Sabina's. Nadia de Wet

neem haar hand in syne. “Liam Steenkamp. Ons het ’n paar maande gelede hier ontmoet, maar nie formeel nie.”

      Sy stem is werklik spesiaal – dit het haar die vorige keer al getref. Heserig maar sterk.

      “Lexi Hugo, hallo.”

      Van naby kan sy sien dat sy hare nie so blond is nie. Dit lyk eerder soos ’n Top Deck – lig bo en donkerder na onder.

      Hy kyk vir ’n oomblik af na die stringetjie houtkrale om Lexi se pols. “Ek het gisteraand gesien hier is iemand; Christine het gevra ek moet ’n ogie hou. Welkom op Simonsrivier.” Sy stem klink soos ’n liefkosing.

      “Dankie.”

      Hy lig haar pols op. “Is jy ’n Boeddhis?”

      “Nee, dis borry weeds … e … worry beads, dis maar al.” Sy is verleë; sy wonder of hy die hoendervelknoppies op haar voorarm raaksien.

      Sy haal diep asem en trek haar hand terug. “Ek speel daarmee omdat ek nie wil rook nie.” Mooi! ’n Foutlose volsin.

      “Baie beter as rook. Christine het gesê jy gaan vir ’n rukkie hier kom bly.”

      “Ja, so ’n paar weke.”

      “Sy’t gesê jy gaan bietjie kom rus. Jou kop skoonmaak.”

      ’n Warm gloed kruip teen Lexi se nek op. Wat het Christine nog vir hom gesê?

      “Sy het gesê dat jy probleme het met eks-vennote van jou.”

      “Sy het baie gepraat, nè?” Haar stem klink killer as wat sy bedoel het.

      Die kuiltjie duik in Liam se wang toe hy glimlag, maar sy voel steeds ietwat vererg. Hoekom voel dit vir haar of hy ’n bietjie met haar spot?

      “Nee wat, nie te veel nie,” sê hy. “Net oor die besigheid en die moontlikheid van ’n gastehuis.”

      Die stilte wat tussen hulle kom lê, is nie gemaklik nie. Lexi kyk af na sy handgebreide trui. Vir ’n mal oomblik voel dit asof sy haar vinger oor die dik kabel kan trek. Dan wonder sy skielik wie so lief vir hom is dat sy vir hom ’n trui gebrei het. Die gedagte vang haar onkant en sy dwing haar blik terug na sy gesig, na die fluweelbruin oë en die mooi wangbene.

      “Jy moenie dat dit jou onderkry nie,” verbreek hy die stilte. “Saketransaksies wat skeefloop, kan ’n mens se hele lewe versuur as jy nie oppas nie.”

      “Nee wat … ek bedoel, ja, ek sal sorg dat dit my nie onderkry nie.” Sy maak haar rug ’n bietjie stywer. “Ek kan enigiets wat in my rigting kom, hanteer.”

      Liam glimlag weer. “Jy lyk nie vir my na ’n hardvogtige sakevrou nie.”

      “Nee, ek is nie hardvogtig nie. Maar ek is ook nie ’n deurmatjie nie.”

      Sy wonder hoe Kurt oor dié stelling sou voel. Hy sou seker “Lexi, Lexi,” sê, sy kop skud en haar verder vertrap.

      Liam kyk by haar verby na die berg agter die dorp. Toe hy terugkyk, is sy oë ernstig. “Ek is seker jy kan jou man staan. Al wat ek sê, is dat jy moet oppas. Jy wil nie bitter raak nie, en hierdie tipe ding het ’n manier om die joy uit die lewe te haal.”

      Dit klink asof hy weet waarvan hy praat, dink sy. Miskien is hy ’n prokureur. Maar sy beeld is beslis nie dié van ’n pakdraende professionele man nie.

      “Ek moet gaan. Ek moet nege-uur by Die Ateljee wees.” Hy bly staan.

      Die Ateljee het nou ook ’n musiekplek, het Christine laas vertel.

      “Wanneer gebeur daar weer iets interessants?” vra sy.

      “Vanaand,” sê hy. “Valiant Swart speel vanaand. Ons is vol bespreek, maar as jy wil kom luister, sal ek vir jou ’n plekkie maak.”

      Lexi druk haar hare agter haar ore in. “Ek kan nie, dankie. Ek het goed om te doen.”

