Seisoen van ons liefde. Elize Mitchell

om sy bene. ’n Ontsettende gevoel van deernis vir hierdie eensame mens spoel oor haar. Sy kan haar nie vir een oomblik indink hoe dit moet wees om so afgesonder en alleen te leef nie. En tog, daar is ’n rustigheid en vredigheid in die man se oë wat sy nie kan peil nie. Sy hoop hy kom kuier later, want sy kan nie wag om meer van hom uit te vind nie.

      “Foei tog, wat dink jy sou in daardie arme ou se lewe verkeerd geloop het dat hy so alleen hiér beland het?” vra Andries.

      “Dit lyk darem nie of hy ongelukkig met sy omstandighede is nie. Maar hoe ’n mens so alleen en blootgestel aan hierdie uiterste elemente kan leef, sal ek nooit weet nie.”

      Andries knik instemmend. “Miskien boer hy op een van die plase hier in die omgewing en laat hy net sy vee hier wei. Party mense verkies dit bo ’n lewe in die stad.”

      Hulle bereik uiteindelik die kampplek. Dis inderdaad soos ’n oase in die woestyn. Groen gras reik tot aan die rivieroewer en groot bome gooi lang skaduwees.

      “Dankie dat jy daardie ou oorreed het om ons hiervan te vertel, Tanya. Dis absoluut idillies,” sê Paul, die fotograaf. “Ek kan nie wag om te begin kiek nie.”

      Hulle begin tent opslaan voordat die donkerte hulle oorval, en kort voor lank is dit ’n gesellige groepie wat koffie drink. Gelukkig is dit ’n stil tyd van die jaar en daar is geen ander besoekers nie.

      Tanya se tent is ’n entjie weg van die ander s’n. Sy soek ’n bietjie stilte wanneer sy saans werk, en dan kan die geselsery om die kampvuur steurend wees. As sy nie elke aand getrou die dag se besienswaardighede en inligting op haar rekenaar vaslê nie, is dit baie maklik om van die fyner detail te vergeet.

      Maar haar gedagtes bly wegdwaal na Pierre. ’n Honderd vrae maal deur haar kop en sy kan nie die beeld van daardie soepel liggaam uit haar gedagtes kry nie. Sy wonder of hy hulle ooit sal kom besoek.

      Dan hoor sy die vrolike gebaljaar van die ander in die rivier en sy los alles net so en gaan spring self in die koel water.

      Toe die son soos ’n goue bol vuur agter die berge wegsak, is dit skielik koelerig. Die mans begin dadelik om hout vir die vuur op te stapel. Kort voor lank maak almal hulleself gemaklik om die kampvuur. Tanya tuur droomverlore in die vlamme, maar raak skielik ongemaklik toe sy Lindi, die ander rubriekskrywer, se blik op haar voel.

      “Vir wat is jy die hele middag al so stil, Tanya? Of het daardie spierpaleis jou voete onder jou uitgeslaan?”

      Tanya bloos bloedrooi. “Wel,” sê sy skuldig, “as dit nie vir hom was nie, het ons nooit hierdie heerlike kampplek ontdek nie.”

      “Hoekom bloos jy so? Ek sou glad nie omgegee het vir ’n bietjie van sy aandag nie,” sê Lindi, “maar hy het net oë vir jou gehad.”

      “Ek het so half gehoop hy kom vanaand ’n bietjie kuier, want hy moet seker oor ’n skatkis van kennis beskik. Ons sou gewis baie inligting by hom kon kry,” sê Andries.

      Die geselsery is gemoedelik en hulle is besig om die volgende dag se roete te beplan. Tanya sit ingedagte sonder om eintlik aan die gesprek deel te neem. Sy dink onophoudelik aan die man met die blou oë wat voel asof hulle tot in jou siel kan sien.

      Skielik is daar ’n beweging tussen die bome en dan staan hy afgeëts teen die lig van die vlamme. Sy sit regop en kyk verras na hom en haar hart mis tien slae. Hy lyk heeltemal anders as vanmiddag. Met sy skoon T-hemp en verbleikte blou denim is hy nog aantrekliker as vroeër die dag. Die vuur tower ligstrepies uit sy langerige, songebleikte hare.

      Lindi is die eerste een wat opspring. “Sowaar ons Griekse god in lewende lywe. Wat ’n lekker verrassing! Kom sit sommer hier langs my.” Sy gryp sy arm en wys na die leë stoel langs haar.

      Andries staan op en kom nader. “Naandsê, ons het nou net van jou gepraat. Ek is baie bly jy het besluit om te kom gesig wys. Kom sit gerus en maak jou tuis. Ons gaan later ’n vleisie braai, so ek hoop jou kuier is lank genoeg sodat jy dit saam met ons kan geniet.”

