Ontmoet my in Patong. Madeleine Malherbe

en later vóór etes en vóór teetyd en as ek gestres voel, en as ek vrolik voel en as ek sleg voel. Toe word dit ’n kettingrokery.”

      “Sjoe! Dis verskriklik. Gewoonlik is kettingrokers ou omies met geel hande wie se asem en klere stink. Of ou tannies met rasperstemme en rou hoesies. En hulle ruik na pepermente soos hulle die reuk probeer wegsteek. Hoe gaan dit met die onttrekkingsimptome?” vra hy simpatiek.

      “Ag, aaklig! Ek voel duisend keer op ’n dag in my sakke vir die pakkie sigarette. En ek voel by tye nogal naarderig.”

      “Baie lemoensap drink, onthou dit,” beveel hy. “En vasbyt. Dit sal nou net beter gaan! Twee weke se uithou: jy’s lankal oor die hond se stert.”

      “Ek hoop so. Ek het vas besluit om nie weer te begin nie.”

      “Mooi so! Dis die belangrikste. Van lemoensap gepraat: wat drink jy vanaand? Ek sal moet hou by alkoholvry, ek het nog ’n rondte om te doen later vanaand, maar ek kry vir jou ’n glas wyn, of ’n skemerdrankie. Wat sal dit wees?”

      Dus is hy gelukkig nie van plan om ’n bottel te bestel en haar te veel te laat drink om haar onverantwoordelik te laat praat nie, besef sy.

      “Ek sal ’n glasie droë witwyn drink,” vra sy. “En ’n glas water, asseblief. Ek hou nie van lemoensap saam met kos nie, anders het ek nou dadelik jou raad begin volg.”

      Sy glimlag vertroulik vir hom. Sy kry ’n groot, warm glimlag terug. Hy hou ’n oomblik haar blik gevange, totdat sy wegkyk en haar servet oopvou.

      “Ek bewonder jou dat jy opgehou rook het,” prys hy haar. “Wat het jou gemaak ophou?”

      “Stink asem, ’n kêrel wat dit verpes het, my longe – alles was net gereed vir ophou. En toe ek die besluit geneem het, was ek oortuig daarvan dat ek dit moes doen. Wilskrag is blykbaar die enigste manier.”

      “Dis waar! Kry eers jou kop reg en die res kom vanself. Dis dieselfde met oorgewig en ander slegte gewoontes.”

      “Wel, só maklik was dit nou nie, maar ek het nog nie een maal toegegee nie.”

      “O, maar dan is jou kop deur. En so van koppe gepraat: ek haal my hoed vir jou af.”

      Hy haal kamtig ’n hoed af en swaai sy arm galant, sodat sy moet lag. Sy voel hoe sy ontspan en hoe die ergernisse van die dag uit haar vloei. Dié man het ’n lekker loslitaanslag wat haar laat vergeet van die dinge wat haar pla.

      “Heerlik,” teug sy aan haar koue wyn. “Gelukkig is die wyn én die glas yskoud.”

      “Ek wens ek kon saam met jou wyn drink,” erken hy. “Maar selfs een glasie is taboe, want by my gaan dit baie gou kop toe, al is ek so groot. Veral op ’n nugter maag. Ek weet nie wanneer ek laas geëet het nie.”

      “Nou sal ek weer vir jóú moet preek: ’n mens moet gereeld eet,” sê sy en wys vermanend met haar voorvinger. “Kleiner maaltye, en meer gereeld, eerder as een groot ooreet nadat jy verskriklik honger geword het.”

      “Ja, suster Els! Jy is natuurlik honderd persent reg. Maar ek was heelmiddag in die teater, en as ’n mens eers geskrop het, is daar nie eintlik tyd vir eet nie.”

      Hy leun moeg terug en laat sy blik oor haar gaan, sodat sy effens selfbewus voel. Sy het net vinnig ’n kam deur haar kort swart hare getrek en haar lipstif opgeknap. Sy weet sy lyk gewoonlik goed al het sy so min moeite gedoen. Trudi, haar haarkapper, kán sny: haar hare val mooi in lae en het bitter min ekstra versorging nodig. Dis maklik, so kort. “Pikant,” het Trudi dit genoem. “Franse chic.”

      “Jy lyk mooi maar moeg,” is dit asof Wynand haar gedagtes lees. “Wat gebeur in jou lewe? Het jy naweekplanne, vakansieplanne, langtermynplanne, korttermynplanne?”

      “Wag, hokaai,” lag sy. “ ’n Ietsie van alles: hierdie naweek na my ma-hulle in Vanderbijlpark. Desembervakansie op Phuket, dalk ’n werkverandering.”

