Ontmoet my in Patong. Madeleine Malherbe

sy my nie laat gaan nie, bedank ek vir middel-Desember, dink sy vasberade. Verpleegsters kry altyd weer werk.

      En wat die koste betref: Francis het al die onkoste op hom geneem. Dis wat “ek nooi jou” tog impliseer. Al weer die Engelse pond wat so ver kom in die wêreld. In randwaarde sou die bedrag seker aansienlik wees, veral hierdie tyd van die jaar. Maar vir die Britte en die Europeërs met hulle ponde en euro’s is vakansies oorsee sommer niks.

      Laas jaar se lekker koel vakansieklere sal reg wees vir hierdie jaar ook, besluit sy. Sy sal net ’n bietjie sakgeld nodig hê. En ietsie waarmee sy vir die familie aandenkings kan koop. Laas jaar het sy ook kleinighede saamgebring. Maar haar grootste geskenk aan haar familie was dat sy hulle daardie swart Sondagoggend op ’n geleende selfoon kon bel en sê: “Ek was in die tsoenami maar ek leef, God sy gedank.”

      Laura verpleeg outomaties soos die dag vorder. Haar kop is ver weg. Eers in Thailand met sy wonderlike vreemde Oosterse mense, kos en lewenswyse, en dan op die eiland Phuket, waarvan haar eerste indrukke pragtige strande, wuiwende palmbome en lowerryke plantegroei was. Daardie prentjiemooi beeld wat skielik uitgevee is en voor haar oë verander het in ’n verwoeste landskap van opdrifsels, wrakke en bouvalle, histeriese mense en chaos.

      Sy gril weer by die gedagte hoe amper sy daardie dag verdrink het. Hoe dit net ’n enkele oomblik was tussen dood en lewe.

      Maar sy ban hierdie gedagte uit haar kop. Dis die hier en nou wat werklik saak maak. Sy moet leef om ’n verskil te maak in die lewens van mense wat haar pad kruis. Sy is ’n tweede kans gegun en moet die heel beste daarvan maak.

      Dié wete hou haar dan ook ekstra geduldig met die moeilike Dunster. Sy laat die beheersuster in en uit haar gesigsveld skuif sonder om te veel notisie te neem van haar buie en uitbarstings. Iets is met die arme vrou verkeerd, dink sy, omstandighede of fisieke probleme, voete wat pyn of ’n hart wat seer is. Anders sou sy dit nie so op die wêreld en sy maat uitgehaal het nie.

      Wynand Loubser kom op sy rondtes na al sy pasiënte, die ewig teenwoordige Dunster aan sy sy. Laura maak haar uit die voete en gaan drink gou ’n koppie tee.

      Tot haar verbasing kom soek Wynand haar in die teekamer. “Kan ek ook ’n koppie kry?” pleit hy.

      Sy skink vir hom ’n koppie en kyk hom rustig aan terwyl hy melk ingooi. “Die tee is al ’n bietjie afgekoel. Ek kan ’n nuwe pot maak,” bied sy aan.

      “Dis maar hoe ek dit die meeste van die tyd drink,” wys hy haar aanbod van die hand. “Lekker warm koppies tee is my nie beskore binne hierdie hospitaal se mure nie. Daar is altyd ’n pasiënt of ’n operasie of ’n krisis wat mens wegroep.”

      Sy glimlag instemmend en teug aan die sterk tee. “Wat van kookwater?” bied hy op sy beurt aan. “Joune lyk ook maar na gif.”

      “Nee wat, dankie, ek hou daarvan sterk en bitter, met net die kleinste bietjie melk.”

      Die gedeelde oomblikke in die teekamer duur nie lank nie. Suster Dunster kom hom soek.

      “O, hier is jy, dokter Loubser,” beskuldig sy. “Daar is nog ’n pasiënt in kamer 20 wat jy moet sien.”

      “Ek weet, suster,” sê hy kalm. “Kom drink saam ’n koppie tee.”

      Maar Dunster wip haar gemaak besig en verdwyn gangaf.

      “Het jy toe lekker geslaap gisteraand?” verander hy die onderwerp.

      “Soos ’n klip, dankie. Vir ’n verandering.”

      “Wat ’n glasie wyn op sy tyd tog nie kan doen nie,” terg hy.

      “Dit was ’n lekker ete, baie dankie.”

      “En baie lekker geselskap,” flikflooi hy.

      “Baie lekker vir my ook,” stem sy saam. “Maar jy weet ek het eintlik ’n spesiale vriend?”

      Toe sy dit gesê het, is sy meteens spyt dat sy die niksvermoedende Wynand na dese nooit weer sal kan ontmoet nie.

