Seisoen van ons liefde. Elize Mitchell

het dit gebeur?” vra hy. Sy geoefende vingers gly ondersoekend daaroor, druk saggies aan die opgehewe knop.

      Die aanraking van sy hande op haar vel stuur rillings langs haar ruggraat af. Sy wonder of sy koorsig is, want haar hele lyf raak skielik hoendervleis.

      “Ek weet nie, seker maar ’n giftige ding wat my in die nag gebyt het. Ek het vanoggend met ’n hengse hoofpyn wakker geword. En netnou toe ek wou terugswem, het dit gevoel asof ek nie my been kon beweeg nie. Baie dankie dat jy daar was om my te help.”

      Sy onthou skielik van haar naaktheid. “Ek is jammer dat jy my so … sonder klere betrap het,” maak sy blosend verskoning.

      Hy glimlag, maar daar is duiweltjies in sy oë. “Ek is bly ek was in die nabyheid om te kon help,” sê hy galant. “Ek gaan gou iets haal om op die plek te sit. Bly jy net so lê. Ek is nou-nou terug.”

      Sy lê doodstil en sluit haar oë. ’n Geluksaligheid spoel oor haar en sy kan nie wag dat hy moet terugkom nie. Hoekom het hy hierdie onverklaarbare uitwerking op haar? Is dit die andersheid van sy lewenswyse wat hierdie gevoelens in haar laat ontstaan? Of is dit omdat hy totaal en al buite haar bereik is dat sy hierdie deernis ervaar? Dalk voel hy ook die vreemde aantrekkingskrag tussen hulle.

      Hy keer later terug met ’n stuk van ’n soort vetplant. Eers ontsmet hy haar been en dan sny hy die blaar oop en smeer die sap oor die opgehewe deel. Daarna plak hy die oopgesnyde blaar oor die plek en verbind dit stewig.

      Haar oë hou elke beweging van sy mooi, sterk hande gefassineer dop. Sy vingers is lank, die naels kort en hoekig. Hy kyk skielik op en betrap haar blik op hom.

      “Ja?” vra hy geamuseerd, maar toe sy nie antwoord nie, gaan hy voort: “Hou die verband op tot vanaand en sit dan ’n nuwe blaar op. Jy het mos nou gesien hoe ek dit doen. Dit behoort die gif gou-gou uit te trek.”

      Sy bly lê en trek sy hemp onder die kombersie uit.

      “Baie dankie, Pierre. Ek wil nie eens daaraan dink wat sou gebeur het as jy nie vandag hier naby was nie.”

      “Dis niks, ek sou dit vir enigiemand doen. Maar ek moet nou gaan. Die vee wag.” Sy blik streel oor haar lyf.

      Hy staan op, druk die hemp teen sy lippe voordat hy dit aantrek.

      “Sien ons jou weer vanaand?” vra sy hoopvol, onwillig om hom te laat gaan.

      Hy lyk verras. “Ek weet nie, dit hang alles van die vee af. Hulle is nou in ’n nuwe kamp en ’n mens moet dan maar altyd in die nabyheid bly. Maar as ons mekaar nie weer sien nie, laat dit goed gaan op jou pad vorentoe.”

      Hy buk af. In sy oë skyn ’n vreemde lig en haar hart begin onstuimig klop. Haar liggaam verstyf toe sy die taal in daardie blou oë lees.

      “Jy het die mooiste mond, Tanya, en jou lippe vra om gesoen te word.”

      Sy vol, sensuele lippe raak vlugtig aan hare. Haar mond gaan ontvanklik onder syne oop en sy lippe sluit warm oor hare. Sy sluit haar oë sodat hy nie kan sien hoe gretig sy is vir sy aanraking nie.

      Maar hy staan skielik op, kyk tergend op haar neer. “Ek wou dit al doen vandat ek die eerste keer in jou groen oë gekyk het.” Dit lyk of hy besluiteloos is, maar homself bedink. “Kom kuier weer eendag vir my,” sê hy met ’n ondeunde glimlaggie.

      En met dié woorde verdwyn hy by die tent uit.

      Tanya se liggaam ontspan stadig. “Moenie gaan nie, asseblief!” roep sy agter hom aan. Sy kan nie glo dat hy weg is nie, dat hy sommer net so kon omdraai en wegloop nadat hulle lippe ontmoet het nie. Sy raak liggies aan haar mond.

      “Pierre!” roep sy weer, maar daar is geen reaksie nie, net die sonbesies se eentonige gesing.

