Ontmoet my in Patong. Madeleine Malherbe

Sussie daar was. En natuurlik wonderlik, ’n bestiering, dat sy dit oorleef het.”

      “Ek sal nooit vergeet toe ek die oggend wakker word en hulle op die nuus berig oor die tsoenami nie,” sê haar ma. “Eers het ons nie ’n idee gehad van presies hoe erg dit was en waar in die wêreld dit orals getref het nie. Ek kon nie eintlik dink dis daar waar jy so lekker gaan vakansie hou het nie. Maar toe kom jou oproep wat vertel jy was in die middel daarvan. Toe skrik ek vir die eerste keer so groot dat ek aan die bewe gaan. Om te dink jy was amper in daardie magtige waters.”

      Haar ma pink sowaar weer ’n traan weg en klad dit sommer met haar papierservet droog. Om tot verhaal te kom, begin krap sy die borde skoon en pak hulle in die mandjie.

      Ek kan my voorstel dat dit vir ’n ma verskriklike nuus was, dink Laura terwyl sy afgetrokke help opruim. Haar pa begin die rooster skoonmaak en Anton kom nader om die mandjie by haar ma te neem.

      Met haar ouers se goedkeuring dat sy weer eens vir Kersfees weg sal wees, voel Laura sommer baie meer positief oor die voorgenome vakansie. Sy ontspan oor haar besluit en begin die vooruitsig geniet.

      “Ek vertrek op 24 Desember na Phuket en sal op Kersdag daar aankom, betyds vir die herdenkings wat op 26 Desember plaasvind,” vertel sy een aand kort daarna vir Dries. “Ek wil baie graag sien hoe die wêreld nou daar lyk. As ek aan die plek dink, sien ek net opdrifsels en verwoesting in my kop.”

      Sy sien die verbasing op sy gesig. Hy het dus haar woorde van nou die dag nie vir ’n oomblik ernstig opgeneem nie, besef sy. Maar sy druk deur, verbete om haar nie nou meer te laat ompraat om te bly nie.

      “Die vliegkaartjie is bespreek en betaal,” gaan sy voort. “Ek kom op Kersdag net voor middagete in Patong aan, en die hotel het glo daardie aand ’n wonderlike Kersete vir hulle gaste.”

      Sy sien ’n dun trek van ontevredenheid om sy mond. “My ma sal baie ontevrede wees. Sy het gedink ons kom óf vir Oukersaand óf vir Kersdag na haar toe. Selfs vir albei as jy sou kon bly.”

      “Sy sal dan in elk geval baie bly wees as jy kom, want met my uit die land is jy sommer daar vir al twee dae,” troos Laura. “My ouers gaan na Louis Trichardt na my ouma toe. Sy ly mos aan Alzheimers, maar hulle sê haar fisieke toestand het ook nou nogal versleg. Dis dalk haar laaste Kersfees. Hulle sal op die familieplaas gaan oorbly en my broer sal lekker kan perdry. My ouers sal met Ouma besig wees en Ouma sal nie eens weet ek is nie daar nie. Ek is natuurlik spyt om weer weg te wees oor Kersfees, maar ek kan hierdie geleentheid om te sien hoe dinge in Thailand vorder ná die ramp nie laat verbygaan nie.”

      “Dat jy nou Patong toe wil teruggaan, gaan my verstand te bowe. Hoekom dan nie maar na Phi Phi of een van die ander pragtige kleiner eilande nie? Patong is ’n lawaaierige moffieplek. Maar maak nes jy wil.”

      Die eeue oue laaste woord van verwyt en veroordeling, dink Laura, maar sy sê niks.

      Hy storm uit, duidelik ontsteld dat sy met haar planne wil voortgaan. Sy voel terneergedruk oor sy duidelike afkeer. Hy verstaan nie waarom dit vir haar gaan nie. Hy probeer haar ook nie verstaan nie.

      Maar dit maak haar terselfdertyd net meer vasbeslote om haar planne deur te voer. En dit moet juis na Patong op Phuket wees wat sy gaan en nie na een van die ander eilande nie. Dit moet wees na waar die hele ding met haar gebeur het. Presies daar waar sy gestaan het: voor en na die tsoenami.

      Geen ander plek dra daardie selfde betekenis en atmosfeer nie. Geen ander plek kan ’n jaar na die tyd soveel angs en soveel verligting weerspieël nie. Dis van die grootste belang om op presies dieselfde plek die gebeure te gedenk; Dries se ander eilande kan later bekyk word. Maar sy moet op 26 Desember in Patong wees. Dis die een ding waaroor daar by haar geen twyfel bestaan nie.

      Sy wens die kwessie van haar verlof kan ook nou uitgesorteer word. Sy wil graag sekerheid hê noudat die vlugte bespreek is.

      Sy handig die volgende dag ’n verlofvorm by suster Dunster in waarop sy die datums neergepen het: 23 Desember tot 10 Januarie. Dit kom haar toe, dink sy vasberade. Sy sal met niks minder tevrede wees nie. Sy gaan nie weer mondelings vra en wag vir ’n antwoord nie. Sy verwag ’n geskrewe antwoord, swart op wit: verlof toegestaan of verlof geweier.

