Ena Murray Omnibus 23. Ena Murray

steur nie.”

      “Ek sal u graag wil spreek as dit moontlik is, asseblief.”

      “Seker. Kom binne.”

      Sy staan opsy, laat hom binnekom, druk dan die voordeur toe. Hy wys sy moet voor stap, en sy begin die kort gangetjie afstap na die sitkamer wat sommer ook as haar werkkamer dien. Haar oë rus stip op die deurgetrapte tapyt. Sy is intens bewus van haar huisdraskoene, die ou huisrokkie wat los en onvleiend om haar hang, haar hare wat nie so netjies is nie. Haar blik dwaal krities oor die klein vertrekkie wat hulle binnestap. Nie van die netjiesste nie. Oral lê patrone en stukke materiaal rond. Die meubels is verweer, die stoffering op party plekke geskif, selfs stukkend, die gordyne verbleik.

      Met bewende vingers tel sy ’n stuk materiaal van ’n stoel af op. “Wil u sit?”

      “Dankie.” Hy wag tot sy eers plaasgeneem het.

      Sy wag dat hy moet praat, sê hoekom hy hier is, wag met haar hande weerloos in haar skoot.

      Hy kyk na die naaimasjien en die materiaal. “U lyk baie besig.”

      “Ek … is maar altyd besig.”

      Sy weet sy kennersoog het klaar die situasie opgesom. Dis nie die soort materiaal waarmee Günther werk nie.

      “Ons kon nie eintlik gister gesels nie. Daarom het ek vanoggend gekom.” Hy hou haar blik met syne gevange. “Ek wil graag openlik praat. Gee u om?” Sy skud haar kop, en hy vervolg: “Ek wil u ook vra om openlik met my te wees, mevrou. Ek weet daar is dinge wat u hinder, bekommer …”

      Sy knik. Ja, sy is mal van kommer, ’n soort kommer wat sy nie voorheen geken het nie. Deur ’n lang, slapelose nag het sy besef dat jy jou bekommer oor materiële dinge wanneer jou kinders klein is. Maar die kommer oor ’n kind wat op die drumpel van volwassenheid staan, is iets wat dieper sny, wat oor baie dieper dinge gaan as daaglikse behoeftes.

      Sy stem breek deur haar gedagtes.

      “Maar voordat ons begin praat … Ek word een en veertig, en my naam is Raul.” Hy glimlag effens in haar verwarde oë af. “Ek het gedink dit sal dit minder formeel maak as ons mekaar op gelyke voet ontmoet en mekaar op die voornaam noem. Ek vermoed ons is min of meer dieselfde jaar se kalwers.”

      Sy knik. “Ja. Ek is ook veertig. My naam is Wena.”

      “Wena,” sê hy peinsend. “Dit pas jou. Dis sag en vroulik.” Hy sien die fladdering van haar ooglede en vervolg vinnig. “Jy weet nou wat my ouderdom is, dat ek wel Amanda se pa kon gewees het. Dan is ek ook ’n geskeide man.”

      Hy bly haar reguit in die oë kyk en sy knik weer. “Ek weet.”

      “Ja. Ek veronderstel jy sal weet. Met hierdie twee feite voor oë, neem ek jou nie kwalik as jy bekommerd is nie. Ek sou ook bekommerd gewees het as Amanda my dogter was. Ek wil graag hê dat jy jou hart teenoor my moet oopmaak.” Hy maak ’n bemoedigende gebaar met sy hand. “Sê vir my wat jy werklik in jou hart voel, asseblief.”

      Sy lek oor haar droë lippe. Daar is so baie wat sy kan sê, wat sy moet sê, maar dis of hy met hierdie ontwapenende houding van hom die wind uit haar seile geneem het. Sy kyk hom onseker aan. Sy haat dit om mense seer te maak, juis omdat sy self al so baie seergekry het.

      Hy sien die stryd in haar en sy mondhoeke verteder. “Sê maar, Wena. Ek sal nie kwaad word nie.”

      “Meneer Günther, ek …”

      “Raul, asseblief.”

