Schalkie van Wyk Keur 6. Schalkie van Wyk

neem so aan, maar sy het my daartoe gedryf, tannie. Ek glo ek het ’n sin vir humor, maar as iemand gekskeer oor iets wat vir my byna heilig is …” antwoord hy ingehoue, en swyg.

      “Ek het nie gekgeskeer nie,” kom dit driftig van Gretha. Sy wend haar tot Amalia. “Friedrich het gesê sy oom Otto het ’n voltydse verpleegster nodig om hom te verpleeg. Ek het aangebied om te help en toe sê hy ek is ’n agttienjarige ligsinnige student sonder die verantwoordelikheid om sy toekomstige geluk in my hande te hou.”

      “Hoe nou?” vra Amalia verdwaas.

      ’n Geamuseerde laggie kletter oor Hanna se lippe. “Laat ek verduidelik, Amalia, want Friedrich is te nors om sy mond oop te maak.”

      “Ek is nie,” sê hy vinnig. “Oom Otto het ’n voltydse verpleegster nodig, tant Amalia, maar ek sal my ou studiemaat, dokter Ferdi Steenkamp, vra om die regte persoon te kry.”

      “Dit pas my,” kom dit tevrede van Amalia. “Ek en Gretha het kom vakansie hou, en sy het die afgelope vier jaar hard genoeg gewerk aan haar opleiding as verpleegster en om haar graad in die verpleegkunde te kry.”

      Friedrich se kop ruk in Gretha se rigting, ongeloof in elke lyn van sy gelaat, en hy kyk vas in haar triomfantelike glimlag. “Jy – ’n gekwalifiseerde verpleegster?”

      “En ’n cum laude-student, my alwetende dokter Falkenstein. Boonop is my pa en my oudste broer dokters. As daar iemand is wat weet watter verantwoordelikheid op ’n verpleegster rus, is dit ek.” Gretha leun terug op haar stoel en vou haar arms op haar bors. “Jy hoef nie my voete te soen nie, maar jy kan voor my kom kniel en my om verskoning vra oor jou beledigende aanmerkings.”

      “Vermakerige snip,” sê hy knorrig en vervolg onwillig. “Goed, ek het ’n oordeelsfout begaan en ek is jammer, maar ek glo nog nie jy is die regte persoon om my te help nie.”

      “Hoe praat jy nou, Friedrich?” vra Amalia verwonderd. “Is die verpleegster nie veronderstel om jou oom Otto te help nie?”

      “Ja, tannie, maar ek hoop sy sal my terselfdertyd kan help. Ek was vanmiddag by oom Otto om hom oor my eie ouers uit te vra, maar al wat hy gesê het, is dat ek al die bewyse in die ou skuilplek sal kan kry.”

      “Watter ou skuilplek?” vra Amalia belangstellend.

      Hanna leun vorentoe. “Ek glo dis Otto en wyle Kurt se skuilplek. Toe hulle kinders was, het hulle gereeld van hulle geheimsinnige skuilplek gepraat. Ongelukkig het nie een van ons grootmense ons veel aan die seuns se praatjies gesteur nie, daarom kan ek nie vir Friedrich help nie.”

      “Maar ék kan,” sê Gretha selfversekerd. “Ek wed in ’n kasteelagtige ou woning soos Kaiserburg is daar dosyne versteekte kamers en gange.”

      “Daar is nie,” kom dit bruusk van Friedrich. “Daar is ’n enkele versteekte kamer agter die boekrak in die studeerkamer, maar almal in die huis weet van die plek. Oom Otto het dit as sy wapenkamer gebruik.”

      “Wanneer laas wat jy in die wapenkamer?” vra Gretha vinnig.

      “Meer as tien jaar gelede, maar dit kon nie oom Otto-hulle se geheime skuilplek gewees het nie, want dit word nog al die jare as ’n wapenkamer gebruik. Boonop weet selfs die huishulpe van die plek, want dit word gereeld skoongemaak.”

      “Dan moet daar ’n ander skuilplek wees,” sê Gretha mymerend en vervolg, haar oë dringend in dié van Friedrich: “As ek oom Otto se privaat verpleegster is, sal ek die geleentheid hê om hom daaroor uit te vra. En woon ek in Kaiserburg, kan ek snags na die skuilplek soek.”

      “Oor my dooie liggaam!” sê Amalia met strydlustige finaliteit.

      “Sê die Engelse,” kom dit snipperig van Gretha. “Ek wil tannie nie dood hê nie, maar ek ken reeds die storie en ek brand van nuuskierigheid om te sien hoe dit in Kaiserburg lyk.” Sy kyk na Friedrich. “Al dink jy ek is ’n yslike grap, weet jy dat jy my kan vertrou. Kry jy ’n verpleegster van Donkerbaai af, weet die hele dorp binnekort dat sy aangestel is om na ’n geheime skuilplek te soek.”