      Alles is nou weer meer gekompliseer as voorheen. Haar verhouding met Dries het dramaties verswak; sy wag om van haar verlof te hoor; sy moet ’n besluit neem oor verdere ontmoetings met Wynand; sy moet miskien harder probeer om suster Dunster aan haar kant te kry ter wille van vrede by die werk.

      Al waarvan sy nou seker is, is dat sy reikhalsend uitsien na die lang vlug na Phuket, die alleenwees met haar eie gedagtes op die vliegtuig en die weersiens van die enigmatiese Francis, die man met die eens gebroke liggaam wat glo intussen darem herstel het van sy veelvuldige beserings.

      Daar was een keer ’n foto van hom aangeheg aan ’n e-pos aan haar. Met sy pet diep oor sy oë kon sy nie juis sy gesig sien en of hy littekens oorgehou het nie. Maar hy het tussen ander mense gestaan en al was daar ’n kruk in elke hand, was hy darem op die been.

      Sy wil saam met hom gaan staan op ’n plek waar ’n sekonde die verskil gemaak het tussen lewe en dood – nie net vir haar nie, maar ook vir hom. Sy wil gaan dankie sê vir gespaarde lewens, sy wil gaan besin oor ’n meer sinvolle toekoms.

      Sy het gedink ’n vaste besluit sal haar rustiger maak, en dit ís in ’n mate die geval. Maar sy bly wonder of haar verlof toegestaan sal word, en of Dries haar darem sal vergewe vir haar besluit om oor Kersfees so ver weg te gaan. Sal hy geduldig vir haar wag? Of sal hy voor die tyd ’n ultimatum aan haar stel in verband met hulle verhouding? ’n Alles-of-niks-eis?

      Asof sy heeltemal aspris vir Dries wil tart, gaan eet sy die volgende Woensdag weer saam met Wynand. Hulle gesels gemaklik, meestal oor die hospitaal en wat elke dag daar gebeur.

      Sy gaan ’n raps vroeër huis toe en is tuis net voordat Dries ná sy skaakwedstryde gou kom koffie drink. Sy vertel hom nie dat sy uit was nie. Sy bly net koel en ingedagte, sodat hy in elk geval nie lank bly nie.

      Sy kan sien hy is steeds vir haar kwaad, want hy verwys glad nie na die vakansie of hulle verhouding nie. Hy vertel net van die navorsing wat hy intussen gedoen het en dat hy besonder goed vorder met die volgende hoofstuk van sy boek, wat handel oor die arbeidsituasie in Suid-Afrika.

      Sy hou haar geïnteresseerd, maar vind dat haar gedagtes heeltyd dwaal. Sy probeer hom nie keer toe hy wil vertrek nie. Sy staan ongevoelig in sy arms toe hy haar nag soen. En sy voel heeltyd soos ’n groot, vet, oneerlike, agterbakse luis.

      Daar is die volgende dag ’n koevert met ’n kort briefie op haar lessenaar. Sien jy kans, vra Wynand in die briefie, om voor ’n paneel te verskyn en julle vloer se klagtes oor suster Dunster aan die raad van die hospitaal voor te lê? Op hierdie stadium sal suster Dunster self nie teenwoordig wees nie, maar ons wil net ’n paar getuies hê wat van haar afbrekende gedrag kan kom getuig.

      Die briefie is op die hospitaal se briefhoof, en toe eers sal sy onderaan in die direksielys sien dat Wynand een van die direkteure van die hospitaal is. Hy het dus al die tyd bybedoelings gehad toe hy haar vir ete genooi het. En nou moet sy die onaangename taak verrig om as klikbek voor die raad te gaan optree.

      “Dit sal die dag wees,” tier sy toe sy hom weer in die hospitaalgang sien. “Netnou moet ek nog in haar teenwoordigheid ook verskyn! En boonop het ek geen aantoonbare klagte nie. Iemand se onaangename, suur karakter is nie in woorde te beskryf nie. En kleinlike klagtes oor haar gedrag kan ek tog nie aanhaal nie.”

      “Ons wil net dinge beter maak,” pleit Wynand. “Ons wil haar skuif na ’n matronepos, maar ons het addisionele motivering nodig. Sy sal nie eens noodwendig weet hoekom ons haar skuif of dat jy betrokke was nie. Die saak sal nie op jou boemerang nie.”

      “Makliker gesê as gedaan,” kap sy terug. “Ek dink nie ek is bereid om dit te doen nie. Maar moet in hemelsnaam nie dat dit my in jou slegte boekies ook laat kom nie. Dis erg genoeg as een baas ’n mes vir my inhet.”

      Sy is die res van die dag in ’n donker bui. Die lewe het te veel kronkels waarvan sy nie geweet het en waarvoor sy nie kans sien nie. Sy vermoed