Seisoen van ons liefde. Elize Mitchell

maar ek moet eers sien hoe dit môre gaan. Gewoonlik is so ’n trekkery met die vee uitputtend.” Hy steek voor Tanya vas. “Jy was besonder stil die hele aand? Is jy in die ander se slegte boeke oor jou swak navigasievermoëns?” vra hy tergend.

      Sy lag. “Glad nie. Ek is net moeg en julle ander het so lekker gesels.”

      “Is hierdie wêreld vir jou ook net ’n deurgangsroete? Of sien jy dieper as die kokerbome en veldplante?” Sy stem is sag en spreek net tot haar.

      “Dis heeltemal anders as wat ek verwag het. Niemand kan vir die eerste keer hierheen kom en verwag om alles gelyktydig in te neem nie. Ek sou baie graag wou terugkom om ’n meer intensiewe studie van alles te maak.”

      Sy oë is vol belangstelling. “Dan moet jy nie lank wegbly nie, Tanya. Tyd staan nie stil nie en die natuur verander met elke seisoen in iets heeltemal nuut. Ek sou jou graag wou wys.” Hy neem haar hand in syne, vou dit toe met sy ander hand terwyl hy diep in haar oë kyk. “Jy moet lekker slaap.”

      Verbeel sy haar of is daar verborge beloftes in sy oë? Sy voel nog die warmte van sy hand op hare en kyk hom met ’n wildkloppende hart agterna tot hy tussen die bome verdwyn.

      “Wat ’n hunk van ’n man om hier so alleen in die sandwêreld te moet leef,” prewel Lindi.

      Tanya se hart sing en sy hou haar hand teen haar warm wang.

      “Kom, dis laat en ons moet gaan slaap,” maan Andries. “Ek dink Pierre is uiters belese vir iemand wat so afgesonder lewe. En hy het ’n fyn waarnemingsvermoë. Ek kan nie wag om alles te gaan verken waarvan hy ons vertel het nie. Môre is ons laaste dag en ons moet vroeg vertrek, anders is die dag verby sonder dat ons iets uitgerig het. Ons het mos besluit ons gaan die sirkelroete doen en die kwartsbesaaide sandgrond verken, nè, ouens?”

      “Jy’s reg, Andries.” Paul strek hom uit en gee ’n lang gaap. “Ons moet gaan inkruip.”

      Lindi is glad nie lus vir die volgende dag se ekspedisie nie. “Kan ek nie maar môre afkry nie, Andries? Ek is nie lus vir nog ’n dag in die warmte nie.”

      “Nee, jammer. Ons is almal saam hierby betrokke, en môre is in elk geval die laaste dag. Lekker slaap, julle.”

      “Hoe gouer ons van hierdie godverlate plek af wegkom, hoe beter vir my. Ek is in elk geval moeg van al die stof en grondpaaie,” mor Lindi vir oulaas en verdwyn in haar tent.

      Tanya word die volgende oggend met ’n kloppende hoofpyn wakker. Haar been voel loodswaar en sy sien met skok die groot, opgehewe rooi swelsel bokant haar knie. Sy weet sommer iets giftigs moes haar deur die nag gebyt het en dat die hoofpyn as gevolg daarvan is.

      Sy staan later langs die vuur en drink haar koffie, haar been polsend en vuurwarm.

      “Ek is jammer, Andries, ek sal vandag moet stokkies draai. Ek voel glad nie goed nie. Waar is ons noodhulpkissie?”

      “Wat is fout?” vra hy besorg.

      Sy wys hom die opgehewe, rooi kol op haar been.

      “My magtig, Tanya, hoekom praat jy nou eers? Dit lyk glad nie goed nie. Kom kyk hier, Paul. Jy het mos ’n noodhulpkursus gedoen en weet van sulke goed. Jy bly net hier, Tanya, Lindi kan vandag die notas byhou. Sy steek hoeka lekker lyf weg.”

      Met haar been ontsmet en behandel, drink Tanya twee hoofpynpille en gaan lê weer. Sy voel koorsig en hoor nie eens toe die voertuie vertrek nie. Sy raak amper onmiddellik aan die slaap.

      Dis eers ’n paar uur later dat sy wakker word. Die hoofpyn is beter en die bytplek klop nie meer so pynlik nie, alhoewel dit nog kliphard en bloedrooi opgeswel is. Sy maak vir haar iets om te eet en gaan sit dan in die koelte langs die rivier. Die sonnetjie steek nou venynig en die sonbesies skree hulle eentonige gesang. Daar roer nie ’n luggie nie en die sweet loop in straaltjies uit haar hare.

