ’n groterige stuk af. Dit vlam hoog op en sy voeg nog ’n stuk by. Toe pak sy drie dikkerige houtstompe skuins oor die kleineres, gaan sit op die bank en kyk stip na die vuur. Brand nou!

      Na ’n rukkie lyk dit of die vuur dit wel gaan maak. Sy besluit om dit met ’n sjerrie te vier en stap na die eetkamer waar die drankkabinet staan. Die eetkamer is net so koud, maar hier is gelukkig ook ’n kaggel wat vir die gaste aangesteek kan word, dink sy. Dis ’n groot vertrek met ’n tafel en agt stoele, maar daar is plek vir ten minste nog ’n tafel en ses stoele.

      Ek dink al in terme van gaste, besef Lexi. Die gastehuisidee is blykbaar heeltyd in haar kop, net so onder die oppervlak van haar bewussyn.

      Sy haal ’n glas en ’n bottel Medium Cream-sjerrie uit. Adriaan Boshoff se groot olieverfskildery van drie meisies langs ’n dam weerkaats in die spieël bokant die drankkabinet.

      Met haar glas vol sjerrie maak sy die deur van die Games Room oop en gaan binne. Die vertrek is groot en donker en sy skakel die lig aan. Daar is net een klein venster aan die agterkant. Dié vertrek was beslis voorheen ’n motorhuis, bespiegel sy. Dit het ook ’n dik mat, nie houtvloere soos in die res van die huis nie.

      Dis ideaal vir ’n huisteater, maar dit sal die grootste uitgawe meebring as ons die gastehuisding doen, dink sy. Sy sal ’n plasmaskerm-TV koop, DVD’s aanskaf en ’n biblioteek inrig. Die teater sal gesellig en warm moet wees sodat gaste graag hier sal wil kom sit. Die interieur het nog werk nodig: die groen mure moet oorgeverf word, en die roomkleurige mat het te veel kolle op en moet skoongemaak of vervang word.

      Sy skakel die lig af, trek die deur agter haar toe en stap na die studeerkamer langs die voordeur. Hierdie sal die kantoor wees. Dis ’n klein vertrek met ’n groot venster wat op die straat uitkyk. Haar rekenaar sal hier by die wit ADSL-boksie staan vir lekker vinnige internetkonneksie.

      Terug in die sitkamer sien sy dat die vuur steeds brand en sy pak nog twee stompe op. Toe kry sy haar notaboekie uit haar skootrekenaar se sak en gaan sit op die bank, haar sjerrieglas op die tafeltjie langs haar. Sy blaai na ’n skoon bladsy en begin ’n lys maak van wat nodig is vir ’n gastehuis, en wat alles nog geld gaan kos.

      Na ’n ruk hou sy op skryf. Die lys is nie baie lank nie. Sy sal nog heelwat navorsing moet doen, miskien selfs ’n kursus in kleinsakebestuur moet oorweeg.

      Sy sit vir ’n lang ruk voor die kaggel en toe al die hout uitgebrand is, besluit sy om te bad voordat sy gaan slaap. Sy stap stadig met die gang af na die trap en kyk na die klompie skilderye en swart-en-wit foto’s, geraam in donker hout, teen die muur. Die familie Bredenkamp word uitgestal; op een foto is al vyf die boeties en drie sussies saam, ’n spannetjie orrel-pypies met krulhare.

      Onder die foto’s hang ’n paar Impressioniste-afdrukke waaroor Christine baie erg is: romantiese skilderye van meisies in lang rokke op swaaie, musiekmakers, kuierendes.

      Sy skakel die kombuis- en gangligte af en stap met die houttrap op na die boonste verdieping. Die hout van die trapreling voel soos satyn onder haar handpalm en sy ruik houtpolitoer.

      Sy het vir Christine gevra hoe oud die huis is. “Die eienaar het planne hier gelos. Dis in 1938 opgetrek, ek kan nie dink dat hulle veel later sou begin bou het nie. So, early forties.” ’n Huis met ’n geskiedenis, dus. En ’n siel, glimlag sy toe sy aan Christine se vertellings dink. Sy is regtig gaande oor dié vriendelike ou plek.

      Die kamers op die boonste verdieping is almal ruim. Elke dubbelkamer het ’n eie badkamer en ’n komvenster. Die drie kamers aan die linkerkant kyk noord, na die rivier se kant toe. Die twee enkelkamers aan die regterkant kyk suid, na die berg, wat nou onsigbaar is in die donker.

      Lexi gaan draai solank die badkamerkrane oop en gooi ’n groot blerts badskuim in. Hierdie ou baddens op pootjies hou baie water en sy gaan vanaand ’n lang bad neem. Op die ingewing van die oomblik gaan haal sy ’n vanieljegegeurde kers in haar kamer en steek dit in die badkamer aan.

      Sy lê maar ’n klein rukkie en ontspan toe haar selfoon ’n SMS aankondig. Dis van Michelle. Dis laat, jammer! Kom nou net by die huis. Daar is BA joppie by bank. Stuur solank jou CV.

      Nie hier nie, antwoord Lexi en sak terug in die diep bad. Haar CV ís hier, op haar skootrekenaar, wat onder in die kombuis staan.

      4

      Rivierstraat is breed en die hoekerwe baie groot, met die huise wat in een hoek staan en die res van die erwe beplant met vrugtebome. Lexi is op pad winkel toe, op soek na vars melk vir haar oggendkoffie, en loop na die huise en kyk.

      Net voor die tweede dwarsstraat staan die ligblou tweeverdiepinggebou, met sy stoep reg rondom en ’n donkerblou uithangbord by die voordeur: Die Ateljee. Sy stap nader; sy was laas nie aan hierdie kant van die straat nie en wil nou gaan loer.

      Die uithangbord adverteer: Musiek op naweeksaande. Daaronder staan: Tradisionele Boerekos. Die plek is doodstil, asof dit herstel ná gisteraand se Valiant Swart-vertoning.

      Lexi staan nog die uithangbord en bekyk toe ’n skraal jong man by die voordeur uitkom. Hy het kortgeskeerde hare en dra ’n wit gehekelde tjalie om sy skouers.

      “Haai daar! Kom jy in, of gaan jy hier buite bly staan? Dis koud.” Hy stap nader. “Ek is Pierrie. Eintlik Pierre, maar almal sê Pierrie. Ek het jou gister sien verbyloop. Bly jy hier of is jy ’n toeris?”

      Hy bry swaar, die Pierrie klink soos Peghie.

      Lexi dwing haar blik weg van die verspotte wit tjalie. “Ek is Lexi. Ek bly hier bo in my