die na-dood. Breyten Breytenbach

word hier op die verhoog

      van die Salt River-teater nie:

      het jy dan geen hart nie?

      die gedig se onbekende gesig

      gedig is die distillering van gedagte

      het ek gedog

      en daarmee is dit van die hande af

      maar wat soms nog gis in die trog woorde

      is waarvoor nie voorsiening gemaak is

      wie se naaktheid nie met betekenis

      geknip uit poëtiese patrone

      kan bedek wat ouer en gedagteloos

      besope saam wil dans nie

      (o waar is my waarheid

      my waarheid my waarheid

      o waar is die waarheid

      die waarheid van my

      o waar is die wees-is

      die wees-is die wees-is

      o waar is die wees-is

      die wees-is van my

      o hier is die waar-is

      die is-wees die waarkis

      o hier is die wees-waar

      die isheid van my)

      vir Mari, Neo, Dominique en Annalet

      julle het gekom soos geeste van gisters

      om asse oor die water te strooi

      en ek het my eiland vir julle bedroom

      luister hoe diep roer en sing die see

      kyk hoe bewe wind in die takkies

      hoe voëls die hemel betree

      julle drink my whisky en my wyn

      julle eet die vis en die eiers

      julle lag om die tafel

      en soms is daar die hunkerende herkenning

      van pyn in julle somber gevlerkte oë

      want julle het alles vergeet

      maar onthou die onrustige bewegings

      van asse in die water

      gaan asseblief weg

      noudat julle die glinstering van lig kon sien dans

      en die gordyne soos stil kolkende voue

      van ’n kleed

      gaan asseblief weg

      voor dit te laat is

      en vergewe en vergeet weer van my

      en die onrustige voering van drome

      se dans in die nag oor die water

      los my hier

      met die gesigte en die geeste van gisters

      langs die pad gesien

      die weglêhoringkoei o

      die weglêhoringkoei

      die doringheining nogal kort gesnoei

      maar daar staan sy nou

      bulkend vasgebloei

      asof sy afgekom het op ’n skerpioen

      in die skoen

      wat hoewentewel te knap sou wees

      vir haar behoefte

      winterswael

      woorde is maar net die vakkies

      waarin die gedig weggelê word

      beweging vir beweging ingebed

      om soms (uit skrik?)

      op te vlieg

      en die vlerke te ontplooi

      soos klanke gepén in saamword

      voor wil gee die voël is gemaak vir vlug

      wat is die gedig

      anders as ’n veerveeg skaduwee

      voor die lig?