Wilna Adriaanse-omnibus 1. Wilna Adriaanse

daar iets wat julle vandag wil doen?” Haar stem is rustig. Toe niemand antwoord nie, gaan sy moedig voort: “Dan gee julle seker nie om as ek iets reël nie? Ek is nie lus om elke dag hier te sit en televisie kyk nie. Dis nie aldag dat ek in New York kom nie.”

      Die koppe draai net genoeg dat sy die afkeer in hulle oë kan sien, maar sy gaan ongestoord verder. “Ontbyt is gereed, ons wag vir julle in die kombuis.” En met dié woorde draai sy om en stap terug na Bertie se kamer. Hy is net besig om sy blou ogies oop te maak en glimlag lui toe hy haar sien.

      “Jy is nog hier!”

      “Dit lyk so. Is jy reg vir ’n lekker dag?”

      Hy knik dadelik en gooi sy beddegoed af. Nadat sy hom gehelp het om te was en aan te trek, stap hulle saam kombuis toe. Die ander twee maak eers na vyf minute hulle verskyning.

      “Kom sit.” Georgina beduie na die stoele rondom die tafel.

      “Ek eet nie in die kombuis nie.” Jean se oë flits oor die toneel voor haar.

      “Ek dink dis gesellig om hier te eet. Ek kan onthou hoe lekker ons altyd in my ma se kombuis geëet het, so kom sit.”

      Die kwaai bruin oë draai na Betsy Connely, maar sy hou haarself voor die stoof besig en uiteindelik sak die ander twee ook langs die tafel neer. Toe almal kos gekry het, hou Georgina haar hande na hulle uit en Bertie neem dadelik die uitgestrekte hand, maar Jean en André bly stom voor hulle uitkyk. Georgina maak haar oë toe en bid ’n kort gebed, waarna Betsy ’n kruis voor haar bors maak en plegtig amen sê.

      Die res van die ete verloop in stilte, behalwe vir Bertie wat wil weet wanneer sy pa gaan terugkom. Georgina weet nie en luister verbaas hoe die vrou voor die stoof sê dat hy net na ses by die huis behoort te wees. Om die een of ander rede voel Georgina weer krapperig. Sy moet die kinders oppas, maar sy weet nie wat aangaan nie. Niemand lig haar in nie.

      Na ete sorg sy dat almal warm baadjies aantrek en op William se vraag of hy hulle êrens heen kan neem, skud sy net haar kop. “Nee, dankie, ons sal regkom.” En dan voeg sy by: “Ons sal nie vir middagete hier wees nie.”

      Leonard waai vrolik toe hulle in die portaal uit die hysbak stap. Op die sypaadjie wil Bertie nuuskierig weet waarheen hulle gaan.

      “Ons gaan eers ’n bietjie rondloop en na dinge kyk en dan gaan ons vir Jean ’n rok koop.”

      Sy steek haar hand uit en toe die geel huurmotor stop, gee sy vir die bestuurder ’n adres en bondel hulle agterin.

      Georgina sal nooit die uitdrukking op die drie gesigte vergeet toe hulle minute later saam met haar die steil trappe na ’n moltreinstasie afklim nie.

      “Ons het nog nooit op so ’n trein gery nie!” Bertie staar sprakeloos na die trein wat teen volle vaart op die perron afpyl en voor hulle tot stilstand kom. Hy gaap behoorlik al die mense wat uitklim aan, en gryp dan vreesbevange Georgina se hand toe sy met hulle vorentoe beweeg. Sy hou haar ongeërg, maar haar oë draai soos ’n verkleurmannetjie s’n in die rondte uit vrees dat een van hulle sal agterbly.

      Hulle vind ’n leë bank en sy beduie dat hulle moet sit. Bertie gryp na haar arm toe die trein wegtrek en sy oë rek al groter soos wat die gevaarte begin versnel.

      André en Jean sit en staar voor hulle uit, maar sy kan tog die nuuskierigheid agter die afgetrokke oë sien. By een van die stasies klim ’n groep dogtertjies, ongeveer Jean se ouderdom, op en neem oorkant haar plaas. Georgina kan net glimlaggend sit en kyk hoe hulle oë belangstellend na André draai en kort-kort guitig giggel. Sy sien ook hoe Jean se oë op die balletskoene rus wat ongeërg oor een van hulle se skouers hang en sy is meteens jammer vir hierdie drie bevoorregte kinders. Hulle het so baie, maar die wêreld gaan by hulle goue koets verby.

