Ontmoet my in Patong. Madeleine Malherbe

Heeltemal ongehoord. En dit net omdat suster Dunster hulle so desperaat kwaad maak.”

      “Ek wens die owerhede wil haar bevorder na die een of ander administratiewe kantoor waar sy niemand hoef op te pas nie,” glip dit uit. Sy hou haar hand voor haar mond. “Ek moes dit nie gesê het nie.”

      “Wat ’n goeie plan!” roep Wynand uit.

      “Net onuitvoerbaar,” glimlag sy wrang.

      “Miskien nie.”

      Hy verander skielik die onderwerp en begin gesels oor ditjies en datjies. Laura voel skaam oor haar uitbarsting. Sy sal dit nog berou dat sy so tekere gegaan het.

      Toe sy haar kom kry, is dit al halftien.

      Sy stap na haar motor, met Wynand wat vir ’n kort oomblik sy arm om haar skouers vou. Toe sy oopsluit en weer na hom draai om dankie te sê, skrik sy effens. Hy staan baie naby aan haar, sodat sy selfs die geur van sy naskeermiddel kan ruik.

      “Ek sal jou graag weer wil sien,” sê hy en leun oor om haar te soen. Sy kan hom nie keer nie en voel ’n ligte soen op haar wang. “Veilig ry en lekker slaap.”

      ’n Elektriese skok gaan deur haar. Sy voel die intensiteit van sy nabyheid.

      “Jy ook,” sê sy outomaties en klim in, haar gedagtes skielik in ’n warboel. “Nogmaals baie dankie.”

      Sy het nooit daarby uitgekom om hom van Dries te vertel nie, behalwe die vlugtige verwysing na ’n kêrel wat oor haar rokery gekla het! Sou hy dit raakgehoor het? Of is dit vir hom onbelangrike inligting?

      Eers toe sy by haar motorhuis stilhou, sien sy Dries se motor.

      “Waar was jy?” verwyt hy dadelik toe sy uitklim.

      ~ 2 ~

      Haar laataandjie sonder Dries lei tot die eerste regtige groot argument tussen hulle.

      “Hoekom is jy so laat en waar was jy?”

      “Ek het jou mos ge-sms en gesê wat my planne was, onthou jy nie: ’n vergadering na werk. En ons het sommer geëet agterna.”

      Sy gaan nie verder verduidelik nie. Sy gaan ook nie uit en uit begin jok nie.

      “Kan ek inkom vir koffie dat ons hieroor praat?”

      “Niks om oor te praat nie. Jammer as jy vergeet het ek het iets aan. Ek is regtig flou en wil gaan slaap.”

      Hy ruk hom op en staan haar beskuldigend en aankyk.

      “Nag, lekker slaap.” Sy gee hom ’n piksoentjie, wat hy nie beantwoord nie.

      Uiteindelik ry hy met skreeuende bande weg en sy draai met bewende hande haar voordeur oop. Dit was tog onaangenaam. Sy hou haar nie gewoonlik so sterk en selfgeldend teenoor Dries nie. Sy sou ’n week gelede verduidelik en gepleit het en gesorg het dat hulle nie kwaad uitmekaar gaan nie.

      In die sitkamer kyk Zelda van haar boek af op. “Waar bly jy?”

      “Nie jy ook nog nie,” sug Laura en skop haar skoene uit.

      “Wat bedoel jy tog?”

      “Nee, Dries het my nou net hier buite daaroor aangevat dat ek so laat uit was. En hy wou weet waar ek so laat bly.”

      “O ja, hy was twintig minute gelede hier om na jou te verneem. Ek het gesê jy is seker maar saam met die vriendinne uit, dis mos sy skaakaand. Toe brom hy iets van jou vergadering na werk en loop weer. Hy het nou seker twintig minute in sy motor gesit en stoom en dit het natuurlik vir hom baie lank gevoel, daarom dat hy dit op jou uithaal.”

      “Jong, ek wou dit nou nie vir hom vertel nie, maar Wynand Loubser, een van die sjirurge, het my vir ete genooi. Hy wou uitvind wat daar op ons vloer aan die gang is. En toe eet ons ’n stukkie so tussen die ‘vergadering’ deur.” Laura glimlag skalks.

      “O-o-o,” sê Zelda veelseggend. “ ’n Nuwe bewonderaar, en jy wou dit nie vir Dries sê nie.”

      “Nee, dis nie ’n bewonderaar nie. Hy bekommer hom blykbaar oor die slegte atmosfeer op ons vloer en wou regtig weet wat daar aangaan.”