      “Waar was hy dan gisteraand?” vra hy ’n bietjie aanvallend.

      “Ek het vir hom gesê ek het ’n vergadering terwyl hy skaak speel,” erken sy skaam. “Dit was seker nie heeltemal eerlik nie. Die vergaderinggedeelte van die aand was amper niks.”

      “En nou voel jy skuldig? Sê my, sal jy van nou af vir altyd net sy geselskap wil hê?” verneem hy en kyk haar deurdringend aan. “Sal jy van nou af nooit weer met my wil vergadering hou nie – of uit en uit saam met my wil kuier nie?”

      “Hy dink ek en hy is in ’n eksklusiewe verhouding.”

      “Maar jy voel vasgevang?”

      Sy bly hom ’n antwoord skuldig. “Ek moet nou gaan.”

      “Sien jou volgende week, dieselfde tyd, selfde plek?”

      “Ons sal sien,” ontwyk sy hom.

      Hy het dadelik gesnap dat die skaakspelery gereeld plaasvind, lei sy af. Maar sy is tog onrustig. ’n Man wat bereid is om agteraf uitnodigings te maak – nadat sy gesê het sy het ’n kêrel – is óf uiters onsensitief en arrogant, óf ’n vegter wat nie nee vir ’n antwoord sal neem nie. En as sy ja sê vir nog ’n aand, is sy blatant besig om Dries te verkul.

      Die aand gaan sy saam met Dries na ’n musiekkonsert, maar sit lang gape agter haar hand en gaap. Die sopraan sing onbekende, baie ingewikkelde kunsliedere met ’n stem wat vir Laura te skerp klink op die hoë note. Sy weet nie genoeg van musiek af om te weet of dit goed of swak is nie, maar dit val nie lekker op haar ore nie.

      Terug by die woonstel maak sy vir haar en Dries koffie en hulle gaan sit in die sitkamer. Zelda het in haar kamer in verdwyn om te studeer en sal nie weer verskyn nie.

      Dries trek Laura nader en begin haar hartstogtelik soen. As daar een ding is wat hy kán doen, is dit soen. Gewoonlik smelt sy in sy arms en voel skoon weggevoer, maar vanaand voel sy ongemaklik. Sy het intussen al weer begin wonder of sy tog met die man wil trou, of sy regtig vir hom lief is, en of sy hom net as ’n goeie vriend wil hê.

      “Mans wil nie net goeie vriende wees nie, en hulle wil nie net ’n klein bietjie vry nie,” het Anneleen haar nog vanoggend by die werk vermaan. “Hulle wil alles of niks hê. Jy sal moet kies en hom moet afsê as jy nie wil verloof raak en trou nie. Of jy sal vir hom ’n datum moet gee wanneer jy verloof sal raak.”

      “Dit lyk my so,” het Laura erken, ongemaklik met die feit dat Dries dalk heeltemal uit haar lewe sal verdwyn. Eers Braam, nou Dries, ek gaan deur die manne, dink sy moeg.

      Maar alleen wil sy ook nie wees nie. ’n Mens het ’n man aan jou sy nodig vir uitgaan. Dis nie altyd lekker tussen ’n klomp vroue nie.

      “Ek is flou,” sê sy dus ná ’n rukkie vir Dries. “Ek het ’n verskriklike woeste dag gehad. Miskien moet ek maar gaan inkruip.”

      “Kan ek by jou kom inkruip?” flikflooi hy.

      “Nie vanaand nie,” keer sy.

      Sy sou graag in sy arms wou lê en sy nabyheid wou voel. Maar sy durf hom nie meer aanleiding gee noudat hy van trou gepraat het en sy weet dat sy nie so ernstig oor hom voel nie. Sy het dit geniet om hom bloot as vriend te hê, maar het nie die hart om ’n slag die waarheid te praat noudat hy meer as vriendskap eis nie. Nie vanaand nie, nooit nie. Sy moet maar hoop dat sy binnekort die moed sal kry om vir hom te sê dat hulle nie méér as goeie vriende kan wees nie.

      Hy gaan teësinnig huis toe. Sy weet sommer dat hy haar weer binne die volgende dae gaan vertel hoe lief hy haar het en dat hy sal aandring sy moet besluit. Noudat hy dit eenmaal gedoen het, sal dit weer gebeur. En weer en weer, totdat sy ja sê.

      Sy wens sy kon finaal van Braam afskeid geneem het, dan was dit dalk makliker om nou haar hart aan Dries te gee. Maar Braam het nooit afskeid geneem nie, hy het net geleidelik uit haar lewe verdof.

      Dit laat haar tot vandag toe nog met ’n vae onrustigheid. Sê nou maar ons was wel vir mekaar bestem?