Ena Murray Omnibus 23. Ena Murray

kan jy so iets sê?”

      “Dis waar. Ma het! O, ek sal Ma nooit vergewe vir wat Ma vandag gedoen het nie.”

      Haar moeder sug, sluit haar oë moeg. “My kind, as dit is soos wat jy my vertel, dan het ek jou vandag ’n guns bewys. Jy sal dit nie nou insien nie, maar dit is beter so, veel beter so voordat jy seerkry.”

      “Ek kry klaar seer. Kan Ma dit nie sien nie? Ek het hom lief! En my hele toekoms lê aan skerwe. Hoe kan Ma sê dis beter so?”

      “Jy sal nie nou verstaan nie, Mandatjie. Later eers – heelwat later eers.”

      Sy neem weer voor die naaimasjien plaas, en agter haar storm haar dogter na haar slaapkamer. Sy sit en kyk deur die venster, haar oë op die verbleikte blou voorhekkie en sy kan nie begryp hoekom sy op hierdie oomblik nie van dankbaarheid wil huil nie, maar van hartseer. ’n Hartseer wat skielik verby alles in haar strek, ook verby haar kind, en deurdring tot daar waar sy self skaars die afgelope jare ingedring het. ’n Seer wat soos ’n blinkwit meslem diep in haar inklief.

      4

      Die jong meisie stap huiwerig binne toe daar op haar klop geantwoord word.

      Hy wys na ’n stoel en sy neem plaas.

      “Goeiemôre, Amanda.”

      “Môre, Raul.”

      “Jy was nie gisteraand by jou klas nie. Hoekom nie?”

      “Ek het … ontsteld gevoel.” Die onderlip word hard vasgevang. “Ek is jammer. Ek het eintlik gedink jy … gaan my wegjaag …”

      Die wenkbroue lig. “Wat het jou so laat dink?”

      “Jy … jy het my uit jou kantoor gejaag.”

      “Ek het nie. Ek het jou gevra om te gaan omdat ons gesprek afgehandel was en jy moes gaan werk en ek ook. Waar was jy?”

      “Ek is terug huis toe.”

      “Om met jou ma te gaan baklei.”

      “Nee, ek het nie.” Die ooglede val voor die reguit blik wat op haar rus. “Ek was ontsteld en … Ek is jammer. Moenie vir my kwaad wees nie, Raul. Asseblief.”

      “Dis eintlik vir jou ma wat jy om verskoning moet vra, nie vir my nie. Jou gedrag was baie kinderagtig, Amanda. Voordat jy ooit sal kan droom om die top van die leer te bereik, sal jy moet leer om jouself te beheer en om eers te dink voordat jy doen en praat. Sonder selfbeheersing is jy gedoem.”

      Sy laat haar kop hang. “Ek … sal nie weer nie.”

      “Dit beter nie weer gebeur nie,” is die streng kommentaar, en die trane begin weer rol. Sy stem versag effens. “Jy is nog so ’n kind, Amanda. Jy het nog baie om te leer. Trane maak nie altyd alles reg wat verbrou is nie. Jy sal nog op ’n dag vind dat trane niks wat gedaan, of gesê is, ooit kan herroep nie.”

      “Maar jy was so anders nadat … nadat jy my ma afgelaai het. Jy was geskok. Ek kon dit sien. Moenie stry nie, Raul. Dit was vir jou ’n skok om te sien waar ek bly en in watter omstandighede.”

      “Dit was ’n skok, ja, maar nie in die sin wat jy dit sien nie. Ek sal nie verduidelik nie. Jy sal dit nie begryp nie. Die grootste skok was dat jy doelbewus dinge weggesteek het. Jy het nie juis ’n hoë dunk van my nie.”

      “Dis nie waar nie! Ek het jou lief. Ek het jou dit reeds gesê. Maar ek was bang. Ek wil jou nie verloor nie, Raul, jy is alles vir my,” erken sy met kinderlike opregtheid en sy besef nie dat die man se blou oë met kommer verdonker nie. Sy verstaan dit verkeerd en staan op, kom om die lessenaar gestap. “Raul, jy moet my nooit in die steek laat nie, asseblief.”

      Hy staan ook op, probeer padgee, maar haar arms is reeds om sy nek en haar kop lê teen sy bors en weer loop die trane. Hy kan nie anders as om haar liggies vas te hou nie.

      “Daar lê harde werk voor, Amanda. Laat ons nou asseblief eers op jou nuwe loopbaan konsentreer. Jou toekoms is op die oomblik die belangrikste.”