      “Om wat mee te maak? Hierdie dokters voel vere vir die atmosfeer in ’n saal. Hulle doen net hulle werk, plaas hulle bestellings en order almal rond. En almal spring vir hulle hoog en laag. Wat is daar vir hom daarin om hom aan verpleegdinge te steur?”

      “Nee, ek weet ook nie juis nie. Maar hy is nietemin heel aangenaam en ons het toe sommer lekker daaroor en oor ander dinge ook gesels.”

      “Dit klink so! Vertel hoe lyk hy. Wat praat julle toe alles vir ure en ure?”

      “Wel, ek het hom vertel van my vakansieplanne, en hy reken die tsoenami het so ’n geweldige wêreldwye impak gehad dat dit baie besonders is dat ek dit meegemaak en oorleef het. Hy meen ek moet beslis hierdie jaar-later-ding gaan doen. In Thailand gaan kyk na wat ek nog nie gesien het nie, lekker vakansie hou. Die hele ondervinding finaal verwerk.”

      “Wat ’n wyse man,” stem Zelda saam. “Hoe lyk die ou? Dit klink vir my hy is net die man vir jou. Steek vir ou Dries in die pad.”

      Sy bly ’n lang oomblik stil en kyk Laura stip aan. “Noudat ek dit so sê, weet ek wat my heeltyd van Dries pla: hy is oud voor sy tyd. Glad te styf. Glad te presies. Glad te klinies. Glad te oud vir jou. Jy is jonk en vrolik en trippel ligweg deur die lewe.”

      “Haai, Zelda, ek het nie geweet jy hou nie van hom nie! Almal moedig my heeltyd aan om met die man te trou. En só oud is hy darem nie. Net oor die dertig, en ek is twee en twintig. Dis nie genoeg rede vir jou om iets teen hom te hê nie. Jy het my dan nog heeltyd aangemoedig met hom.”

      “Ja, maar dis omdat hy ná daardie lae luis van ’n Braam nogal ’n vangs is. Jy en Braam was fantasties saam, maar hy het nie mooi met jou gemaak nie. Hy kon jou gerus saamgevra het Engeland toe sodat jy ook jou vlerke kon sprei. Hy moes jou nie net hier laat agterbly het nie, met of sonder beloftes oor later. Saam daar anderkant kon julle verhouding op eie stoom aangegaan of doodgeloop het. En jy kon saam met hom daar aangebly het, of mettertyd met sakke vol Engelse geld en baie ondervinding teruggekom het.”

      “Miskien wou hy juis hê dat ek self besluit. Hy wou nie vir my keuses verantwoordelik wees nie. Hy het dit in amper soveel woorde gesê.”

      “Ja, maar eers agterna, toe hy lankal opgepak en weg was. Dis ook nie regverdig nie.”

      “Net nog ’n voorbeeld van swak kommunikasie wat dinge kan maak of breek,” sug Laura. “Ek gaan nou lekker bad.”

      Sy tap vir haar ’n bad vol skuimwater. Sy was regtig baie mal oor Braam. Sy het, as sy nou regtig eerlik wil wees, nie ewe veel erg aan Dries nie.

      Sy lees ’n tydskrif in die bad, tap later nog water by en klim eers baie later uit, heeltemal loom van die warm water en die glas wyn vroeër by die ete.

      Sy slaap vir die eerste keer in weke soos ’n klip, totdat haar wekker vroegoggend lui. Sy het selfs moed vir die nuwe dag, en om vandag te gaan verlof vra vir die vakansie op Phuket.

      Suster Dunster is egter nie geneë dat sy oor Kersfees verlof neem nie.

      “Wat makeer jou om sommer te gaan plek bespreek? Is dit af Kaap toe? Jy moes eers gevra het,” tier sy, vas onder die indruk dat dit sommer ’n plaaslike trippie is wat sy maar in die wiele kan ry.

      “Ek het hierdie jaar nog nie twee dae verlof geneem nie,” verweer Laura. “Jy het elke keer gesê ons is te besig. En party van die kere wat ek dan kom werk het, soos oor die Paasnaweek, was dit stil soos die graf in die saal. Almal is ontslaan so gou as wat ons hulle enigsins by die deur kon uitkry. Dis mos maar dieselfde oor Kersfees. Min operasies, net noodgevalle. Dit sal wel stil genoeg wees.”

      “Ek sal sien. Ek dink daar is ander wat voor jou ’n beurt moet kry,” brom die ouer vrou onsimpatiek.

      “Ek sal bly wees as ek hierdie beurt kan kry,” dring Laura aan. “Al die ander