      Sy besluit op die ingewing van die oomblik om in die rivier af te koel. Sy duik met klere en al in en die water is verfrissend koud. Omdat sy weet daar is niemand in die nabyheid nie, besluit sy om die kans te benut en haar klere te was. Sy trek alles uit en spoel die klere tydsaam uit. Toe sy klaar is, gooi sy dit oor ’n tak om droog te word.

      Daarna spring sy terug in die rivier en swem met vinnige hale dieper in tot by ’n groterige rots. Sy klouter daarteen uit en strek haar naakte lyf op die warm rots uit. Die son streel oor haar koue, ontblote lyf en sy drink die warmte daarvan behaaglik in.

      Pierre het gehoop dat die groep nog nie vertrek het nie en dat hy betyds sou wees om saam met hulle te gaan, maar dis al taamlik laat toe hy die vee klaar versorg het. Hy nader die kamp haastig, maar alles is verlate. Net ’n laaste rokie van die oggend se vuurtjie trek lui die oggendlug in.

      Hy skop sand op die as en besluit om maar terug te gaan, want hy kan sommer voel dat dit vandag weer skroeiend warm gaan word. Die oggendson is klaar besig om hittegolfies oor die vlaktes te jaag. Hy het so gehoop om Tanya weer te sien. As hulle net nog ’n dag saam kon wees, sou hulle meer van mekaar kon uitvind.

      Sy blik gly teen die oewer af op soek na ’n verlore skaap en dan trek sy oë op skrefies toe hy die beweging op die rots gewaar. Hy dink eers dat sy oë besig is om hom parte te speel. Dit kan mos nie Tanya wees nie? Hoekom is sy nie saam met die res van die geselskap nie?

      Sy blik is vasgenael op die prentjie voor hom. Hy sien hoe sy haar kop agteroor gooi en haar hare tuimel in ’n goue stroom oor haar skouers. Soos ’n meermin sit sy daar. Haar vol borste du puntig na bo en haar slanke liggaam smelt saam met die rots. Hy wens dat hy haar kan skilder, die beeld op doek kon vaslê. Hy voel ongemaklik omdat hy weet dat hy op verbode terrein is, maar hy kan homself nie sover kry om weg te kyk nie.

      Tanya is salig onbewus van die oë wat haar deur die bome dophou. Maar dan, asof iets haar selfbewus maak, kyk sy behoedsaam om haar rond. Sy kom stadig orent, verken eers die water om haar. Dan strek sy haar lenige liggaam uit en duik terug in die rivier.

      Pierre weet hy moet nou maak dat hy wegkom, maar dan sien hy hoe sy skielik na haar been gryp. Vir een angsvolle oomblik dink hy dat sy onder die water gaan verdwyn. Hy wag nie langer nie, spring in die rivier en begin na haar toe swem. Sy probeer paniekerig om bo te bly.

      Hy bereik haar net betyds en gryp haar in ’n stewige greep vas.

      “Dis alles reg, ek sal jou uitkry, moet net nie so spartel nie. Dis gelukkig nie ver nie.”

      Hy probeer sy bes om haar te kalmeer. Toe hulle eindelik die wal bereik, trek hy haar saam met hom uit.

      Sy is so verlig om terug op die wal te wees dat sy eers ná ’n paar oomblikke besef dat sy geen klere aanhet nie. Boonop hang dit nog steeds papnat buite haar bereik aan die tak. Haar gesig is bloedrooi. Sy vou haar arms beskermend om haar borste en draai haar rug op hom.

      “Ek is jammer, Pierre. Wat maak jy hier?”

      Sy kan nou beswaarlik op haar been trap en weet nie hoe om haar klere in die hande te kry nie.

      Hy sien hoe sy hulpeloos probeer om haar teen sy blik te beskerm. “Waar is jou klere?” vra hy.

      “Dit hang daar in die son om droog te word.”

      Hy staan besluiteloos, pluk dan sy hemp oor sy kop en hou dit na haar uit.

      “Dankie,” stamel sy verleë.

      Hy wag tot sy dit aangetrek het en kyk dan terug.

      Tanya staan nou op een been, omdat die ander een soos ’n sak lood hang.

      “Wat is verkeerd, Tanya?”

      Sy antwoord nie; die trane is baie naby. Maar toe hy sien hoe opgehewe haar been is, tel hy haar in sy arms op en begin met haar aanstap na die kamp.

      Sy draai haar kop weg, maar sy kan sy blik brandend op haar voel. Sy probeer selfbewus om die hemp verder af te trek sodat dit meer bedek. Haar kop sing, maar sy weet nie of dit deur sy kloppende hart so teenaan haar oor veroorsaak word nie. Sy gee ook nie eintlik om nie, want dis veilig in sy arms en sy wens hy wil net aanhou stap.

      In