      “Dis ’n geweldige spul planne. Jy’s ’n besige vrou. Vertel nog.” Hy leun vorentoe en kyk haar in die oë. “Dit lyk my jy weet wat jy in die lewe wil hê.”

      “Nee, dis juis oor ek nié weet wat ek wil hê nie dat ek so baie planne het.”

      Voor sy haar kom kry, vertel sy vir hom die agtergrond van die skielike vakansie op Phuket. “Ek was daar. Ek het die verwoesting gesien. Ek móét gaan kyk of die plek en die mense reggekom het.”

      “Wat ’n storie!” roep hy verbaas uit. “Om te dink jy was daar met die tsoenami. Dit was een van die grootste natuurrampe in die geskiedenis van die mensdom en as jy dit meegemaak het, moet jy dit sekerlik dikwels herleef. Daar is min Suid-Afrikaners wat eendag vir hulle kinders sal kan vertel dat hulle daardie gebeure beleef het. Maar ek dink dis so reg dat jy weer gaan; om nou weer die gebied te besoek, is belangrik. Dis seker eintlik nódig om daardie hoofstuk af te sluit, sou ek dink.”

      “Dis hoe ek ook voel,” erken sy, dankbaar dat hy verstaan. “Ek was laas jaar voor die tsoenami in Bangkok. Ons het die stad bekyk en mooi klere gekoop, maar ons het toe nog nie die eilandvakansie, die tweede deel van ons vakansie soos ons dit beplan het, beleef nie: die eilande, die strande, die palmbome. Net toe ons by daardie deel van die vakansie gekom het, is alles vernietig.”

      “Soveel meer rede om terug te gaan.”

      “Ja, dis waar, nè? Was jy al daar, iewers in Thailand?” vra sy uit.

      “Nee, nog nie. Daar is soveel plekke op aarde wat ek nog graag wil sien. Ek het nog net in Europa gereis.”

      “Dis waar almal mos maar begin,” knik sy en bekyk hom ongemerk goed. Hy is nie juis ’n besondere mooi ou nie: bietjie groot en grof, maar ’n toonbeeld van blakende gesondheid. Hy kyk haar met forsende donker oë aan, sodat sy amper verleë voel oor al die aandag. Verder is hy mooi bruin gebrand, gespierd en selfs fiks, lyk dit vir haar.

      “Wat doen jy wat jou so mooi bruin en fiks maak?” verneem sy. “Dis nou jou beurt om my van al jou planne te vertel – wat was dit nou weer? Korttermyn en langtermyn,” terg sy.

      “Korttermyn: ’n potjie gholf eenmaal ’n week op ’n Saterdag,” begin hy. “En langtermyn: eendag die beste sjirurg in Pretoria.”

      “O, ek dink dis wonderlik,” knik sy. “ ’n Mens moet gróót dink. En jy sal definitief daardie toppunt bereik.” Sy hoor mos die mediese mense praat met lof oor hom in die hospitaal, en die pasiënte swymel oor hom. “Party van daardie tannies in my saal sal weer en weer wil laat opereer net om jou dienste te kry.”

      Hy gooi sy kop agteroor en lag vir haar.

      “En dis hoe almal in die saal weer oor jou as verpleegster voel,” vlei hy haar.

      “Ek kan dit nie glo nie.” Sy skud haar kop. “Dis nie wat óns hoor nie.”

      Die biefstuk wat sy bestel het en Wynand se vis word voor hulle neergesit.

      “Gewoonlik eet ek ook steak,” sê hy en kyk verlangend na haar bord.

      “Hierdie plek maak die lekkerste kos in Pretoria. Smaaklike ete,” lig sy haar glas in sy rigting en begin haar slaai eet.

      Wynand verorber letterlik sy bord kos. Hy het mos gesê dat hy besonder honger is.

      “Hoe gaan dit by julle in die sjirurgiese saal?” kom hy later by die rede vir sy uitnodiging. “Is julle nie verskriklik moeg vir Dunster se gedoentes nie?”

      “Wat kan ons doen?” sug Laura. “Dis nie asof ons ’n geldige klagte teen haar het nie. Sy is net nie konsekwent met haar kritiek nie, en sy is onaangenaam. Niks wat mens kan aanmeld nie. ’n Onaangename, kritiese geaardheid is iets wat die res van die saal maar moet aanvaar. As dit geregverdig was, sou dit goed wees; ’n mens moet ’n skoon saal en kiemvrye werkmetodes hê. Maar sy is darem te erg. Dit krap die atmosfeer om, dit maak dat mense agteraf brom. Maar sy tree nie oneties op nie. Almal trap in hulle spoor. Dis basies onskadelik.”

      “Nee, ek dink nie so nie. Sy dryf ons