.

sy oë terwyl hy haar motordeur oopmaak en haar uithelp.

      “Jy klink verskriklik ernstig,” sê sy bekommerd. “Het jy my nie die volle waarheid vertel nie?”

      “Ek het nie, maar dit was ter wille van tant Amalia.” Hy pers sy lippe saam en praat dan vinnig: “Ek het jou nie vertel wat vandag gebeur het toe ek oom Otto besoek het nie … Ek het nouliks met hom gepraat toe tant Henriëtte die kamer binnegestorm het.”

      “Maar ek weet reeds daarvan.”

      “Nie alles nie. Sy het ’n skêr gegryp en sy sou my aangerand het as oom Otto nie voorgegee het dat hy yl nie. Ek was nie werklik bekommerd nie, want ek is fisiek baie sterker as sy, maar aan die ander kant: ’n kranksinnige mens het gewoonlik meer krag – en geslepenheid – as ’n normale persoon.”

      “Is sy dan gewelddadig? Het sy al iemand beseer?” vra Gretha.

      “Nee … nee, nie sover ek weet nie. Tant Meraai sorg dat sy gereeld haar medikasie gebruik en dan is sy heeltemal beheerbaar, maar tant Henriëtte kan slinks wees. Sy het blykbaar net voorgegee dat sy haar kalmeermiddel gedrink het. Tant Meraai was onder die indruk dat sy slaap, maar sy het Dieter se verkyker gebruik om op tant Hanna te spioeneer. Sy het my heel waarskynlik sien aankom.”

      “Maar dan weet sy reeds van my!” kom dit ontsteld van Gretha.

      Hy glimlag gerusstellend. “Dis onmoontlik. Blumenstrausss is ’n dubbelverdieping. Sy kan nie van Kaiserburg af sien as daar motors voor Blumenstrauss geparkeer staan nie.”

      “O … Maar as sy my met ’n skêr probeer aanrand …”

      “Dis waarom ek jou daarvan vertel het. Sy mag onder geen omstandighede weet dat jy vir my of vir tant Hanna ken nie. Jy sal elke week ’n dag vry hê en dan kan jy tant Hanna toevallig ontmoet. Maar moet onder geen omstandighede oor my praat nie.” Hy kyk haar deurdringend aan. “Ry ons verder of draai ons terug huis toe?”

      Sy is nie meer ’n hanswors in sy oë nie, maar ’n vertroueling, dink Gretha en sy besef dat ’n spesiale gevoel vir die groot man met die purperblou oë in die warm duisternis van haar bestaan waar liefde gebore word, ontkiem en gegroei het. Daar is niks wat sy nie vir hom sal doen nie, solank as wat hy daar is. Maar hy mag dit nooit weet nie, want dan sal sy weer die spotlag in sy oë lees, besluit sy en draai weg van hom af.

      “As jy bang is …Ek sal verstaan, Gretha,” sê hy met begrip.

      “Ek is nie bang nie en ek wil jou help,” antwoord sy gedemp.

      “Selfs ná al my beledigings?” vra hy skuldig.

      Sy glimlag met gedwonge sorgeloosheid. “Dis waarom ek ’n verpleegster geword het: ek kry mense jammer. Of dalk hou ek net van mense, want ek geniet dit om hulle te help.”

      “Ek is nie siek nie. Jy het nie rede om my jammer te kry nie.”

      “Nee, maar jy het hulp nodig, anders sal jy altyd wonder wie jou biologiese ouers is. En dit is ’n uitdaging … byna ’n avontuur.”

      “’n Gevaarlike avontuur,” waarsku hy.

      “Jy het my reeds gewaarsku.”

      “Ja, maar … daar is Dieter.”

      Sy kyk hom verras aan. “Die kroonprins van Kaiserburg? Liewe land, Friedrich, gaan jy vir my sê hy is ook geestelik siek?”

      Sy lippe vertrek grimmig. “Beslis nie, maar Dieter het nog altyd ’n oog vir die skoner geslag gehad. Tant Henriëtte het hom nooit laat vergeet dat hy die kroonprins van Kaiserburg is nie. Ek glo hy beskou homself as ’n prins wat net sy vingers moet klap om gehoorsaam te word. Meisies is oor die algemeen gretig om hom sy sin te gee.”

      “Nooit!” Sy staar hom onthuts aan, nie seker of sy haar moet vererg of hom moet uitlag nie. “Dokter Falkenstein, jy het jou reeds een maal met my misgis: ek is nie ’n agttienjarige, ligsinnige student nie. Kom ek verlos jou uit jou ellende: Ek het nie mondig geword sonder om ’n deeglike kennis oor mans op te doen nie. Ek weet hoe om selfs die opdringerigste man op ’n afstand te hou.”

