Ena Murray Omnibus 23. Ena Murray

plaas haar glasie voor haar neer en neem teenoor haar plaas. “Wat bedoel jy as jy sê dat sy onder jou oë tot niet gaan?”

      Met bewende lippe en swemmende oë vertel sy hom en sluit af: “Die Young Eagle is ’n gure hool waar met verdowingsmiddels gesmokkel word. Die polisie hou gedurig klopjagte daar. Dis die swakste tipe wat daar saamdrom en dis die plek waar my dogter na vermaak gaan soek en … jou probeer vergeet.” Sy vang haar onderlip hard vas. “Ek bedoel dit nie as ’n verwyt nie. Asseblief, moet my nie verkeerd verstaan nie, maar … kan jy nou verstaan hoe verskriklik bekommerd ek is? Ek kan mal word daarvan!”

      Hy knik, sy oë ernstig. “Ek begryp.” Hy sug, kyk op sy hande af. “Ek kan haar verplaas na ons Kaapstad- se tak.”

      Sy skud haar kop. “Nee. Hier is sy darem nog onder my toesig, maar daar … daar sal sy maar net in nóg ’n Young Eagle gaan inkruip en dan is daar niemand wat haar kan red nie. O, Raul, wat moet ek doen?”

      Dis ’n desperate uitroep wat tot in sy siel sny en sy kake klem styf op mekaar. Die intense teerheid in sy oë ontgaan haar in hierdie oomblik van vertwyfeling en vrees.

      “Ek sal kyk wat ek kan doen. Ek is seker daar … is ’n oplossing.” Hy swyg, want albei besef dat daar net een oplossing is – en dis die een wat hy subiet geweier het om as oplossing te aanvaar. Weer sê hy, sy oë ontwykend: “Ek sal aan iets dink. Moet asseblief nie so bekommerd wees nie.” Hy sien haar pleitende oë en hy weet wat sy van hom wil vra, maar weer skud hy sy kop. “As sy net nie jóú dogter was nie. Maar hoe gaan ek …” Hy staan vinnig op, gaan gooi vir hom nog ’n drankie in. Dan draai hy om. “Wil jy nie maar van plan verander en vir my kom werk nie? Die aanbod staan nog.”

      Sy skud haar kop, glimlag spytig. “Ek kan nou op niks anders konsentreer as op Amanda nie.”

      “Maar as Amanda se probleem opgelos word?”

      Sy kyk hom opsommend aan. “Dan kan ons weer praat.” Sy staan op. “Ek moet nou gaan.”

      “Dis nog vroeg.”

      “Ek wil vroeg tuis wees.” Albei weet hoekom. Sy moet tuis wees voordat Amanda huis toe kom. “Raul, Amanda mag nie weet dat ek hier was nie, asseblief.”

      Hy knik net, lei haar na buite. “Ek kan maar met die bus teruggaan,” protesteer sy toe hy haar na die motor lei.

      Weer is sy stem bruusk: “Om vredeswil, Wena, moenie my te ver dryf nie. Dink jy ek sal jou hierdie tyd van die aand laat bus ry? Klim in.” Dis stil tussen hulle tot hy voor haar donker huis stilhou. “Sy is vanaand werklik by ’n parade.”

      Sy knik. “Ek wonder wat saans van Andrew word. Hy was nooit ’n seun wat rondgeloop het nie, maar ook hy is deesdae taamlik uithuisig. Ek hoop tog net nie …”

      “Wena! Wena! Jy is besig om jouself uit te mergel.” Hy klink ongeduldig. “Jou seun se uithuisigheid is mý werk. Hy fotografeer saans vir my die parades, en hy doen deksels goeie werk.”

      Sy kyk hom verslae aan. “Ek … weet daar niks van nie.”

      “Ek weet. Ek het hom gesê hy mag jou nie vertel nie. Jy sou nie tevrede wees nie, en jy ís nie, nè?”

      Wena weet nie wat om te sê nie. Nee. Hy is reg. Nog ’n kind van haar is nou vasgevang in sy sjarme. Nog ’n band tussen haar en hierdie man gesmee.

      Sy klim uit en hy volg haar voordeur toe, en sy voel meteens so swak, so hulpeloos. Sy wens sy kan alles vergeet, alles en almal, en haar seer teen sy bors uitsnik. Maar sy staan terug toe hy die voordeur oopgesluit het en na haar toe draai. Dis asof hy haar gedagtes lees en hy staan doodstil.

      “Nee, ek sal jou nie soen nie. Nag, Wena.”

      Sy staan stil in die voordeur terwyl hy terugstap na die motor. En weer het sy ’n onbesonne wens in haar hart – om hom agterna te hardloop en hom te vra om haar tóg nag te soen …