      “Wat sy sê, maak sin, Friedrich,” sê Hanna ernstig. “Ons hou gereeld funksies om ons ou hospitaaltjie aan die gang te hou, daarom ken ek die verpleegpersoneel. Die getroude verpleegsters sal nie gewillig wees om in Kaiserburg te gaan woon nie, en die ongetroudes … Hulle is een en almal verlief op Dieter.”

      “Luister niemand na my nie?” vra Amalia onstuimig.

      Gretha sug oordrewe. “Móét ons rêrig luister, tannie?”

      “Jy gaan my nog ’n toeval gee, Gretha! Ek ken jou: jy beskou dit as ’n groot avontuur om in Kaiserburg te gaan woon, maar jy is onbewus van die ware toedrag van sake. Henriëtte Falkenstein is haar lewe lank ’n senupasiënt wat dikwels onbeheers optree. Selfs toe ek nog ’n meisie op Donkerbaai was, was daar van die dorpenaars wat gesê het dis net haar ouers se geld en Meraai Spannenberg wat verhoed dat Henriëtte in ’n kliniek vir sielsiekes toegesluit word,” vertel Amalia ontsteld.

      “Maar ek gaan nie vir tant Henriëtte verpleeg nie, tannie. Ek sal sorg dat ek uit haar pad uit bly.”

      Friedrich kug ongemaklik. “Dis nie so eenvoudig nie, Gretha. Tant Henriëtte kom en gaan soos sy wil, want tant Meraai kan nie haar én oom Otto behartig nie.”

      “Dis waarom ek oom Otto gaan verpleeg, want dan kan tant Meraai al haar aandag aan tant Henriëtte gee.”

      “Solank as Henriëtte haar kalmeermiddels drink, is sy so sag soos ’n lammetjie,” sê Hanna paaiend. “Meraai sal nie toelaat dat Gretha iets oorkom nie, Amalia, en dis soos die dogter sê: Wie anders kan ons vertrou?”

      Amalia kyk vir Friedrich deurdringend aan. “Jy weet ek is nooit getroud nie, Friedrich. Gretha is al wat ek het. Glo jy sy sal veilig in Kaiserburg wees?”

      Hy kug ongemaklik, sy blik onseker op Gretha. “Dit sal van haar afhang, tannie. Sy sal met die grootste versigtigheid te werk moet gaan en sy sal vir tant Meraai moet sê wanneer sy besluit om na die skuilplek te soek.”

      “Ek sal! Ek sal!” beloof Gretha entoesiasties.

      Hanna lê ’n vertroostende hand op Amalia se arm. “Daar is ’n foonverbinding tussen Blumenstrauss en Kaiserburg, Amalia. Gretha weet ons is hier. Solank Meraai daar is om ’n ogie oor Henriëtte te hou, hoef jy jou nie te kwel nie.”

      “Ons moet vinnig besluit, tant Amalia,” sê Friedrich gespanne. “Niemand weet Gretha het hier kom kuier nie, maar as Dieter onverwags hier sou opdaag … Ek wil onder geen omstandighede hê dat die inwoners van Kaiserburg agterkom dat ek vir Gretha ken nie.”

      “Ek het nog nie my tasse uitgepak nie,” sê Gretha en staan op. “Wanneer moet ek vertrek?”

      Amalia kyk besorg na haar. “Grietjie-kind, is jy seker jy weet wat jy doen?” vra sy met ’n tikkie verwyt in haar stemtoon.

      “Ek het tannie reeds gesê: Ek wil privaat verpleging doen,” antwoord sy koppig, bedink haar en plaas haar arm om Amalia se skouers. “Ek beloof tannie: Ek sal niks doen om my eie lewe in gevaar te stel nie. Maar ek kán myself verdedig – het tannie van my drie broers vergeet?”

      “As dit dan moet …” Amalia sug verslae. “Ek kan net bid dat ek hierdie dag nooit sal berou nie.”

      “Tannie sal nie. En ek sal gereeld kom inloer,” beloof Gretha, druk ’n klapsoen op Amalia se wang en draai na Friedrich toe. “Ek is gereed vir jou opdragte, dokter Falkenstein,” sê sy formeel.

      “Volg my, verpleegster Wolmarans,” antwoord hy met ’n sweem van ’n glimlag op sy lippe, en hy stap die kombuis uit.

      Gretha volg vir Friedrich in sy metaalgrys motor in haar geel motortjie, sien die vissersdorpie onderkant hulle lê en trap vinnig rem toe Friedrich uitswaai en tussen die bome op linkerhand indraai. Sy frons verwonderd, merk die dowwe paadjie wat tussen die bome deur kronkel en volg weer sy motor. ’n Paar honderd meter verder bring hy sy motor tot stilstand en klim uit. Sy