Seisoen van ons liefde. Elize Mitchell

tevrede toe hy sien hoe mooi die swelsel gesak het. Sy vingers vryf saggies oor die rooi kol, beweeg al verder terwyl hy haar hele been met ritmiese bewegings masseer. Die streling van sy hande is lankal nie meer net gerig op die bytplek nie, dit gaan soekend oor haar been en het ’n liefkosing geword. Sy ril onder sy aanraking.

      Skielik kyk hy op, sy oë nou twee donker poele soos die see in die nag. Sy hande raak stil en daar is ’n vraag in sy oë. “Tanya, wat is besig om tussen ons te gebeur? Dis heeltemal onsinnig.”

      Sy is meegevoer deur ’n onbekende betowering. “Ek weet nie, maar ons kan dit nie keer nie,” fluister sy.

      Sy sien die twyfel in sy oë, maar met ’n skielike, onbeheerste drif ruk hy haar teen hom aan. Sy lippe is brandend op hare terwyl sy hande die fyn nagklere van haar lyf afstroop. Sy sit eers roerloos, maar dan help sy onhandig om sy hemp uit te trek.

      Sy hande gaan strelend oor haar lyf, oor die duike van haar middellyf en vou dan oor die sagte rondings van haar boude. Sy arms is so styf om haar dat die hardheid van sy liggaam teen hare haar skok. Hy raap haar in sy arms op en sit haar saggies op die kampbed neer. Sy lippe op hare is ’n verterende vuur en sy beantwoord sy liefkosings met passie.

      Dit sleur hulle mee soos ’n golf waarteen hulle magteloos is om langer te veg. Hulle naakte lywe is warm teen mekaar, soekend na die vervulling van ’n emosie groter as hulleself. Hulle word willoos rondgemaal en opgeslurp deur die ekstase van die storm wat in hulle losgebars het. Sy arms vou stywer om haar en die oeroue roepstem om vervulling van die liefde word gehoorsaam toe hulle een word met die wildheid van die natuur daar buite.

      Toe die drif uiteindelik uitgewoed is, lê hulle stil in mekaar se arms.

      Met sy lippe in haar hare fluister hy: “Tanya, wat het ek gedoen? Hoe kon ek my selfbeheersing so totaal verloor het?”

      Haar vinger streel teer oor die ronding van sy lippe. “Dit was wonderlik. Jy het emosies in my laat ontbrand wat ek nog nooit voorheen ervaar het nie.” Sy probeer nog nader aan hom skuif.

      “Maar jy is nog so jonk, ek moes van beter geweet het,” sê hy verwytend.

      “Nee. Hoe kon jy my saam met jou tot bo-op daardie golf neem en dan verlaat het? Jy het my die ekstase van vrouwees laat smaak, Pierre, die volheid daarvan laat ervaar soos ek nie geweet het moontlik is nie.”

      “Ek weet nie wat om te sê nie, ek kon myself net nie keer nie. Ek het nie vanaand hierheen gekom om –”

      “Moenie dit sê nie,” maak sy hom stil met haar lippe op syne.

      Sy stem is skor. “Vandat ek gister omgedraai en jou agter my sien staan het en ek die eerste keer in jou oë gekyk het, het iets met my gebeur. Dit was asof twee siele mekaar ontmoet en gevind het.”

      Hy bly stil, probeer om die regte woorde te vind. “Daar is iets wat ek jou moet vertel, Tanya, iets waaroor ek moet bieg. Ek was nie heeltemal eerlik met jou nie. Ek is nie …”

      Sy lê op haar sy na hom en kyk en haar oë is vraend.

      “Niks maak saak nie, solank jy my net nie gaan vertel dat jy ’n getroude man is nie.”

      “Nee, glad nie. Maar môre is jy weg en bly ek alleen hier agter met my skuldgevoelens. En wat gebeur dan?”

      Sy laat haar kop op sy bors rus. Sy hoor die ritmiese klop van sy hart. “Niks nie. Ook vir my was dit asof iets spesiaals tussen ons gebeur het toe ek jou die eerste keer daar tussen die vee gesien het. Partykeer is daar dinge wat in die lewe gebeur waaroor ons geen beheer het nie, wat lank gelede al deur die eeue heen so bestem was. Hierdie was een daarvan. Daar was ’n mag, sterker as ons begeerte na mekaar, teenwoordig. Ek gaan môre terug en ons gaan met ons lewens aan. Moet asseblief nie skuldgevoelens hieroor hê nie, anders sal jy alles bederf. Jy is niks aan my verskuldig nie.”

      Haar oë kyk tergend in syne en haar vinger streel teer oor die stoppelbaard op sy gesig. “En wie weet, dalk kom ek jou gou weer besoek.”