      Hy is weg, kreun haar hart. Hy het sy rug op haar gedraai en weggeloop. Maar wat anders het sy verwag? Sy lewe is hier in die veld tussen die klipkoppe en rante saam met sy vee. Dit was net ’n tussenspel, ’n lekker bietjie afleiding vir hom.

      Moenie dat jou hormone met jou op hol gaan nie, meisiekind, praat sy driftig met haarself. Hy is so ver verwyder van my wêreld soos ek van syne. Twee pole wat nooit by mekaar kan uitkom nie.

      Sy sluimer weer in, sy soen nog warm op haar lippe.

      Toe sy later wakker word, voel sy baie beter. Sy staan op, trek aan en gaan dan buite sit.

      Droomverlore sit en kyk sy na die oorkant, waar die grens van Namibië begin. Maar die natuurskoon voor haar vervaag en al wat sy sien, is ’n lang, atletiese man met blou oë en sy warm lippe wat hare aanraak en sy glimlag geluksalig.

      Baie later hoor sy die gedreun van die voertuie wat terugkeer. Andries is eerste by haar.

      “En toe, hoe het dit hier gegaan? Ek is al heeldag bekommerd oor jou omdat jy alleen by die kamp is.”

      “Baie beter, dankie. Ek voel sommer ’n nuwe mens.”

      Lindi staan ook nuuskierig nader. “En wie het die been so mooi verbind? Dit lyk amper soos ’n dokter se handewerk,” vra sy agterdogtig.

      “Pierre het julle kom soek omdat hy wou saamgaan. Toe hy my been sien, het hy ’n soort vetplant se sap daarop gesit en dit verbind. Dit voel sommer stukke beter, en hy het my gewys hoe ek dit vanaand weer moet doen.” Tanya vererg haar vir die alewige blos op haar wange.

      Paul sit sy fotografiese toerusting versigtig neer.

      “Wat ’n jammerte dat ons mekaar gemis het. Ons sou sy kennis darem deeglik kon inspan.”

      “En ek sou die kans gebruik het om hom op ’n ander vlak te leer ken. Sou dit nou nie interessant gewees het nie,” sê Lindi spytig.

      “Jy het ook net een ding op jou brein, Lindi,” sê Andries. “Maak net eers seker dat hy ook belangstel. Terloops, jy het werk om te doen. Tanya gaan nie vanaand weer vir jou instaan nie.”

      “Ja, ja, sy is mos die witbroodjie,” pruil Lindi en gaan haar tent binne.

      Ná so ’n dag in die veld is almal moeg en kort na ete gaan kruip hulle vroeg in, want die volgende dag is die laaste skof.

      Tanya het aangebied om op te ruim en sy pak die laaste skottelgoed in die houers terug. Elke beweging en geluid laat haar hart bokspring in die hoop dat dit Pierre is. Sy is teleurgesteld omdat sy seker was dat hy weer ’n draai sou kom maak.

      Sy hou haar besig, maar later gee sy moed op en besluit om ook maar te gaan inkruip.

      Sy lê met wawyd oop oë en herleef weer die aanraking van sy hemp op haar naakte vel toe hy haar in sy arms na die tent gedra het. Wanneer het sy al ooit so oor ’n man gevoel? Wat is dit wat in haar aangewakker is wat sy nie ken nie? Wat noem ’n mens dit – verliefdheid, begeerte, passie? Al wat sy weet, is dat dit iets is wat sy verder saam met hom sou wou ontdek. Dat sy die emosies wat die aanraking van sy hande in haar veroorsaak het, verder sou wou ontleed.

      Dit klink asof daar takkies buite haar tent kraak. Sy luister met gespitste ore. Is dit dalk wilde diere wat hier buite rondsluip op soek na kos?

      “Tanya, Tanya, is jy wakker?” fluister Pierre digby haar kop aan die buitekant van die tent.

      Haar asem stol in haar keel en sy sit regop. Wat moet sy doen? Sê nou die ander hoor hy is hier? Sy spring op, maak die tent saggies oop en laat hom in.

      “Sjuut, wat maak jy hier? Netnou hoor die ander jou,” fluister sy.

      “Hoekom? Is jy skaam vir my?” lag hy tergend. “Niemand sal eens weet ek is hier nie, jou tent staan mos ver weg van die ander s’n af.”

      “Ek wil net nie môre aan almal moet verslag doen nie.”

      “Dis hoekom ek nie vroeër wou kom nie.” Sy oë is vasgenael op haar skamel geklede lyf. “Ek het net gou kom kyk hoe dit met jou been gaan,” sê hy ernstig.

      Sy gaan sit op die bedjie, onseker van haarself oor die skielike opwinding wat sy intieme nabyheid hier by haar in die dof verligte tent veroorsaak.