Ontmoet my in Patong. Madeleine Malherbe

eens maal die gedagtes deur haar kop, sodat sy moet opstaan en gaan warm melk drink en ’n vervelige boek begin lees om uiteindelik aan die slaap te raak.

      Laura gaan vir die naweek na haar ouers in Vanderbijlpark. Hulle gaan teen laatmiddag op die rivieroewer tussen die reuse wilgerbome stap.

      “En hoe gaan dit met Dries?” verneem haar ma gesellig. “Ek het gewonder of jy hom nie sou saambring nie. Of sit hy en werk aan sy boek?”

      “Ek wil net ’n bietjie alleen by julle kuier, Ma,” kla sy. “Dis nie vir my lekker om julle met hom te deel nie. Hy gesels wel lekker met Pa, maar ek en Ma kry dan nie so lekker gekuier nie.”

      “Ja, dis waar. Maar as hy jou man gaan word, moet jy tog ’n naweek tussen ander vriende of familie saam met hom kan hanteer. Hy moet gemaklik wees as ek en jy verdwyn om ’n bietjie te kuier, en sommer ’n boek vat en lees as Pa nie hier is nie. Of hy kan die grassnyer vat en help sny,” lag haar ma.

      “Dis nie eintlik die ding nie, Ma … Ek is nie meer seker ek wil met hom trou nie. En ek wil hom nie langer aan ’n lyntjie hou nie. Hy dink ek is lief vir hom en wil dit net nie erken nie. Maar intussen voel ek steeds net vriendskap vir hom. Dis lekker om met hom uit te gaan. Dis gewoonlik iets nuuts en anders wat ons doen, want hy is beslis nie in ’n groef nie. Nie soos Zelda en Mike wat elke Vrydag klokslag gaan fliek en gaan vis en skyfies eet nie. Hy’s interessant en opwindend en hy soen verskriklik lekker.”

      Haar ma lag net. “Maar op die ou end moet jy lief wees vir die man voor jy met hom kan trou.”

      “Hoe weet ek tog wat liefde is, Ma? Toe ek gedink het ek en Braam is lief vir mekaar en sal eendag trou, toe verdwyn hy oorsee en moet ek agterkom hy mis my nie. Ek kan nie my eie oordeel vertrou nie. Hoe weet ek hierdie gevoel van vriendskap vir Dries is nie genoeg nie? Ek sal hom baie mis as hy nie meer in my lewe is nie. Ek geniet regtig sy vriendskap.”

      “Wel, uitstekende sterk huwelike is al op vriendskap gebou, waaruit mettertyd deernis en empatie en later liefde gekom het. Soos wanneer mense eers saamwerk aan iets en dan later uitvind hulle kan nie meer sonder mekaar nie. Gee dit nog kans, my kind. Hy is so ’n knap, veelsydige man.”

      “Ek weet nie hoe lank hy my nog gaan kans gee nie. Vir hom tiktok die biologiese klok.”

      “Anders moet jy uitmaak, eers nog weer ander mense ook sien. En as julle vir mekaar bestem is, sal dinge reg uitwerk.”

      “Maar dis hoe ek oor Braam gevoel het: dat dinge nog sal uitwerk. Nou is hy uit my lewe. Pleks dat ek agter hom aan Engeland toe gegaan het.”

      “Ja, jy was destyds baie verlief. Miskien het dit alles te vinnig en te gou gebeur. Ek het aan die begin gedink jy het te gou rasend verlief geraak, en dat daar behalwe vir die mediese belangstelling nie soveel raakpunte tussen jou en hom was nie. En hy is natuurlik ’n beeld van ’n man – dis dalk sy mooi liggaam en gesig wat jou die meeste getrek het. Iets wat my bietjie afgesit het, was sy lewensuitkyk.”

      “Hoe bedoel Ma dan nou?”

      “Jy weet hy het kliphard aangekondig hy wil nie in hierdie postmoderne wêreld kinders hê nie. Dit laat my wonder of hy nie baie selfsugtig is nie. Sien nie kans vir doeke ruil, opstaan in die nag, geduldig wees met ’n vrou wat kinders versorg en nie soveel tyd vir hom het nie. Jy weet hoe gesteld hy op voorkoms en netheid is – ontwerpersklere, daardie soort ding. ’n Moeilike ding vir die pa van klein woelwaters.”

      “Ag, ek het gedink dis maar praat, dat hy sal verander as ons eers met ’n gesin begin. Lief raak vir die kindertjies en aanpas. Ek sien dit dikwels gebeur onder die geharde wil-nie-trou-en-kinders-hê-nie-tipes. Nou die dag weer gesien by Sandi wat saam met ons geswot het en nou ’n baba het. Toe dit vir Arnold tref – die vaderskap – toe vat hy dit soos ’n man. Hy ruil doeke en vryf winde uit en is vir daardie dogtertjie só lief.”