      “Ek wens dit was ’n belofte, Tanya. Maar onthou, ek weet nou waar jy werk, so ek kan jou enige tyd in die stad kom soek.” Hy klink ongewoon ernstig, so asof hy haar reaksie wil toets.

      Sy lag saggies. “Jy sal verdwaal in die grote stad, liewe Pierre. Dis so geheel en al anders as die vrye wêreld wat jy ken en waaraan jy gewoond is. Maar dalk kruis ons paaie eendag weer.”

      Sy lippe vou weer warm oor hare. Die res van die nag gaan verby en hy neem haar op ’n onbekende tog van passie en hartstog wat haar willoos in sy arms laat.

      Vroeg die volgende oggend neem hy afskeid.

      “Gaan ek jou ooit weer sien, my mooie Tanya?”

      Sy nestel stywer teen hom aan. “En jy? Gaan ek jou weer sien, Pierre?”

      “Laat die toekoms ons lei. Wie weet wat vorentoe op ons pad wag.”

      Hy kelk haar gesig tussen sy hande en hulle oë kyk diep in mekaar. Vir oulaas verslind hulle lippe mekaar en sy hande gaan strelend oor haar liggaam asof hy elke lyn daarvan in sy geheue wil vaspen.

      Sy klou aan hom vas asof sy die finaliteit van sy vertrek daardeur kan stuit, maar uiteindelik moet hy haar arms om hom losmaak. ’n Laaste aanraking van sy lippe op hare, en toe draai hy om en verdwyn in die skemerte van die dag wat besig is om te breek.

      Nadat hy weg is, lê en staar sy in die niet. Sy voel die warmte van sy liggaam waar hy nou net nog by haar was. Sy herleef oor en oor elke tere liefkosing, sy liggaam teen hare in elke oomblik van driftige passie, die bevredigende emosie van eenwording.

      Sy is rusteloos en besluit om op te staan. Sy begin solank koffie maak.

      Eers heelwat later kruip die ander uit hulle tente. Sy skink die bekers vol om haar besig te hou, skielik bang dat hulle sal kan sien wat die nag gebeur het. Die gloeiende blos van Pierre se liefkosings is steeds op haar gesig.

      Sy skrik toe ’n stem skielik langs haar praat. “Jislaaik, jy is op en wakker vanoggend, en nogal met sulke pragtige rooi wange!”

      Andries kyk haar vraend aan. “Hoe voel jou been? Jy is nie dalk koorsig nie?” vra hy bekommerd.

      Sy draai selfbewus haar rug op hom. “Glad nie, dis sommer maar die koue byt in die fris oggendlug. My been voel beter, dankie. Kom kry vir jou koffie.”

      Lindi staan ook nader. “Wat het gisteraand in jou tent aangegaan? Ek kon sweer ek het heelnag geluide gehoor,” probeer sy uitvis.

      Sonder om te blik of te bloos antwoord Tanya: “Jy is reg, my been was ’n bietjie lastig en ek het heelnag gelê en rondrol.”

      “Ek wonder of Pierre ons darem sal kom groet,” sê Lindi hoopvol. “Snaaks ons het hom nie weer gewaar nie.”

      “Wel, dit was lekker om hom te leer ken. Ek sou hom ook graag weer wou sien, maar hy is seker al douvoordag weg met die vee,” sê Andries.

      Tanya draai haar rug op die groepie en sê liewer niks.

      Hulle slaan die tente af en begin later die terugtog. Sy kyk verlangend terug in die hoop om Pierre vir oulaas te sien, maar al beweging is die groen blare aan die bome se takke wat lui in die oggendluggie roer.

      Die hele ent pad terug sing Tanya se hart. Sy kan aan niks anders dink as die man wat in een nag haar hele lewe kom verander het nie. Sy glimlag geluksalig en haar gedagtes sit op loop.

      Ek wil na hom toe teruggaan, besluit sy. Ek wil weer sy warm lippe op myne voel. Ek sal terugkom so gou as wat hierdie werksprojek voltooi is, neem sy haar voor. Daar is baie toeroperateurs wat die Richtersveld besoek. Ek sal al my kennis gebruik om Pierre weer op te spoor – ek weet ten minste waar sy veepos geleë is.

      Ek sal by hom kom kuier sodat ons die geleentheid kan hê om mekaar beter te leer ken en hierdie waansinnige drang na mekaar kans gee om te ontwikkel. Anders sal dit ’n natuurlike dood sterf en sal ons weet dat hierdie een nag van hartstog slegs drogbeelde was, ’n vlug van ons verbeelding. Maar ek weet hy smag na my soos ek na hom. Ek kan voel hoe hy na my roep, hoe hy my in sy arms wil