Ena Murray Omnibus 23. Ena Murray

en vrou in jouself – as jy dit net wil erken … en toelaat. Jy speel net met jouself wegkruipertjie, Wena. Jy bluf niemand anders nie.”

      “Ek weet nie wat jy …”

      “Ja, jy weet goed. Jy skuil agter Amanda. Jy wil nie hê sy moet seerkry nie. Maar jou grootste vrees is dat jy sélf weer sal seerkry.” Sy kyk hom net bleek en roerloos aan, en sy oë priem genadeloos in hare af. “Of wil jy my werklik kom wysmaak dat jy so ontsteld is omdat ek ’n afspraak met jou dogter vergeet het? Hierdie traanmerke … Was hulle vir Amanda? Jy het my gaan bel en jouself wysgemaak jy doen net jou plig teenoor jou dogter … en intussen kruisig jy weer jouself, kom sit en huil jy hier omdat jy graag my aanbod wil aanneem, maar nie die moed het nie. Vir hoe lank gaan jy jouself nog agter hierdie ou naaimasjien wegsteek vir die lewe? Ek kan jou maar sê, Wena. Dit sal nie help om hier weg te kruip nie. As die lewe jou hier agter die naaimasjien wil kom uithaal, sál hy … en jy sal daar niks aan kan doen nie!”

      Hy kom orent, vat hierdie keer self die stuk materiaal van die stoel af en sit dit eenkant neer. “Ek sal Amanda om verskoning vra omdat ek ons afspraak vergeet het. Ek sal haar nie vertel dat ek hier by jou was nie. Ek laat dit aan jou oor of jy haar wil vertel, ook van my aanbod. Maar vandag oor ’n week is ek weer hier … en dan wil ek ten minste twee of drie ontwerpe van jou hê. Verstaan ons mekaar?”

      “Ja.” Sy luister verbaas na haar onderdanige stemtoon.

      Hy glimlag meteens, al die strengheid weg. “En nou … As daar nog koffie en beskuit is …”

      Sy knip haar oë vinnig, staan dan huiwerig op. “Ja. Ja, natuurlik.”

      Tot haar ontsteltenis volg hy haar kombuis toe, neem langs die tafel plaas asof dit die doodnormaalste ding is vir die grootbaas van Günther om om elfuur in die oggend koffie en beskuit langs ’n eenvoudige kombuistafeltjie te geniet.

      Sy voel verleë, maar probeer dit wegsteek. “Wil jy nie liewer tee hê nie?”

      “Net as jy nie koffie het nie. Jy maak lekker koffie.”

      “Nee. Hier is koffie. Ek het maar net gedink …”

      Hy glimlag. “Dan is dit koffie, dankie.” Hy is duidelik van plan om net daar langs die kombuistafel sy beskuit en koffie te geniet en sy moet ook maar daar plaasneem. “Het jy al iets in gedagte?”

      “Ja. Ek het al so ’n paar idees. Nog nie juis spesifiek nie,” skram sy weg.

      Hy eet eers sy beskuit klaar, sluk sy laaste koffie weg. “Jy is ’n mooi vrou, Wena. Hoekom gee jy nie soms meer aandag aan jouself nie?” Hy sê dit op so ’n manier dat sy nie aanstoot kan neem nie. Maar nou bloos sy diep en hy raak haar wang liggies aan. “Ek wil nie kleursel aan hierdie wange hê nie, maar so ’n bietjie kleur aan die lippe en die hare reg geknip …”

      Sy is pynlik selfbewus en sy sien nie die vreemde teerheid in die oë wat op haar rus nie. “Gee jy om as ek dit vir jou sê?”

      “Nee. Dis die waarheid. Ek is … verwaarloos, maar ek was nooit van belang nie.”

      “Dis waar jy verkeerd is, weet jy? Elke mens is van belang … anders sou God jou nie gemaak het nie … en Hy het jou mooi gemaak.” Hy sien die flits van verbasing in haar oë en glimlag weer, neem skielik haar een hand in syne. “Jy ken my nog nie, Wena. Jy sal my nog leer ken. En terwyl ek dit nou so ver gewaag het, gaan ek nog iets waag. Moenie vir my kwaad word nie, sal jy?”

      Sy weet sy is vas. Sy weet hierdie man het reeds ’n web om haar gespin, dat hy nou enigiets vir haar kan sê en sy sal nie kwaad word nie. Sy skud haar kop en sy vingers span stywer om hare.

      “Kan ek jou ’n voorskot gee op die ontwerpe?”

      “ ’n Voorskot? Maar jy weet nie eens of jy dit sal kan gebruik nie.”

      “Ek sal kan. Ek is oortuig daarvan.”

