Axı dünya fırlanır.... Бахтияр Махмуд оглы Вагабзаде

işığı rəqs edir,

      Sanki o ay üzündə.

      Bəlkə, ay işığından

      Yarandın sən özün də.

      Sən də o mahnı kimi

      Həm incəsən, həm dərin,

      Həm həzinsən, həm şirin!..

Dekabr, 1957

      GƏLİR

      Tarıma çəkilmiş simə bənzə sən!

      Titrə bir yarpağın titrəməsindən.

      Bil, dənizdə coşan suyun səsindən

      Xəzri gəlir, yoxsa, gilavar gəlir.

      Bir az sıxlaşanda göydə buludlar,

      Yavaşca titrəşir yerdə göy otlar.

      Onlar da bilir ki, havada çən var,

      Sabah yağış gəlir, sabah qar gəlir.

      Müyəssər deyildir hər kəsə ancaq

      Ürəkdən keçəni gözdən oxumaq.

      Qaranquşdan qabaq, torpaqdan qabaq

      Gərək biləsən ki, ilk bahar gəlir.

      Qəlbim götürməyir bəri-bəzəyi

      Çətindir yamamaq sınmış ürəyi.

      Özün dərk edəsən gərək hər şeyi

      Səni başa salmaq mənə ar gəlir.

      Baxışdan söz götür, söz anla sözdən,

      Həssas ol, sevgilim, ömrün boyu sən.

      Əgər sevirsənsə, ayaq səsimdən

      Gərək biləsən ki, Bəxtiyar gəlir.

1950

      ÖMÜR

      Y.Məmmədəliyevə ithaf

      Deyirlər, çox azdır yüz il, əlli il,

      İnsana bir ömür kifayət deyil.

      Hələ isitməmiş öz yerimizi

      Ölüm cəllad olub haqlayır bizi.

      Deyirlər, şirindir dadı dünyanın,

      Kaş iki olaydı ömrü insanın.

      Nola, çalışsaydıq ömrün birində,

      Sonra əylənəydik biz digərində.

      Hərə öz ömrünə bir cürə baxmış,

      Hərə bu dünyanı bir cürə anlar.

      Cahanda bəs nədən zövq alacaqmış

      Zəhmətin özündən zövq almayanlar?

      Yüz-yüz ömür belə azdır doğrusu

      Bir ömrü insana az sayanlara

      Haramdır bu hava, haramdır bu su

      Əylənmək eşqilə yaşayanlara.

      Yaşamaq – yanmaqdır, yanasan gərək,

      Həyatın mənası yalnız ondadır

      Şam əgər yanmasa, yaşamır demək

      Onun da həyatı yanmağındadır.

      Ömrü az olsa da, qartal yenmədi

      Dedi, səmalarda öz oylağım var.

      Ömrün azlığından gileylənmədi

      Ömrü insan kimi başa vuranlar.

      “Bu dünya beş gündür”, – deyib hər yerdə

      Sağ ikən qəbirdə uzanan da var.

      Öz alın tərilə bircə ömürdə

      Yüz insan ömrünü qazanan da var.

Fevral, 1956

      GECƏ BULAQ BAŞINDA

      E. İbrahimova bəstələmişdir

          Sakit axıb gecələr

          Bulaq nələr danışır?

          Elə bil ki, nağıllar,

          Əfsanələr danışır.

          Sirlərlə doludur

          Gecələr bulaq başı.

          Onun zümzüməsidir

          Gecələrin sirdaşı…

          Səpələnib toz kimi

          Şırıltıyla axan su –

          Neçin pozur gecənin

          O dərin sükutunu?

          Bəzən aylı, süd kimi,

          Bəzən qara gecələr –

          Bulaq laylamı çalır

          Yatanlara gecələr?

          Nə deyir laylasında

          Ötüb qumrular kimi?

          O – keçmişin naləsi,

          Gələcəyin sirrimi?

          Bulaq nə deyir görən,

          Hey axdıqca şırhaşır?

          Gündüz gördüklərini

          Gecəyəmi danışır?

    Avqust, 1956

      SƏKİLƏR

      Əlimdə bir dəstə gül,

      dayanmışam səkidə.

      Vağzal boyu gəzirəm,

      ürəyim səksəkədə.

      Qanad açıb, uçuram

      sanki buludlarda mən,

      Hamı bilsin, yarımı

      gözləyirəm burda mən.

      Hər baxanda saata,

      ancaq, qanım qaralır.

      Yamanca tez gəlmişəm,

      hələ vaxta çox qalır.

      Qarşımda bir qatar var.

      Vaqonlara quş kimi

      çıxır, düşür adamlar.

      Hamı gülür-danışır,

      Küsülülər barışır

      Ayrılıq məqammda.

      Nələr keçir bu adla,

      Ürəklərdən, eh, nələr…

      Xəfif gülümsəmələr,

      Çaşmalar, karıxmalar,

      Mehriban əlsıxmalar…

      Ağlayan kim, gülən kim,

      Yarına gül verən kim,

      Pəncərə arxasından

      Busələr göndərən kim.

      Pıçıltılar, vədələr,

      Xəlvəti hıçqırıqlar.

      Onların arasında

      yəqin sevgilisini

      yola salanlar da var.

      Deyirlər ki, bu qatar

      gedəndən