      “Die meisies kyk vir André,” laat Bertie snipperig hoor en André se wange verkleur dadelik. Die kyk wat hy sy boetie gee, is genoeg om ’n groot man te vermorsel, maar Bertie is kennelik al immuun teen sy broer en suster se kyke.

      Georgina sien hoe André blosend by die venster uitkyk en sy knik. “Hulle wens seker hy wil met hulle gesels.”

      Al vier knip hulle oë toe hulle uiteindelik weer bogronds kom.

      “Waar is ons nou?” Bertie kyk nuuskierig rond.

      Georgina beduie met haar arm. “Ons gaan met ’n boot ry. Was julle al op ’n boot?”

      “Watse boot?”

      Sy kan sien hoe die blou ogies begin blink.

      “Die een wat tot by daardie groot standbeeld vaar.”

      “Ons het al met die helikopter daar verby gevlieg, maar juffrou wou nooit daarheen gaan nie. Sy hou nie van die see nie en my pa is te besig.”

      Die lug is ysig koud, maar al drie klim die trap op en gaan staan voor teen die reling. Die twee oudstes praat nie, maar Georgina kan tog ’n verandering op hulle gesigte sien.

      En so saam met die ander toeriste raak die twee oudstes se gesigte mettertyd minder strak en sorg Bertie dat daar nooit stilte is nie. Hy kwetter onverpoos en beduie kort-kort na iets wat hy sien.

      “Ons is nie blind nie, Bertie,” laat Jean in ’n stadium hoor, maar haar stem klink verbasend gemoedelik.

      Toe hulle net na eenuur van die boot afklim, en Georgina ’n paar strate verder met hulle by ’n klein eetplek instap, kla niemand nie.

      “Die mans by daardie tafel kyk vir jou.” Bertie beduie met sy vinger na ’n tafel regs van hulle waar vier jong mans in netjiese pakke klere sit, duidelik besig om Georgina te bespreek. Sy glimlag en neem sy hand in hare.

      “Dit lyk my dis my en André se dag om bekyk te word.”

      Toe die vier opstaan en by hulle tafel verbyloop, buk die een effens oor Georgina en laat vriendelik hoor: “Pragtige kinders wat jy het!”

      Georgina knik vriendelik en sê dankie en sy sien hoe die drie by die deur hul hande in hulle sakke steek en ’n paar note aan die ander een oorhandig. Sy kan net haar kop laggend skud.

      “Waarom het jy nie vir hulle gesê ons is nie jou kinders nie?” Jean se oë flits ontevrede in Georgina se rigting.

      “Hulle was sommer met ’n speletjie besig en dis ’n groot kompliment vir my as mense dink ek het sulke mooi kinders.” Georgina voel hoe ’n moegheid weer op haar neersak. Die kind is so ingewikkeld.

      “My pa gaan nie met jou trou nie!”

      Georgina kyk na die ontevrede gesiggie voor haar. Bruin ogies wat ongelukkig blink en ’n roosknopmondjie wat ontevrede saamgepers is. Haar stem is rustig toe sy antwoord: “Jean, ek wil ook nie met jou pa trou nie, dit belowe ek jou. Jou pa het gevra dat ek net vir die twee maande by julle kom bly, so hoe gouer jy ophou baklei, hoe gouer kan ons lekker kuier.”

      Georgina is verbaas dat sy so kalm voel. Gister sou sy waarskynlik ’n paar ander woorde gereed gehad het. Die bruin oë sak eerste en André kyk net vlugtig na sy suster en dan na Georgina. Sy wens sy kan agter die grys skanse sien, maar hy wys geen emosie nie.

      Na nog ’n rit op ’n ondergrondse trein stap Georgina met hulle ’n straatblok ver en dan beduie sy na ’n gebou. “ ’n Vriend van my woon hier. Ek wil hom gou gaan groet.”

      Sy druk die deurklokkie en ’n stem met ’n vreemde aksent antwoord na ’n oomblik. Die kinders draai verbaas na Georgina toe sy in ’n vreemde taal praat en die volgende oomblik gaan die deur oop en is hulle in ’n portaal waar groot skilderye teen die mure hang en ander op die vloere rondstaan. ’n Lang donkerkopman met ’n besonder sensuele mond en laggende oë kom uit ’n ander vertrek en steek sy arms na Georgina uit. Hy tel haar ’n oomblik van haar voete af op en plant ’n soen op elke wang, die vreugde duidelik op sy gesig.

      “Wat maak jy hier? Waarom het jy my nie laat weet jy kom nie?” Hy bekyk haar van kop tot tone.

      “Ek kom vir twee maande na hierdie kinders kyk en as jy lag, slaan ek jou dood!” Sy antwoord in Frans, maar slaan