      “Ek stel nie daarin belang as jy nie ook deel daarvan is nie. Jy is, is jy nie, Raul? Sê jy sal altyd deel van my toekoms wees, asseblief?”

      Hy kyk op die pleitende gesiggie af en glimlag, en as dit nie so spontaan is nie, merk sy niks nie. “As ’n Günther-mannekyn sal my en jou lewe noodwendig ineengestrengel bly.”

      “Ek praat nie net van daardie sy van die saak nie.”

      “Voorlopig praat ons net daarvan,” val hy haar vinnig in die rede. “Op die oomblik is dit die belangrikste.”

      “Nie vir my nie,” hou sy koppig vol. “Jý is die belangrikste.”

      Hy sug en druk haar beslis van hom af weg. “Gaan sit, Amanda.” En toe sy huiwer: “Nee, gaan sit.” Hy wag tot sy plaasgeneem het. “Ons moet die feite in die oë kyk.”

      “As jy weer gaan begin met ons ouderdomsverskil, kan jy maar nou al ophou.”

      Sy gesig word streng. “Dis nie net die ouderdomsverskil nie, Amanda. Die mense praat. Mense praat altyd wanneer ’n ouer man te veel aandag aan ’n jong meisie gee.”

      “Jy is nie ’n ou man nie!”

      “In vergelyking met jou ís ek. Hierdie praatjies kan jou loopbaan baie skade aandoen, veral as dit nog jou baas is wat in die gedrang is. Ons gaan voortaan nie meer saam uit nie.”

      “Raul!”

      “Ja, Amanda. Ons gaan mekaar ook minder sien. Ons is noodgedwonge saamgegooi in ons werk, maar daar hou dit op. Ek wil nie hê dat jy beskinder en beswadder word nie. Jy is nog maar ’n beginner.”

      Haar oë is agterdogtig. “Jy begin klink soos my ma. Dis sý wat hierdie dinge in jou kop geprent het, nè?”

      Sy frons word onheilspellend. “Beslis nie. Jou ma het nie ’n enkele woord hieroor gesê nie. Ek besef self watter skade ’n intieme vriendskap tussen ons jou toekoms kan berokken.”

      “Maar ek het jou gesê ek stel nie in ’n toekoms belang as jy nie deel daarvan is nie.”

      Sy lippe pers op mekaar, dan kyk hy haar vas aan. “Dan verplig jy my om jou voor ’n ultimatum te stel. Óf jy val in by my besluit, óf ek is bevrees hier is nie langer plek vir jou by Günther nie. Die keuse is joune.”

      Sy kyk hom verdwaas aan en spring dan op, hewig ontsteld. “Raul! Jy het gesê … jy is lief vir my …”

      “Ja, ek het so gesê en ek ís lief vir jou, kleintjie. Maar hiervandaan af is dit werk, niks anders nie. Dis juis omdat ek omgee dat ek nie wil hê dat daar ongure dinge gesê en agteraf gefluister word nie. Dis vir jou eie beswil.”

      Amanda se oë begin blits. “Dis net vandat my ma haar neus hier ingesteek het dat dinge begin verander het. Jy kan sê wat jy wil, maar ek weet Ma het iets met hierdie skielike verandering in jou te doen. Alles was wonderlik en goed voordat sy geweet het …”

      “Ek hou nie van die manier waarop jy van jou ma praat nie, Amanda,” val hy haar streng in die rede. “Dit was ék wat daarop aangedring het dat sy moet weet en om haar te ontmoet. Ek wil nie hoor dat jy met haar gaan baklei het nie. Hierdie is my eie besluit en het niks met haar te doen nie.”

      “Jy is skielik baie gaande oor my ma.”

      “Ek probeer net regverdig wees – en dis meer as wat ek van haar dogter kan sê. Laat ons jou ma uit die gesprek hou, asseblief!” Hy stap om die lessenaar, en toe hy plaasneem, is sy stem formeel: “Ons verstaan mekaar nou. Ek dink nie daar is iets om verder te sê nie. Jy kan maar gaan.”

      Die toeklap van die kantoordeur dreun in sy ore. Dan sê hy oor die interkom aan sy sekretaresse: “Laat my motor asseblief voordeur toe kom. Ek sal oor twee uur terug wees.”

      Wena se kop rug omhoog toe die klop aan die voordeur opklink. Sy frons. Sy was so diep in haar eie somber gedagtes versonke dat sy nie die voorhekkie se bekende krakie