      Sy lag senuweeagtig.” Wel, dan, Raul, ek ken jou nie, en ek weet nie watter soort mens jy is nie. Dit is moeilik…”

      Hy kom haar te hulp, steeds met daardie onpeilbare uitdrukking in sy oë. “Ek is te oud vir Amanda. Ek is geskei, tweedehands, om dit pront te stel. Ek is te ervare vir haar, ek is altyd omring deur mooi vroue. En so meer, en so meer. Jy is reg, weer reg. Sy verdien iets beter as ek. Tog wil ek my kant van die saak stel. Ek weet nie wat jy van my persoonlike lewe weet nie …”

      “Niks nie. Ek sien net nou en dan foto’s van jou in tydskrifte en koerante en …”

      “En daaruit sal jy aflei dat ek ’n vrouejagter en ’n losbol is. Nee. Moenie dat ons huigel nie, Wena. Dis die indruk wat deur die sosiale blaaie geskep word. Dit gaan maar so. Omdat ek Raul Günther is, ken ek vroumense. Baie. Ek is uit die aard van my bedryf gedurig omring deur mooies, deur aantreklikes, beeldskones. Te kus en te keur. Ek is dus gewoond aan mooi vroue. Hulle is nie vir my so onweerstaanbaar soos vir die gewone man nie. Hulle is heeldag onder my voete en onder my oë. ’n Mens raak aan hulle gewoond.

      “Vir my tel persoonlikheid baie meer as ’n mooi liggaam en ’n beeldskone gesig. Vir my moet ’n vrou ook iets hier binne hê, en nie net ’n pragtige uiterlike vertoon nie. Dis my werk om mooi klere vir mooi mense te skep, maar die liggaam is beslis meer as klere vir my.”

      Hy aarsel, vervolg dan: “Ek weet baie mense is onder die indruk dat ek ’n soort harem aanhou. My eie geslag, weet ek, glo vir geen oomblik dat my assosiasie met my mannekyne bloot professioneel is nie. Hulle glo, miskien heel menslik, dat my mannekyne ook my minnaresse moet wees en …” Hy glimlag effens toe hy haar verleentheid sien. “Dis waar. Ek weet van die stories wat in omloop is. Ek is ’n doodgewone mens. Ek soek ook soms ontspanning, maar wanneer ek een van my mannekyne die aand uitneem vir ete, is dit vir die res van die mensdom ’n voldonge feit dat daardie dame ook die res van die nag saam met my sal deurbring.”

      Sy is nou so rooi soos beet, en hy bly verwonderd stil. Wanneer laas het hy ’n vrou sien bloos? In die kringe waarin hy beweeg, is dit ’n teken van swakheid.

      Sy stem is besonder sag, en was dit nie dat sy so verleë gevoel het nie, sou sy ’n intonasie daarin bespeur het wat haar sou verbaas het. “Dis wat die mensdom baie maklik glo van ’n man in my posisie. Miskien is dit ook die norm, maar daar is tog uitsonderings ook. Nie dat ek wil beweer dat ek ’n engel is nie …

      “Daar was ’n tyd in my lewe dat ek vinnig op pad was om myself te vernietig. Maar gelukkig het ek betyds tot my sinne gekom, betyds besef dat daar meer in die lewe steek, meer daarin móét steek as partytjies en vleeslike bevrediging. As jy jonk is, is seks alles. Wanneer jy veertig is, begin jy na iets soek in jou verhouding met die teenoorgestelde geslag.”

      Sy kyk dapper op, stel die vraag reguit: “En dink jy jy gaan dit in my dogter kry?”

      “Moontlik, maar nie nou al nie. Sy moet nog grootword. Volwasse word.” Hy glimlag weer effens. “En teen daardie tyd is ek regtig al te oud vir haar.”

      Sy frons. “Maar sy …”

      “Ja?”

      “Meneer … Raul, maar sy het my verseker dat jy jou liefde …” Sy breek af en kyk hom met selfbewuste oë aan. “Jy hét vir haar gesê jy het haar lief?”

      “Ja. Om my presiese woorde te herhaal – ek het gesê ek is lief vir haar.”

      “Wel?” Sy lyk verward, ontsteld.

      Meteens buig hy vooroor, neem haar hand onverwags in syne, voel die bewing in die vingerpunte en sluit sy ander hand ook warm om hulle. Hy kyk op. “Maar daar is baie soorte liefde in die lewe, is daar nie, Wena?”

      Sy voel te geskok om haar hand uit syne te trek. “Jy bedoel … jy het dit nie … só bedoel nie? Jy is lief vir haar, maar nie verlief nie?”

      Hy sit en kyk haar net aan, en sy vervolg, meer bekommerd as ooit tevore: “Maar my kind … sy het dit anders vertolk … verstaan … Sy is nog so bitter jonk en onervare.”

      “Ek weet.” Sy stem is baie sag. “Ek begryp hoe jy voel, Wena. Miskien moes ek daaraan gedink het dat dit verkeerd vertolk kan word. Dit was onnadenkend van my. En tog … Amanda is baie fynbesnaard. Sy het baie liefde nodig. Sy is altyd vir my so … soekend, as jy verstaan wat ek bedoel.” Wena knik. “Sy is vreeslik onseker van haarself, soek altyd gerusstelling. Ek glo dat wat ek vir haar gesê het, in ’n groot mate bygedra het tot die sukses wat sy sover behaal het. Dit het haar