      “Jy ken nie vir Dieter nie.” Hy sien haar ergerlik frons en vervolg haastig: “Solank jy gewaarsku is. Asseblief, moenie dat Dieter agterkom dat jy mý probeer help nie. Ons is reeds jare lank geswore vyande.”

      “Was julle nie eens maats toe julle kinders was nie?” vra sy verwonderd.

      Hy glimlag sinies. “Die prins en die slaaf – dit was ek en Dieter. ’n Kind volg gewoonlik die voorbeeld van sy ouers en Dieter het van kleins af gesien hoe tant Henriëtte my behandel. Oom Otto was altyd die vredemaker, die man wat my oor en oor gevra het om nie my hand teen Dieter te lig nie omdat ek ouer en sterker as hy is. Dis waarom ek so gereeld by ouma Helga en tant Hanna in Blumenstrauss gekuier het, anders het ek dalk ’n moord gepleeg.”

      “En toe julle ouer word?”

      “Tant Henriëtte kon my nooit vergewe dat ek baie beter as Dieter op skool presteer het nie. En toe ek Blumenstrauss erf … Ná ouma Helga se begrafnis het ek nooit weer teruggekeer na Kaiserburg toe nie.”

      “Ek verkwalik jou nie. Dankie dat jy my van jou en Dieter vertel het.”

      Hy kyk na haar met iets soos verbasing in sy oë. ’n Paar dae gelede was sy net ’n mooi meisie – nee, ’n beeldskone meisie – wat hy toevallig by ’n inkopiesentrum ontmoet het, maar nou is sy ’n vertroueling. “Vriende en bondgenote?” vra hy en steek sy hand na haar toe uit.

      “Samesweerders,” skerts sy en skud sy hand.

      Hulle glimlag in mekaar se oë.

      Dokter Ferdi Steenkamp luister aandagtig na Friedrich, maar vind dit onmoontlik om sy oë van Gretha af te hou. Hy het jare gelede reeds besluit om sy pa se verstandige voorbeeld te volg en eers te trou wanneer hy ses en dertig jaar oud is, maar dit was voordat hy vir Gretha ontmoet het.

      Hy hoop van harte dat daar nie reeds ’n verhouding tussen haar en Friedrich is nie.

      Sy hou van Ferdi Steenkamp, dink Gretha. Hy het rooibruin hare, ’n kort neus wat ’n seunsagtige uitdrukking aan sy gesig gee, en ’n breë, vriendelike glimlag. Hy is korter as Friedrich, maar fors gebou, en die warmte in sy stem sal enigiemand laat wens om sy pasiënt te wees.

      “Hoor jy wat ek sê, Ferdi?” vra Friedrich onstuimig, ineens smoorkwaad oor Ferdi se opsigtelike belangstelling in Gretha. Hy en Ferdi was juis goeie vriende toe hulle nog studente was omdat Ferdi meer in sy studie as in meisies belang gestel het. Het Ferdi skielik ’n persoonlikheidsverandering ondergaan? Waarom kyk hy na Gretha asof sy die eerste mooi meisie is wat sy spreekkamer binnegestap het?

      “Elke woord, ou maat,” sê Ferdi gemoedelik en draai onwillig na Friedrich toe. “En ek het reeds aan ’n aanneemlike leuen gedink: Gretha is die dogter van een van my ma se vriendinne. Ek en Gretha ken mekaar al jare lank en … e … sy wou graag nader aan my wees, daarom het sy my gevra om vir haar werk in ons hospitaaltjie te kry. Ongelukkig is daar nie nou vir haar pos beskikbaar nie, maar sy sal graag privaat verpleging wil doen. Hoe klink dit vir jou?”

      “Uitstekend!” kom dit goedkeurend van Gretha.

      “Snert! Dit klink asof Gretha agter jou aandraf,” sê Friedrich misnoeg. “Gretha, jy is dol op die see, daarom wou jy graag op ’n kusdorpie werk kry. Dis waarom jy hier is.”

      “Maar wat is mý rol dan?” vra Ferdi onthuts.

      “Ek ken jou, omdat ons ouers huisvriende is. Ek het geweet jou praktyk is op Donkerbaai, daarom het ek hierheen gekom in die hoop dat jy vir my werk sal kan gee,” stel Gretha voor.

      Ferdi knik sy kop instemmend en glimlag ingenome. “Dit pas my. Wat is ons volgende stap?”

      “Bel vir tant Meraai en verduidelik die situasie aan haar. Tant Meraai kan aan tant Henriëtte vertel sy het jou gevra om ’n privaat verpleegster vir oom Otto te kry. En daarna kan Gretha Kaiserburg toe ry,” sê Friedrich saaklik.

      Ferdi