      Hy stel Pierre aan die ander voor en stop hom ’n bier in die hand. Gou-gou is Pierre die middelpunt van belangstelling en word hy met vrae gepeper.

      Tanya is stil en probeer nie eens om aan die gesprek deel te neem nie, want vir haar is dit genoeg om net na hom te sit en kyk. Ek is beenaf soos ’n skooldogter op die skool se rugbykaptein, dink sy.

      Sy mooi hande beweeg in die lig van die vlamme wanneer hy iets verduidelik en dis met moeite dat sy haar blik wegskeur en op die lekkende vlamme probeer konsentreer. Netnou is haar gesig weer bloedrooi en sien almal hoe kinderagtig sy is.

      “Is julle met vakansie, of waarvoor benodig julle al hierdie inligting?” vra Pierre geïnteresseerd.

      “Ons werk almal vir ’n tydskrif wat spesialiseer in die buitelewe. Hierdie projek is daarop gemik om inligting in te samel oor die Richtersveld se roetes en besienswaardighede, en die San-mense se leefwyse.”

      Pierre knik, maar wei nie verder uit nie. Tanya sit oorkant hom en betrap sy blik kort-kort op haar. Die magnetisme tussen hulle is onmiskenbaar. Sy oë speel tergend met hare, en sy beantwoord die seine wat hy uitstuur.

      Andries se stem onderbreek die spel tussen hulle. “Het jy tyd om môre saam met ons te gaan en die wêreld ’n bietjie te help verken, Pierre? Daar moet honderde plekke en plante wees waarvan die gewone besoeker nie weet of eens naby kom nie.”

      “Jy is reg, maar ongelukkig kan ek nie môre nie. Ek moet die vee aanjaag na die volgende kamp verder op. Die Namas trek gedurig met hulle vee volgens die seisoene om oorbeweiding te voorkom, sodat die natuurlike plantegroei kan kans kry om te herstel.”

      “Maar is dit nie ’n geweldige groot taak om so ’n klomp vee te hanteer nie?”

      “Ja, dit is, maar die Africanis-honde doen eintlik die grootste werk.” Hy vryf waarderend oor een van die honde se kop. “As die vee nie gereeld verskuif word nie, sal daar niks oorbly van al hierdie plantsoorte met hulle medisinale waarde nie.”

      “Maar daar moet soveel meer verborge skatte hier rond wees?”

      “Natuurlik, maar moenie dink ek beskou myself as ’n kenner op die gebied van die Nama-kultuur en die San nie. Hierdie is ’n wonderlike wêreld met hope natuurlike hulpbronne.”

      “Hoe verwyl jy jou dae?” verander Lindi die gesprek.

      Dis skielik stil rondom die vuur. Ook Tanya kyk afwagtend na Pierre.

      “Dis partykeer moeilik om te boer in hierdie harde weerstoestande, en wanneer dit lamtyd raak, is daar min kans vir ander dinge. Maar daar is niks so vervullend soos om nuwe lewe te aanskou nie – om ’n brose, pasgebore lammetjie in jou hande vas te hou en te sien hoe sy bekkie na die eerste soet moedersmelk soek nie. Dan bly jy besig en moet jou oë oral wees. Dis veral die jakkalse wat tydens lamtyd so lastig kan raak.”

      Hy glimlag skielik. “Verder verlustig ek my elke dag in die vreedsaamheid van die natuur en in die grootsheid van die skepping.” Sy oë glinster. “En in die aande wanneer dit stil is en die sterre so helder soos vanaand skyn, wil ek nêrens anders wees nie. Kyk net op en julle sal sien wat ek bedoel.”

      Die geselskap om die vuur is skielik stil voor die skouspel van die sterrehemel.

      “Maar vang die eensaamheid jou nie partykeer nie? Het jy nog nooit daaraan gedink om ’n vrou te vat nie?” vra Lindi.

      Pierre lag hardop. “Natuurlik dink ek daaraan. Maar om ’n vrou te kry wat bereid is om in hierdie omstandighede jou lewe te deel, is soos om ’n naald in ’n hooimied te soek. Hier val vrouens nie sommer uit die lug uit nie.” Sy oë glimlag guitig in Tanya s’n.

      Toe die vuur al kleiner brand, staan hy op. Die honde, wat heeltyd rustig by sy voete gelê en smaaklik aan die bene gekou het, spring dadelik op. Hy verduidelik aan Andries waarvoor hulle die volgende dag op die uitkyk moet wees.

      “Dit was ’n baie lekker aand, want dit raak maar eensaam hier. Maar dis tyd om huis toe te gaan. Môre het ek ’n besige dag. Geniet die kamp.”

      “Ons