      “Dit kan wel gebeur, maar sulke dinge moet mens maar betyds uitpraat. Dis waar verwydering begin: as albei nie eenders oor sulke belangrike dinge voel nie en mekaar wil verander. Dit kan later erg lol as kinders, kerk, geldsake, al die belangrike sake, nie vooraf uitgepraat is nie.”

      “Ag, nou ja, dis in elk geval te laat. Hy is weg en dis neusie verby. Intussen geniet ek alles wat ek en Dries doen. Weet Ma, ons was verlede week by die universiteit se sportgebou vir ’n uitvoering van gimnastiek? Die vloeroefeninge, met die hoepels en linte wat hulle so gooi. Dit was ongelooflik. En daardie opera in die Staatsteater waarvan ek Ma vertel het. Hierdie man het net elke dag iets nuuts en interessants wat ons saam kan doen.”

      “Nou sien, daar het jy dit: elke mens het sy eie belangstellings en talente. By Braam was dit leefstyl en voorkoms en sy werk as dokter. By Dries is dit vele belangstellings en talente en ’n uitstaande kop vir sake. Albei het soveel pluspunte.”

      “Ja, maar daardie vonk, Ma … Die vonk móét daar wees.”

      “Die sekerheid sal kom, my liewe kind. En as jy regtig nie weet nie, is tyd al wat sal help.”

      Haar pa en broer Anton kom al geselsend nader.

      “Die vuur is amper reg. Kan ek begin braai?” vra haar pa en kom vat haar en haar ma om die skouers. “My twee pragtige vroue,” lag hy en stoot hulle in die rigting van die braaiplek. “Laura, het jy gesien die lekker groot tjops wat jou ma raakgeloop het? Nie hierdie ou lamsboudjies met hulle vleisie so groot soos ’n vuurhoutjieboksie nie.”

      Toe hulle later by die piekniektafel gaan sit met hulle vleis en slaai, besluit Laura om hulle te vertel wat intussen gebeur het.

      “Onthou julle vir Francis, die Engelsman wat so verskriklik beseer was in die tsoenami? Hy het my in die week genooi om terug te gaan – om ’n jaar later te gaan kyk na die ramptoneel, van die verrigtinge daar by te woon en sommer na die plekke te gaan waarby ons nie laas jaar uitgekom het nie.”

      “Dit klink wonderlik! Het hy darem volkome herstel?” vra haar ma. Sy skep vir almal aartappelslaai in en gee die mengelslaai aan.

      “Hy sê hy was lank nog besig met fisioterapie, maar hy is nou beter. Ek het ’n foto van hom met ’n kierie of ’n kruk of iets.”

      “Het jy ooit geld vir nog so ’n vakansie?” bekommer haar pa hom oudergewoonte. “En het die man nie bybedoelings nie?”

      “Francis het aangebied om vir my vliegkaartjie en hotel te betaal. Dit klink my hulle is ’n hele paar wat kom, want hy praat van ‘ons’ en ‘kamers’ in die hotel. Ek neem aan dit kos hom nie te veel nie. Hy betaal mos met Britse ponde.”

      “En het jy toe ja gesê? Sjoe, dit klink lekker!” juig Anton. “Ek wou nog alles hoor van die snorkelplekke, en toe het jy laas jaar nooit daarby uitgekom nie. Jy mag maar weer my snorkel en paddavoete leen.”

      Laura knik. “Dankie, ek sal. Ek het Francis laat weet ek kom, maar julle besef dis oor Kersfees? Die gedagte is dat ons presies ’n jaar na die tsoenami daar sal wees. Dit sal seker maar ’n hartseer spulletjie wees met al die verwoesting en verdrinkings wat gedenk word, en vir my ook wat na julle sal verlang.”

      “Weet jy, ons praat daarvan om maar weer na Ouma in Louis Trichardt te gaan vir Kersfees,” sê haar pa. “En sy is so deurmekaar, sy sal julle kinders seker nie eens mis as julle nie saamkom nie. Dis eintlik dus ’n goeie tyd om weer Thailand toe te gaan, Laura, as jy graag wil gaan. Anton kan met ons saamry Limpopo toe en weer lekker gaan perdry in die Soutpansberg. Dis nou ongelukkig nie ’n lekker Kersfees hier by ons by die huis vanjaar nie.”

      “Ons sal jou mis, my kind, maar dis so ’n gulde geleentheid om op te maak vir die ontberings in Phuket laas jaar,” beaam haar ma. “ ’n Mens is natuurlik jammer oor al die verliese wat die plaaslike mense gely het, maar ek was net so spyt vir julle vakansiegangers dat julle toe nie ’n heerlike eilandvakansie gehad het nie. Sommerso teruggekom en hier net weer by ’n hospitaal kom inval. En gewerk en gewerk sedertdien.” Sy sug simpatiek.

      “En wie sê daar is nie weer ’n tsoenami nie?” Anton teken ’n hoë brander met sy vurk in die lug.

      “Nee wat, daardie