Wilna Adriaanse-omnibus 1. Wilna Adriaanse

      Georgina is nie seker of sy veronderstel is om ook vir die pa te wag nie, maar weet ook nie waar meneer óf mevrou Connely is nie. Sy strek haar bene voor haar uit en kyk na die televisie om te sien waarna die kinders so aandagtig sit en kyk.

      Sy moes ingesluimer het, want sy word wakker van stemme rondom haar en dit neem ’n lang oomblik voordat haar brein registreer waar sy is. Teen daardie tyd kyk sy al vas in nog ’n paar rookgrys oë. Hy knik in haar rigting voordat hy Bertie optel en na die seuntjie se stortvloed woorde luister. Na ’n rukkie sit hy weer die seuntjie neer en buk by sy dogter. Hy druk ’n soen teen haar wang en vryf dan oor sy oudste se kop. Dan gly die grys oë weer oor haar waar sy nog steeds sprakeloos staan.

      “Ek hoop jy het jou voete gevind, juffrou Walters.”

      “Sy is nie ’n juffrou nie!” laat Bertie laggend hoor. “Haar naam is Georgie. Sy teken prentjies.”

      Die donker man kyk net vlietend na haar, voordat hy na sy oudste draai. “Het jy na vanaand se wedstryd gekyk – wat was die telling?”

      En vir die eerste keer sien Georgina lewe in die seun se afgetrokke oë en is die mond nie meer op ’n ontevrede plooi getrek nie.

      Halfpad deur sy verduideliking van die een of ander wedstryd, kyk Chris Parker meteens na Georgina en laat half geamuseerd hoor: “Juffrou Walters, miskien moet jy gaan slaap, voordat jy op jou voete aan die slaap raak en een van ons doodval.”

      Georgina is net in staat om te knik voordat sy in haar spore omdraai en die vertrek verlaat. Maar nie voordat sy die glinstering in die dogtertjie se oë gesien het nie.

      Gelukkig is sy so vaak dat sy dadelik aan die slaap raak, want as sy moes wakker lê, is sy seker sy het vanaand nog haar tasse ingepak. Skande of nie skande nie, sy gee nie om nie. Sy is seker Leon en Griet sal nie sy vriendskap mis nie.

      “Juffrou Walters?” Die stem dring deur die slaapnewels en Georgina sukkel om haar ooglede van mekaar af te kry, maar die stem hou nie op nie, en uiteindelik fokus haar oë op die figuur voor haar bed en vee sy verward met haar hand oor haar oë.

      “Doktor wil jou in sy studeerkamer sien voordat hy kantoor toe gaan.” Betsy Connely se gesig is op ’n ernstige plooi getrek.

      “Wanneer … Hoe laat is dit?” Dit voel vir Georgina of haar tong aan haar verhemelte vassit.

      “Nou. Hy wag in die studeerkamer. Dit is al sewe-uur. Hy wou al gery het.”

      Sy swaai haar bene met moeite van die bed af en staan dronkerig regop, nie seker wat sy eerste moet doen nie. Maar met mevrou Connely se hulp, vind sy haar denim van die vorige aand en ’n hemp in die kas. Haar kort hare word met haar hande platgevee en twee hande koue water oor haar gesig, laat haar brein effens aanskakel.

      Hy staan voor die groot glasdeure wat op die balkon oopmaak. Soos die vorige dag, is hy onberispelik geklee in ’n modieuse pak klere, kraakwit hemp en donkerrooi das. Op die groot antieke lessenaar staan ’n aktetas, gereed om opgetel te word.

      “Goeiemôre.” Haar stem verstil toe sy in die grys oë kyk.

      Hy knik afgetrokke. “Ek wil net hoor of jy jou pligte verstaan. Dit is ongelukkig nie vir jou ’n vakansie nie. Ek het ’n bedrywige paar weke voor, en sal dit waardeer as jy my kinders sal besig hou. Hulle het reeds hul leerplan vir hierdie termyn voltooi. Die nuwe onderwyseres begin in Februarie. Verder weet ek nie of Leon jou gesê het dat ek vir vier en twintig uur diens per dag betaal nie. ’n Af dag of naweek sal die uitsondering wees en nie die reël nie.”

      Georgina se mond gaan oop om iets te sê, maar hy haal ’n koevert uit sy baadjiesak en sit dit op die lessenaar neer. “Daarin is kontant vir julle uitstappies, asook ’n kredietkaart vir enige aankope wat die kinders mag nodig hê. As die geld te min is, bel die kantoor en reël met Ann Meyerson.”

      En voordat sy iets kan sê, tel hy die aktetas op en stap met lang treë deur toe.

