Ena Murray Omnibus 23. Ena Murray

so op ’n afstand hou, Wena?”

      Sy lyk verbouereerd en haar stem is styf toe sy antwoord: “Ek weet nie wat jy bedoel nie.”

      “Nie?”

      Sy vou haar hande styf inmekaar, sê dan moedig: “Ek dink dis beter as ons liewer by ‘meneer’ hou.”

      Hy hou haar blik lank gevange, maar haar oë huiwer nie voor syne nie. Daar is ’n streng uitdrukking om sy mond toe hy sê: “Sê my, dink jy ooit aan jouself?”

      “Dit hang af wat jy bedoel.”

      “Jy skerm verniet. Jy weet wat ek bedoel. Daar kan nog twintig, dertig, veertig jaar van geluk vir jou voorlê.” Hy sien haar mond wrang trek, en daar flits ongeduld in sy oë. “Jy is nog jonk genoeg om weer te begin. Jy maak asof veertig die end van ’n mens se lewe is.”

      “Weer te begin waarmee, meneer Günther?” Haar stem klink onverwags uitdagend.

      “Om ’n nuwe toekoms vir jouself te skep. Om jouself nog ’n kans op geluk in die lewe te gun. Om weer te glo, te bemin …”

      “Jy weet nie waarvan jy praat nie,” sê sy afwysend.

      “Ek weet. Ek het ook teleurstellings agter my. Of het jy vergeet dat ek ook eenkeer getroud was?”

      “Jy kan ons twee nie vergelyk nie.” Sy kyk waarskuwend op. “Meneer Günther, ek kan geen doel in hierdie gesprek sien nie. As jy …”

      “Is jy bang, Wena?”

      “Waarvoor?”

      “Dat ek dinge gaan sê wat jy nie wil hoor nie?”

      Haar ooglede fladder. “Ek kan nie dink dat daar enigiets is wat jy vir my wil sê nie, meneer Günther. As dit iets is in verband met Amanda …”

      “In hemelsnaam, vergeet net vir een enkele oomblik van Amanda en dink aan jouself!”

      “Ek verkies om liewer aan my dogter te dink.”

      Hy sak terug in die stoel, kyk haar lank aan. “Soos jy dan verkies, mevrou Conradie.”

      Dis stil. Sy wens hy wil opstaan en loop, maar ten spyte van die ongemaklike stilte bly hy sit, ’n koppige trek om die mondhoeke.

      Ten einde raad moet sy eerste die stilte verbreek. “Kan ek … kan ek jou ’n koppie koffie aanbied?”

      Hy aarsel ’n oomblik, sê dan: “Ja dankie, mevrou. As dit nie te veel moeite sal wees nie.”

      Sy staan sonder ’n woord op, stap uit en gaan skink die koffie. Haar hande bewe toe sy die karringmelkbeskuit in ’n klein bakkie plaas. Hy neem die skinkbord by haar, wag dat sy eers hare neem en help hom dan self.

      “Dis lekker. Ek weet nie wanneer laas ek tuisgebakte beskuit geëet het nie. Ek dink dit was nog as kind in Namibië by my ouma aan moederskant.” Hy glimlag asof teësinnig vir die verbasing in haar oë, maar sy blik is nou weer vriendeliker. “Moenie so verras lyk nie. Ek is ’n doodgewone mens. Ek het ook ’n ouma gehad … of dink jy ek het in ’n rol rokmateriaal van ’n wolk afgeval?”

      Dit lyk asof sy wil begin glimlag, maar dan vra sy: “Was hulle boere?”

      “Ja. Doodeenvoudige boermense. My plaasvakansies is van die mooiste herinneringe wat ek het. Soms wonder ek of ek nie ’n beter mens sou gewees het as ek Ouma se plaas oorgeneem en met beeste geboer het in plaas van rokke te maak nie.”

      Sy moet nou glimlag. “Jy is verspot. Jy is ’n modebaas.”

      “Soos jy ’n modeontwerper is.” Hy sit sy koppie neer. “Dis eintlik waaroor ek vanmiddag met jou kom praat het … en toe ruk die gesprek handuit,” erken hy met ’n skewe glimlag. “Wil jy nie vir my ’n paar ontwerpe doen nie?”

      “Ek?” Sy lyk volkome verbaas. “Ek vir … jóú ontwerpe doen?”