      Dis nie die waarheid nie en sy vermoed dat hy dit weet, maar sy is nie lus om op haar eie daar te gaan sit nie. Toe sy twee jaar gelede in Ierland was, het sy nie gehuiwer om vrou-alleen by die pubs in te gaan nie, maar daar is dit anders. Mans oorval jou nie voortdurend nie, die mense is vriendelik en dis dit. Sy en Michelle het agterna bespiegel oor wat die ergste is: mans wat jou in ’n pub oorval, of mans wat jou in ’n pub ignoreer.

      “Kom maak een of ander tyd ’n draai, jy sal daarvan hou.” Hy gee ’n laaste glimlag. “Sien jou.”

      Lexi kyk hom soos die vorige keer agterna. Sy hare blink in die son. Dan druk sy haar regterhand oor die tuinslang se kop om die waterstraal fyner te laat sproei en kyk af na die blombedding. Maar die mooi wegstap in die Levi-jeans bly in haar kop.

      Na ’n middagete van brosbeskuitjies en kaas besluit Lexi om deur die dorp te gaan stap. Sy gaan nie na die rivier se kant toe nie, maar swaai regs toe sy by die hekkie uitgaan en stap oor Vierde Straat, kerk se kant toe. Anderkant die kerk draai sy links en stap ’n blok verder.

      In dié kort tydjie het sy al vier van Jeanne Melck Eiendomme se groen Te koop-borde gesien. Dis ’n definitiewe teken dat die dorp ’n herlewing beleef of dit binnekort gaan beleef. Een van die dae is die eiendomspryse so hoog dat gewone mense dit nie meer kan bekostig nie.

      Twee blokke verder draai sy regs en kom terug na Rivierstraat. Omtrent vyf huise van Christine se huis af sien sy ’n groot wit nota teen die venster van ’n huisie opgeplak: This house is not for sale. Never! Die handskrif is onreëlmatig en lyk soos ’n ou mens s’n.

      Lexi glimlag. Jeanne Melck se agente het die eienaar seker mal gemaak. Sy kyk weer na die huisie en kan amper nie glo dat dit gesog kon wees nie. Dis een van daardie plekke wat geadverteer word as Het ’n bietjie liefdevolle aandag nodig. As jy ’n slim leser is, weet jy die plek sal omtrent afgebreek en oorgebou moet word voordat dit leefbaar is. Die huisie voor haar lyk soos ’n heks uit ’n sprokie se blyplek: klein en donker, dakteëls wat loshang, rankplante wat alles toegroei, ’n vervalle tuin en ’n draadheining wat skeef hang.

      Toe Lexi die gordyn van die voorste venster sien beweeg, wil sy vinnig aanstap, maar die voordeur vlieg oop en twee eendjies kom uitgewaggel, gevolg deur ’n reusagtige tante, ook waggelend. Sy het styfgekrulde grys hare en dra iets wat soos ’n enorme eenstuk-babapakkie lyk. Dis bruin en het haasgesiggies op die sakke, en aan haar voete pryk skaapvelpantoffels.

      “Middag,” groet sy toe sy Lexi sien staar. “Sjoe, sjoe,” sê sy vir die eende, wat waggelend om die hoek van die huis verdwyn. “Dis Hansie en Grietjie.”

      Hoe gepas, dink Lexi geamuseerd en groet: “Ek is Lexi Hugo.”

      Die vrou kom nader en steek ’n pofferige hand uit. “Tannie Schaap.”

      “Hallo, mevrou,” antwoord Lexi en skud haar hand. Dis groot en grof.

      “Dis ‘juffrou’,” sê sy sonder emosie. “Maar almal sê sommer tannie Schaap.”

      “Hallo, tannie,” sê Lexi. Die woord lê vreemd op haar tong, sy kan nie onthou wanneer laas sy iemand tannie genoem het nie.

      “Waar bly jy?” vra tannie Schaap kortaf. Dit lyk asof sy nie haar onderste stel tande in het nie en haar ken krul boontoe wanneer sy praat.

      “Net hier bo, in die volgende blok. By Christine Giannini.”

      Sy gluur Lexi aan. “Ek hoop nie julle hou katte aan nie.”

      “Nee, nog nie. Miskien –”

      “Ek háát katte,” val sy Lexi in die rede. “Die spul hier oorkant het drie van die gediertes en hulle los vir Hansie en Grietjie net nie uit nie. Ek moet hulle heeltyd jaag. Ek kan nie vir Hansie en Grietjie in die huis los nie, hulle mis oral en ek kan nie aldag agter hulle skoonmaak nie.”

      Lexi ril by die gedagte aan die binnekant van die donker huisie voor haar. Sy weet regtig nie wat om te sê nie. Miskien moet sy liewer verkas.

      “Verskoon my, tannie, ek moet aanstaltes