      “Maar hoekom? Dis darem nie dat ons honger ly nie.”

      “Nee. Maar die tyd vir verbleikte rokke en afgetrapte skoene is verby.”

      Sy kyk hom ’n oomblik takserend aan, laat dan haar blik sak, die trane warm agter haar ooglede.

      Sy stem is baie sag. “Ek het jou al dikwels aangetrek, weet jy? En jy is altyd onweerstaanbaar pragtig wanneer ek klaar is.”

      Haar ooglede fladder en sy fluister amper: “Dit klink half … onbehoorlik.”

      “Maar nie in ons geval nie. Ek wil graag, Wena. Kom môre stad toe …”

      “Nee!”

      Hul oë vang mekaar vas. “Ek doen geen onbehoorlike voorstel aan jou nie. ’n Uitrusting per ontwerp – ek wil niks meer hê nie.”

      “Nee!” Sy trek haar hand uit syne, steek dit op haar skoot onder die tafel weg. “Ek … weet dis ’n … baie hoë betaling wat jy aanbied, maar ek wil die geld hê, dis te sê as jy my ontwerpe gebruik.”

      “Mag ek weet waarvoor?”

      Sy aarsel, kyk dan verleë op. “Jy gaan weer kwaad word.”

      Hy glimlag skeef. “Al weer die kinders.”

      “Dis vir Andrew. Ek wil hom so graag ’n goeie kamera gee. Hy is dol op foto’s. Jy moet die foto’s sien wat hy met ’n ou goedkoop kameratjie neem.”

      Hy knik. “Die verbleikte rokkie en die skeefgetrapte skoentjies bly dan maar.”

      Sy lyk verskonend. “Ag, ons kom al jare so aan. Ons kan maar nog ’n rukkie met mekaar regkom.”

      Sy sien hom swaar sluk, kyk half verwonderd na die adamsappel wat so duidelik op en af beweeg, kyk dan in sy oë op. Iets in sy blik laat haar vinnig haar stoel agteruit stoot. “Nog koffie?”

      “Nee, dankie. Ek moet nou gaan.” Hy staan op en begin dadelik aanstap voordeur toe asof hy meteens baie haastig is. By die voordeur draai hy terug. “Vandag oor ’n week.”

      Sy knik net, kyk hom agterna. En sy weet dat haar lewe ná vandag nooit weer dieselfde sal wees nie.

      In die week wat volg, gebeur daar dinge in die huisie met die blou voorhekkie wat nog nooit tevore daar gebeur het nie.

      Gedurende die dag sing die naaimasjien maar soos gewoonlik, maar eienaardig, niemand kom om die klere wat gemaak word, aan te pas of af te haal nie.

      Niemand raai hoe daar kopgekrap en gespartel word met die kruideniersbegroting nie en niemand kom agter dat die voorraad in die kombuiskas onrusbarend krimp sonder dat dit aangevul word nie.

      Wena kou haar onderlip terwyl sy die twee eiers in die houertjie beskou. Een vir Amanda en een vir Andrew. Sy kan sonder een bly. Maar wat van môre?

      Tog ontstel dit haar nie, en weer voel sy amper onrustig verbaas vir haarself. Daar het skielik ’n roekeloosheid in haar posgevat wat glad nie eie aan haar is nie en glad nie by haar verstandige jare hoort nie. ’n Ma gaan koop nie rokmateriaal as sy weet sy het nie genoeg eiers in die huis nie. Maar dan trek sy haar skouers op. Wat daarvan? Dan eet hulle pap. En die een wat lekkerbekkig is, gaan op dieet. Klaar.

      Sy klap die kasdeur toe toe Andrew agter haar praat: “Wat staan Ma hier so alleen en mompel?”

      Sy lyk effens skuldig, maar glimlag tog opgetoë. “Ek staan en dink nou net dat ons tot die end van die maand op dieet sal moet gaan. Ek weet nie hoe ek hierdie maand gewerk het nie, maar … die kos is haas op en daar is nog vyf dae oor en mevrou White het nog nie haar maakloon kom betaal nie en … Wat is verkeerd?”

      Andrew lyk openlik verbaas. Dit is die eerste keer in die geskiedenis dat Ma se kos opraak voor daar weer geld is om te koop. “Nee, niks nie. Dit klink maar net snaaks. Ma werk alles altyd so presies uit.”

      Wena lag selfbewus. “Maar hierdie maand het ek ’n glips gemaak.”

      Hy glimlag. “Dis nie die ergste nie. Ek het vandag my salaris gekry. Ek sal Ma nou my losiesgeld bring. Ek het mos gesê ek sal Ma losies