      Hy knik. “Ja. Hoekom nie?” Sy staar hom net aan en hy vervolg, ligte spot in sy oë. “Probeer jouself voorstel jy doen dit vir ’n doodgewone beesboer van Namibië.”

      “Moenie spot nie.”

      “Ek spot nie.” Hy kyk haar vas aan. “Ek is ernstig, Wena. Asseblief.”

      “Maar …” Sy beduie verslae met haar hande.

      “Jou idees is baie oorspronklik. Dit kan nie kwaad doen om te probeer nie, kan dit?”

      Sy lag verdwaas. “Ek weet nie wat om te sê nie. Ek … kan probeer …”

      Hy lyk verlig. “Natuurlik kan jy probeer. Jy het niks om te verloor nie. As ek van hulle gebruik maak, sal die vergoeding goed wees.”

      “Dis nie … van soveel belang nie.”

      “Ek noem dit maar net. Wel? Dan is dit afgespreek. Sodra jy iets gereed het, laat my weet.” Hy staan op asof hy skielik haastig is om te gaan. “Dankie vir die koffie en die beskuit.” Hy glimlag op haar af, maar sy oë is goedig toe hy groet. “Tot siens, mevrou Conradie.”

      Sy glimlag spontaan. “Tot siens, meneer Günther.”

      Toe hy weg is, val sy op die stoel neer waarop hy gesit het, ’n verdwaasde vreugde in haar oë. Sy is gevra om vir Günther ontwerpe voor te lê. Sý!

      Die vreugde wat sy in die jare wat verby is, ervaar het, was om haar kinders se ontwil. Maar vandag, vir die eerste keer in jare, het sy vreugde aan haarself. Sy voel asof sy soos Amanda in die lug kan opspring en in die rondte kan tiekiedraai. ’n Droom wat sy as jong meisie gekoester het en wat sy reeds lankal onderdruk en amper van vergeet het, het vandag weer skielik gestalte aangeneem – en dis Raul Günther wat weer lewe daaraan gegee het.

      Hy het gepraat van ’n nuwe begin, ’n nuwe toekoms. Sy het net na hom gesit en luister met die meerderwaardige wete dat hy van goed praat waarvan hy niks weet nie, en met woordelose bitterheid besef dat daar nooit weer vir haar ’n nuwe toekoms kan wag nie.

      En tog kán daar, besef sy nou met ’n hart wat opgewonde klop. Iets, in watter geringe maat ook al, kan sy terugwin van gister se drome. Raul Günther het dit skielik moontlik gemaak. Amanda is reg. Hy ís ’n fantastiese man.

      Haar oë is nog blink en droomverlore toe dit op haar dogter val wat skielik in die deur verskyn. Intuïtief beweeg sy vorentoe om haar die wonderlike nuus te vertel, want sy weet haar kind sal saam met haar bly wees.

      “Amanda, weet jy wat …” Dan gaan sy staan. “Manda? Is daar iets verkeerd?”

      “Nee, niks is verkeerd nie. Hoekom?” Die blou oë is koel, die gesiggie sfinksagtig.

      “Jy lyk … Daar ís iets verkeerd. Wat is dit, my kind?” Die jong meisie wil wegdraai, maar die moeder kry haar aan die skouers beet, draai haar terug, opregte kommer in haar oë. “Amanda, wat is dit deesdae met jou? Jy is ongelukkig. Daar is iets wat jou hinder. Vertel my, asseblief.”

      ’n Oomblik aarsel die jong meisie nog. Dan is dit of daar skielik iets in haar knak en sy werp haar teen haar ma vas soos toe sy nog ’n klein dogtertjie was en wilde snikke ruk deur die skraal lyfie. Die hande met die fyn barsies streel die blonde hare en soos hoeveel keer in die verlede bid sy om insig en begrip, om die vermoë om te kan help, die hartseer en ongelukkigheid uit haar kind se hart te kan weer.

      “O, Mams, ek is so ongelukkig!”

      “Dit kan ek sien, my skat. Kom sit hier en vertel my alles.” Sy lei haar dogter na die bank, kyk teer na die gesiggie wat op daardie oomblik weer so bitter jonk lyk. “Vertel vir Mams, wat is dit?”

      “Dis … Raul.”

      Êrens verstil dit in die moeder. “Ja? Wat het hy gedoen?”

      “Dis juis die ding! Hy doen niks nie … nie meer nie.”

      Dit word nog stiller in Wena Conradie. “Wat bedoel jy, my kind?”

      “Alles was so wonderlik aan die begin, Mams,”