Axı dünya fırlanır.... Бахтияр Махмуд оглы Вагабзаде

versəm də, bu azdır yenə…”

      Oğul şeir oxuyur,

      Ana dinləyir.

      “Balam bir balaca sınıxıb” deyir.

May, 1966, Şəki

      MEŞİN QAPILAR

      Gözləmə otağında

      Saatlarla gözlərin

      Lal qapıya dikilər.

      Mənim nə çəkdiyimi

      Qapılar arxasında

      Mürgü döyənlər bilər.

      Ürəyində böyüyür,

      Dodağında kiçilir

      Sözün də, sualın da.

      Ax!.. bizim ömrümüzün

      Görən neçə parçası

      Əriyib külə dönmüş

      Qapıların dalında?

      Qapılar arxasında

      Biz nə qədər durmuşuq.

      Neçə gözəl arzunu

      Siqar tüstülərilə

      Havaya sovurmuşuq.

      Ax, sərt üzlü qapılar,

      İki üzlü qapılar

      Talelər həll olunur

      Qapının o üzündə.

      Adamlar boynubükük

      Əyləşib mat-məəttəl

      Qapının bu üzündə.

      Dindirsən gələr dilə

      Qapıların ağzına

      Səpilən tozlar belə.

      Onlar toz deyil, ancaq

      Qapılara toxunub

      Ayaqların altına

      Tökülən arzulardır.

      Ürəklərdə doğulub,

      Bircə “yox” kəlməsilə

      Yox olan arzulardır.

      Ax!.. Bu bir kəlmə “yox”un

      Arxasında nələr var,

      Neçə əyilmələr var.

      O “yox” deyir, bu, yoxdan,

      O özü də xoşlanır.

      Deyirəm ki,

      Yaltaqlıq da,

      qorxaqlıq da

      Elə burdan başlanır.

      Siz ey meşin qapılar,

      Siz ey meşin qapılar,

      Sizin üzünüz soyuq;

      Sizdən ümidlə girib,

      Ümidsiz çıxan da çox.

      Sizi təpiklərilə

      Vurub açan tapılar,

      Siz ey bağlı qapılar,

      Qaşqabaqlı qapılar!

Sentyabr, 1966

      ÜMİD

      Qorxmuram, düşmənim qoy min-min

      olsun.

      Neyləyər mənə?

      Şöhrət sənin olsun, ad sənin olsun,

      Ümid ver mənə!..

      Ümid istəyirəm, mən ümid ancaq,

      Ümidlə qoyaram dağı-dağ üstə.

      Nə şöhrət, nə mənsəb, nə dövlət, nə var.

      Ey könül, dünyadan sən ümid istə!..

      Ümid arzuların qızıl naxşıdır.

      Deyərlər, yeməkdən ümid yaxşıdır.

      Deyək dənizdəyəm, sahil görünmür.

      Ümid mənimlədir,

      o, məndən dönmür.

      Sahilə can atıb çırpınır ürək.

      De, neyləyəcək

      Üstümə şığıyan ləpələr mənə?

      Ümid ver mənə!

      İnamla ucaltdıq anamız yeri,

      Biz möhtac olmadıq dosta, düşmənə.

      Dəmir çəpərləri, daş hasarları

      Dişimlə sökərəm, ümid ver mənə!

      Həsrət də, hicran da deyil qorxulu.

      Ümidlə açılar hər eşqin yolu!

      Bir il – bir an kimi görünər mənə.

      Ümid ver mənə!

      Həsrət – vüsal qədər xoş gələr mənə,

      Ümid ver mənə!

      İnam ver mənə!

      Yaman darıxır,

      Səfərə çıxır Mənim könlümdəki xəyallar

      yenə,

      Bələdçi yerinə ümid ver mənə.

      Diləklər ümidlə birgə doğulsa,

      Yerin tərkində də ucalar insan.

      Arzumu tapmağa ümidim olsa,

      Mənzil başındayam, yola çıxmadan.

      Ümidlə qoyaram dağı dağ üstə.

      Ey könül, özündən sən ümid istə!..

Mart, 1967

      ŞAİR – VƏTƏN

      Arada-bərədə görürsən tez-tez,

      Deyirlər: “Nə çoxdur şairlərimiz,

      Bunun qarşısını alaq biz gərək,

      Bizə həkim gərək, mühəndis gərək…”

      Mənsə deyirəm ki, şair bol olsun,

      Bütün doğulanlar şair doğulsun.

      Sənətkar sənətə amalla başlar,

      Şeirim – amalımdir – desəm, yeridir.

      Şeir yazmasa da, əqidədaşlar

      Dünyanın ən böyük şairləridir.

      “Şair çoxdur” deyə gileylənməyin,

      Əlhəzər eləyin tüfeylilərdən.

      Yaxşı söz önündə siz də baş əyin,

      Şair ki, yığmayır sözləri yerdən.

      Şairi kimsəyə dəyişmərəm mən,

      Onlar hər cilvədə min sirr axtarır.

      İdrakın irişməz dərinliyindən

      Onlar söz axtarmır, fikir axtarır.

      Onlar gecə-gündüz dərd, ələm çəkir,

      Bu ağrı gəlməsin çox yüngül sizə.

      Bəlkə də ən zəif, ən kiçik şair

      Böyük vətəndaşdır Vətənimizə…

      Şairin bədəni – bu ana torpaq,

      Nəfəsi – xəzridir, qanı – Kür, Araz.

      Çox şey Vətənsiz də yaşayır, ancaq

      Şeirsə