Axı dünya fırlanır.... Бахтияр Махмуд оглы Вагабзаде

ahmı, amanmı ucalır yerdən,

      Yer öz fəryadına özü bezdimi?

      Qoca Füzuli də bu nalələrdən

      Ney kimi bənd-bənd kəsilməzdimi?

      Bu ağac parçası yanmayır özü,

      Ancaq od-ocaqsız yandırır bizi,

      Odun atəşinə od şan-şan olur.

      Bu səsin oduna alışar su da;

      Ağac hər atəşə alışan olur,

      Bu niyə alışmır belə bir oda?

      Habil! Ay insafsız, ürəyimizi

      Yandırıb yaxmaqda qəsdin nədir, nə?

      Niyə yandırırsan atəşsiz bizi?

      Bu haqqı kim verib, kim verib sənə?

Sentyabr-oktyabr, 1964

      TƏYYARƏLƏR

      İsmayıl Şıxlıya

      Yerdən alıb öz gücünü

      Qalxar göyə təyyarələr,

      Məhəl qoymaz

      nə yağışa,

      nə küləyə

                              təyyarələr.

      Uçuşu da əzəmətli,

      Duruşu da əzəmətli…

      Aşıb-daşar təyyarələr.

      Yerdə deyil,

      göydə yaşar

                              təyyarələr.

      Sərnişinə

      Vüqarından – vüqar verir

                              təyyarələr,

      Günlərin yox,

      Saatların az ömründə

      Qütbləri birləşdirir

                              təyyarələr.

      Gecə gedir,

      Gündüz gedir

                              təyyarələr.

      Məqsədinə,

      Mənzilinə dümdüz gedir

                              təyyarələr.

      Eniş bilməz,

      Yoxuş bilməz,

      Dolay bilməz

                              təyyarələr.

      Nə burulmaz,

      Nə əyilməz təyyarələr.

      İçəridən alışmasa

                              bu sürətlə,

                              bu cürətlə

      Gedə bilməz

                              təyyarələr.

      Özü kimi

      Ölümü də mərdanədir.

      Mənzilinə uça-uça,

                              qaça-qaça

      Öz içindən tez üzülər

                              təyyarələr.

      Yavaş-yavaş ölə bilməz.

      Öləndə də birdən ölər

                              təyyarələr.

Aprel, 1966

      KRIMDA TATAR QƏBİRLƏRİ

      Torpağən altında yatır yerlilər,

      Üstündə gəlmələr kefdə, damaqda.

      Yerlinin dərdini yersiz nə bilər?

      Yerlinin haqqını o, tapdamaqda.

      Gəlmə haqlı bilir özünü, haqlı!

      Yerlinin yurduna yolları bağlı…

      Bilmirəm Krımın öz sahibləri

      Bu torpaq altında necə dincəlir?

      Millət bu diyardan gedəndən bəri.

      Ruhlar öz yurdunu ziyarət üçün

      Sibirəmi gedir, buramı gəlir?

      Tatar məzarları… əl açıb göyə

      Torpağı qaldırıb niyə qabarmır?

      Ölülər yer altda, görəsən, niyə

      Haqq deyə qışqırıb fəryad qoparmır?

      Krımı götürüb çiyinlərinə

      Millət olan yerə niyə aparmır?

      Məzarlar bu yurdun öz sahibləri

      Niyə bu zillətin bağrını sökmür?

      Torpağın üstündə sahibkar kimi

      Gəzən gəlmələri dənizə tökmür?

May, 1966 Krım, Yalta.

      BƏXTİYARAM MƏN

      Ömrün payızında sevdim, sevildim,

      Elə bilirəm ki, ilk baharam mən.

      Arxanca sürünən kölgənəm sənin,

      Harda qərar tutsan, orda varam mən.

      Mey olsan, yanında bir qədəh ollam,

      Gül olsan, çətrini öpən meh ollam.

      Ot olsan, bir anda dönüb şeh ollam.

      Dağ olsan, zirvənə yağan qaram mən.

      Başımı qoyaram gündə yüz kərə

      Bir yol ayağını basdığın yerə.

      Eşqindir ucaldan məni göylərə,

      Bu eşqin gücünə minnətdaram mən.

      Sevgiyə hədd qoymaq, düzü günahdır,

      Cahilin hər işi, sözü günahdır.

      Eşqi günah saymaq özü günahdır,

      Kim deyir, eşqimdə günahkaram mən?

      Özün bir aləmsən, eşqin bir aləm,

      Sən olan könüldə nə kədər, nə qəm!

      Sənsiz bu dünyanın ən bədbəxtiyəm,

      Səninlə dünyada bəxtiyaram mən.

Dekabr, 1962

      BAKIYLA TƏBRİZİN ARASINDAYAM

      Mənim qismətimdir alatoranlıq

      Gecəylə gündüzün arasındayam,

      Qurulur içimdə mizan-tərəzi,

      O gözlə, bu gözün arasındayam.

      Yollar ayrıcında çox talanmışam,

      Fikirlər əlində haçalanmışam.

      Təpədən