      By die deur draai hy vlugtig om en beduie met sy kop na die lessenaar. “Byna vergeet ek. Daar lê ’n selfoon. Hou dit asseblief by jou.” En daarmee draai hy om en net die reuk van sy naskeermiddel bly in die vertrek agter. ’n Aangename, vars geur, verbasend aards vir so ’n gesofistikeerde man.

      “Mevrou Connely, dink jy ek sal my suster-hulle kan bel en net laat weet ek is veilig hier?” Georgina kyk onseker na die ouer vrou.

      “Die telefoon is enige tyd tot jou beskikking. Jy kan sommer uit jou kamer skakel. En noem my asseblief Betsy.”

      Georgina knik en stap ingedagte deur die portaal na haar slaapkamer waar die bed nog net so deurmekaar is soos toe sy so haastig moes opstaan.

      Die telefoon lui lank voordat sy haar suster se stem hoor.

      “Griet! Kan jy my hoor? Dis ek, Georgie!”

      “Georgie! Hoe gaan dit?”

      “Nie goed nie. Ek weet nie of ek gaan bly nie!”

      “Georgie! Wag nou eers. Chris het gebel om te sê hy is jammer daar was ’n misverstand en jy moes op die lughawe wag. Is jy nou reg? Hoe lyk die kinders?”

      “Wanneer het hy gebel?” Georgina kan voel hoe haar lyf warm word. Sy wag ’n oomblik vir die antwoord.

      “Gisteraand. Het hy jou nie gesê nie? Hy sê jy het nie baie gelukkig gelyk toe jy by die kantoor aankom nie.”

      “Griet, hoe goed kén julle die man?”

      “Wat’s fout, Georgie?”

      “Ek dink nie hy is reg nie. Ek dink daar skort ernstig iets met sy verstand. Geen mens kan so lewe nie! Hy luister na niemand nie, rammel bevele af, gee niemand ’n spreekbeurt nie en verder sleep hy die kinders oral met hom saam. Hulle kamers lyk soos winkels soos hy hulle bederf en hulle is nes hy, ongelooflik onbeskof, behalwe die kleintjie. Hy is nogal oulik.” Georgina bly uitasem stil en vir ’n oomblik dink sy die verbinding is verbreek, maar dan klink Magriet se stem weer in haar oor.

      “Hy is ’n baie besige man, Georgie. Jy is nie daar om hom te kritiseer nie. Pas net sy kinders op. Dis net twee maande. Geniet dit, loop rond en sien die wêreld. Alles word vir jou betaal. Georgie, is jy nog daar?”

      Georgina vee oor haar oë. “Ek dink nie julle ken hom nie. Ek sal my bes doen om julle nie in die skande te steek nie, maar moet my asseblief nie kwalik neem as ek nie enduit kan bly nie. Jy het nie ’n idee hoe dit hier gaan nie.”

      “Ek is seker jy sal dit regkry. Sê groete vir Chris.”

      Georgina snork vererg voordat sy groet. Met die telefoon in haar hand staar sy vir ’n lang oomblik na die dik mat. Hy het hulle laat weet sy is veilig en gesê hy is jammer hy het haar op die lughawe vergeet en dat sy kwaad was daaroor. Die verontwaardiging lê bitter in haar mond. Het hy nooit gedink hy behoort háár wat Georgina is, om verskoning te vra nie! Nie Leon óf Griet het op die lughawe gesit en wag nie … en moes toe teen nekbreekspoed met ’n helikopter tussen Manhattan se wolkekrabbers deur vlieg nie. Sy het skoon vergeet om dít vir Griet te vertel!

      Wel, sy kan óf hier bly sit óf sy kan stort en aantrek en hierdie ryk kinders ’n ding of twee probeer leer. Dit sal haar pas as hy haar dienste so gou moontlik wil beëindig, dan het sy nie skande op die familie gebring nie!

      Georgina groet die deurwag vriendelik en skud haar kop toe hy vra of hy ’n huurmotor kan laat kom.

      “Nee, dankie, ons gaan sommer stap.” Dan steek sy haar hand na die gryskopman uit. “Ek is Georgie Walters, ek gaan vir die volgende twee maande hier woon.”

      Die man steek effens verbaas sy hand uit, en dan verhelder ’n glimlag sy gesig en die blou oë vonkel laggend. “Aangename kennis, juffrou Walters. Ek hoop jy geniet jou verblyf hier. My naam is Leonard.”

      Sy knik en beduie vir die kinders om haar te volg.

      “Waarheen gaan ons?” Bertie kyk vraend op na haar toe hulle buite op die sypaadjie staan.

      “Ons