Axı dünya fırlanır.... Бахтияр Махмуд оглы Вагабзаде

istəyirəm çöllərə lalə kimi.

      Dərya olub, nəhr olub, çalxanmaq

      istəyirəm,

      Göylərdə ulduz kimi mən yanmaq

      istəyirəm.

      Şığımaq istəyirəm başsız küləklər kimi,

      Bəslənmək istəyirəm bütün ürəklərdə mən

                                      arzu, diləklər kimi.

      Bir rəngi yox, göylərin min rəngini

      sevirəm.

      Bir gülü yox, güllərin çələngini sevirəm.

      Mən çıxmağa təpə yox, uca dağ istəyirəm;

      Həyatı həyat kimi yaşamaq istəyirəm,

      Yaşamaq istəyirəm!

May, 1960

      KİMDİR MƏNİM DÜŞMƏNİM?

      Kimdir mənim

      Ən qorxulu düşmənim?

      Kaş biləydim bunu mən.

      O zərbə vurmamışdan

      Kəsəydim yolunu mən.

      Kimdir mənim

      Düşmənim?

      Yaxşımı qoyub

      Yamanımı danışanmı?

      Yox!

      Eyblərimi deyib

      Arxamca gülənmi?

      Yox!..

      Mənim nöqsanlarımı

      Məndən yaxşı bilənmi?

      Yox! Yox! Yox!

      Onların gözlərini

      Taxaydım öz gözümə.

      Özgələrin gözüylə

      Baxaydım öz-özümə.

      Bacarsaydım bunu mən

      Bu dünyada nə dərdim…

      Mən onda öz-özümü

      Daha yaxşı görərdim.

      Onda eyiblərimə

      Özüm düşmən olardım;

      Görsəydim öz-özümü,

      Onda mən, mən olardım!

      Ah!.. Məni məndən gözəl

      Görə bilən dostlarım,

      Arxamca qəh-qəh çəkib

      Mənə gülən dostlarım,

      Gülün, elə gülün ki,

      Çatsın qulaqlarıma

      Sizin gülüşləriniz.

      Yamanımı danışın,

      Elə danışın ki, siz

      Mən də xəbərdar olum.

      Danışın, qoymayın ki,

      Mən özümə vurulum.

      Ən qorxulu düşmənin

      Gələrəm öhdəsindən,

      Ancaq özüm özümlə

      Bacara bilmirəm mən,

      Bacara bilmirəm mən.

      Özüm öz əllərimlə

      Bir gün bal içirəmsə,

      Bir gün zəhər içirəm.

      Mən həyat yollarından

      Ayaqlarımla deyil,

      Əqidəmlə keçirəm.

Aprel, 1960

      ONUN PƏRİŞANLIĞI

      Füzuli heykəlinin açılışı münasibətilə Heykəlin müəlliflərinə

      Sağ olun,

      Çox sağ olun,

      Gözəldir heykəliniz.

      Qoy var olsun əliniz!

      Füzulini deyil, siz

      Bu günü duymuşsunuz.

      Sənətin bizim əsrə

      Sözünü duymuşsunuz.

      Öz əsrində Füzuli

      Axı, nəyə ağlamış?

      Kim deyir ki, Məcnuna,

      Ya Leyliyə ağlamış?

      Mən anlaya bilmirəm

      Şah tsmayıl əsrini

      Yamanlaya bilmirəm.

      O, öz zərrə dərdinə

      Ümman dedi, dağ dedi.

      O, öz “yalanlarıyla”

      Əsri də silkələdi.

      Bizsə ağ yalanları

      Daddıq həqiqət kimi –

      Bədbəxtliyi səadət,

      Zəhəri şərbət kimi.

      Heykəliniz gözəldir!

      Onun o əyri beli

      Sanki mənim əsrimin

      Dərdilə yüklənibdir.

      Şeirinin hər nidası,

      Nəğməsinin hər xalı

      Əsrinə köklənməyib,

      Əsrimə köklənibdir.

      Onun pərişanlığı

      Köksündə od qalanmış

      Ana yurdu talanmış

      Elin pərişanlığı…

      Yüz yerə parçalanmış

      Dilin pərişanlığı.

      O, sakit görkəmiylə

      Qaya kimi dayanıb,

      Dərya kimi çağlayır.

      Böyük türk millətinin

      Dünəninə güvənir,

      Bu gününə ağlayır.

İyul, 1962.

      ÖZÜMDƏN NARAZIYAM

      Təbiətin könül açan

      Min rəngi, min səsi var.

      Hər könülün min arzusu,

      Min səsli nəğməsi var.

      Bu arzular, bu nəğmələr,

      Bu səslər bir saz kimi

      Mənim solğun sözlərimdə

      Heç dil aça bildimi?

      Hissim dərin, sözüm solğun,

      Qəlbim geniş, sinəm dar.

      Məndən əvvəl doğulubdur

      Sinəmdəki duyğular.

      Səhv atılan addımları

      Sonradan anlayıram.

      Baxıb vicdan güzgüsünə

      Özümü danlayıram.

      Siz ey yanlış addımlarım,

      Məni dərdə saldınız.

      Mən sizinlə